Personalesse

Kom je helemaal nergens.

Ik heb de afgelopen jaren geprobeerd normaal te doen. Normaal zijn, dat zat er hoe dan ook niet in, maar je kunt in ieder geval normaal doen. Dacht ik.

Maar wat schetst mijn verbazing: Als ik normaal doe, dan word ik gek. Juist. We zijn eruit. Het ei is gelegd. Dit geldt waarschijnlijk voor iedereen, maar ik heb het net ontdekt. Ik zal het even uitleggen voor de mensen die totaal niet snappen waar dit over gaat…

Iedereen die me kent, die begrijpt dat ik niet zomaar op het idee kom om normaal te doen. Iedereen weet namelijk dat ik afwijkend ben, en uniek, enzo… zoals iedereen… en dat ik dat ook heb geaccepteerd. Mijn idee om eens ‘normaal’ te gaan doen, had dan ook niets te maken met normaal willen zijn of mezelf niet accepteren zoals ik ben. Nee, het zat anders!

Voor mij zijn er drie dingen belangrijk om te onthouden: I am living. “I” verwijst naar iets dat groter is dan mijzelf maar waar ik deel van uitmaak. Ik ga niet proberen om het onder woorden te brengen, ieder mag het voelen zoals ie wil. “Am” verwijst naar het wezenlijke van die “I” en ook naar het verwezenlijken van “I” in “Living”. En “Living” is dan dus de verwezenlijking, de actie, de beweging, dat wat we beleven. Goed. Ik kan aan alledrie deze zaken weinig veranderen. I am living. En zo is het. Maar HOE ik dat doe, daar kan ik wel iets mee, of althans, dat denk ik. In dit geval dacht ik: Ik ga ‘normaal’ doen. Dat was dus een bewuste gedachte.

Een paar jaar daarvoor was ik juist niet ‘normaal’. Ik zag/fantaseerde dingen (ieder mag zijn eigen conclusies trekken) die niet ‘hier’ en ‘nu’ waren en ik gebruikte deze informatie in mijn leven. Ik sprak erover met mensen, ik maakte keuzes die hier op gebaseerd waren en ik zette dingen in de wereld die hiermee op een lijn lagen… Het hoorde bij mij en bij mijn leven. Dacht ik.

En toen ontmoette ik een mens (dat gebeurt op deze aarde vaker) en die zei me: Het leven speelt zich hier en nu af. Er zijn overigens meer mensen die dat zeggen. Ik kon daar niets tegenin brengen en ik besloot om alles wat niet bij ‘hier’ en ‘nu’ hoorde naast me neer te leggen. Mooi zo! Ik ben hier. I am living. En meer hoef ik niet te doen. Ik ben per slot van rekening niet voor niets geboren, als ik niet ‘hier’ en ‘nu’ hoorde, dan was ik er vast niet geweest. Dus, weg met vroeger en later en weg met elders! Dat hoorde niet meer bij mij. Ik ging maar eens leven zonder al die inzichten/fantasieën…

Was best leuk. Voor een paar jaar. De wereld is wel een stuk saaier en het vreemde is dat ik ook steeds minder zag/fantaseerde. Dat voelde wat arm, maar ik had me voorgenomen om dit echt te gaan doen. En dan doe ik het ook. Nog een jaar later en toen verdween de glans… De glans die er daarvoor altijd was geweest, maakte nu plaats voor een soort grijze grauwe kleurloze repetitie. Ik verlangde steeds meer naar hele basale dingen (die ik juist dacht gemakkelijker te zullen vinden door eens normaal te gaan doen) zoals veiligheid en vertrouwen, om maar te zwijgen over inspiratie… Het bleek helemaal niet makkelijker om die zaken te vinden. De gewone aardse simpele behoeftes waren minstens 10x zo ongrijpbaar voor mij geworden en ik voelde me ongelukkig, onveilig, onzeker en leeg.

Totdat ik ineens last had van hele gekke dingen… Ik wilde net heel ‘normaal’ overwegen om een heel ‘normale’ volgende stap te zetten in mijn leven, toen ik helemaal leek door te slaan in al dat ‘normale’… En dat was gek. Ik heb me nog nooit zo gek gevoeld. Ik voelde me verantwoordelijk voor zaken waar ik me nog nooit verantwoordelijk voor had gevoeld, ik voelde me schuldig en ontoereikend wanneer ik mijn zaakjes (en dat waren er ineens nogal wat) niet op orde had, en ik voelde me oninteressant. Dat laatste was nog wel het vreemdste… Voor het eerst in mijn leven begreep ik niet meer wat een ander nu precies in mij zag…

Nou ja, er was dan ook niet veel meer te zien. Er was niet veel meer van mij over.

Wat je doet, is een uiting van wie je bent. En wie je bent, dat weet je niet, maar je kunt het niet zomaar eventjes veranderen, voor een tijdje. En toen ik iets ging doen wat ik niet was, toen bleek ineens dat ik op die manier nooit gelukkig kon zijn. En ik ben gelukkig een intrinsiek gelukkig mens, dus ik wist dat er iets niet klopte…

• Ik weet niet wie ik ben. Ik ben geboren en ik heb een naam, zoals iedereen hier, maar ik weet niet wie ik ben. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
• Ik weet niet wat ik wil. Ik heb behoeftes en ik vind dingen leuk, maar wat ik werkelijk wil? Wat ik hier kom doen? Dat weet ik niet. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
• Ik weet niet wat ik moet. Ik heb plannen en ideeën, wie heeft dat niet? Maar ik weet niet wat ik moet. Ik heb geen gebruiksaanwijzing bij mezelf gehad. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.

Toen ik normaal ging doen ben ik rond gaan lopen alsof ik wist wie ik was. Esther. Zangeres. Dirigent. Student. Vriendin van… En toen lag mijn identiteit daar zo duidelijk omlijnd voor me… Toen ik normaal ging doen, ben ik ook dingen gaan willen. Gewoon als Esther. Ik wilde zingen. Ik wilde werken. Ik wilde geld verdienen. Ik wilde studeren. Ik wilde gezond zijn. Ik wilde een leuke relatie. Een kind? Ik wilde normale dingen. Toen wist ik dus ook wat ik zou gaan doen. Ik ging doen wat ik wilde. En wat moest ik? Nou ja, normale mensen moeten voor zichzelf zorgen, moeten aardig zijn voor anderen en moeten op tijd naar bed. Zulk soort dingen. Ik deed dat allemaal.

Ik hield het maar een paar jaar vol.

I was dying.

*

Het was een mooi experiment. Nu weet ik in ieder geval hoe het niet moet en ik heb het echt geprobeerd. De hele mikmak. Niets geen mambojambo meer, alleen maar het hele normale aardse leven.

Wat ik heb geleerd is heel simpel:

Je wordt uniek geboren, met een unieke gevoeligheid. Net zoals iedereen. In die zin ben je normaal. Je ben niet beter dan een ander, ook niet slechter, maar je bent ook niet gelijk. Wel gelijk als mens op aarde, maar niet gelijk in wat je hier op dit moment beleeft… Iedereen is in essentie (in het groot, kosmisch gezien) met hetzelfde bezig, maar we zijn niet allemaal met hetzelfde bezig als we ‘hier’ en ‘nu’ zijn. Tenzij je ‘hier’ en ‘nu’ op filosofische wijze interpreteert als ‘overal’ en ‘altijd’ (waar ‘hier’ en ‘nu’ natuurlijk binnen vallen).

Dus als ik geboren word met een raar soort antenne waardoor ik zaken zie (of fantaseer) die ik kan interpreteren en die maken dat ik om kan gaan met mijn werkelijkheid, dan ben ik met iets anders bezig dan mijn buurman. Die ook een raar soort antenne heeft voor vuil, en dat interpreteert als bedreigend, en dus de hele dag poetst. Of anders dan een vriendin van me, die een raar soort antenne heeft voor leugens, die ze heel goed kan herkennen… En dat is maar goed ook! We hebben allemaal dezelfde zintuigen en het is voor ons allemaal belangrijk om te interpreteren wat we waarnemen. We hebben onze zintuigen niet voor niets. Kun je dan niet meteen zeggen dat je ook de scherpte van die zintuigen niet voor niets hebt? Als we niet interpreteren, dan worden we gek (of we zijn verlicht en laten alles los, ook een filosofie, maar het leeft wat onhandig). Hoogsensitieve mensen praten dan al snel over ‘teveel prikkels’ en mensen die gewoon moe zijn (normale mensen?) zeggen dan ‘drukte’. Maar wat er eigenlijk aan de hand is, is dat die mensen niet meer kunnen interpreteren wat zich wel allemaal aandient, en als dat te lang duurt, dan word je gek.

Als ik dus zie/fantaseer wat ik zie/fantaseer maar ik weiger te interpreteren wat ik zie/fantaseer want ik had me voorgenomen normaal te doen: Dan word ik na een tijdje gek. Eerst moe, en dan gek, van mezelf. Want dingen gaan rondzoemen en ze worden een brei… of een berg… waar je tegenop kunt zien…

Dus: Je antenne is er. Je ziet, hoort, voelt, weet, leest, beleeft wat je ziet, hoort, voelt, weet, leest en beleeft. Dat kun je niet uitzetten. Dat is een deel van je “I” en van de “Am” en “Living”. En daar moet je iets mee. En heel erg vaak, echt heel erg vaak, is jouw unieke waarneming zo afgesteld op je wezen en op wat je mee mag maken, dat je er gratis en voor niets de tools bij hebt gekregen om je waarnemingen te interpreteren.

Blijf dat vooral doen. Interpreteer alles wat je ziet en hoort en voelt…. … .. Interpreteer het op je eigen unieke manier, met je eigen unieke, misschien wel gekke, kijk op de wereld. Met jouw verhalen. Met jouw woorden… En praat erover. Openlijk! Dan hebben we opeens een hele hoop om te delen!

Follow

‘Dag mevrouw, meneer… Is uw romanticus ook weleens moe?’

Ik heb onlangs gesproken met mijn romanticus. De romanticus is het Goethe-deel van mijn persoonlijkheid. Sommige mensen hebben er geen. Bijna alle kunstenaars hebben er in ieder geval wel een… En de mensen die er geen hebben vinden de mensen die er een hebben over het algemeen emotioneel en dramatisch…

Ik sprak mijn romanticus omdat ie de laatste tijd zo moedeloos doet… En dat is irritant, want ik heb een heel sterke romanticus en dat moedeloze overheerst nogal. Dus we moesten praten. Daar hoort dan een kop thee bij…

En ik vroeg hem (het is een hij…) of hij me kon vertellen waarom hij zo moedeloos was?

Hij roerde afwezig in zijn kop thee zonder suiker en gaf een ogenblik geen antwoord. Keek me toen betekenisvol mistroostig aan en zei: ‘Ik verlang naar meer…’

Kijk, het probleem met de romanticus is dat ie niet snel tevreden is. Alleen wanneer hij op zijn top mag beleven wat het leven kan geven, dan voelt hij zich vol en vrij… Maar daarna volgt altijd de onverteerbare pijn van het verlangen naar het volgende volle en vrije moment…

Ik keek hem in zijn mistroostige ogen en voelde hoe hij al weken had rondgelopen met dit ‘verlangen’… Het was meelijwekkend om te voelen hoeveel melancholie iemand meedraagt wanneer vervulling zijn enige doel van bestaan is… Hoe leeg voel je je als je naar niets anders verlangt dan opperste vervoering?

Er is een probleem met de romanticus en zijn verlangen: Het duurt langer dan hij kan dragen. Mijn gesprekspartner liet zich kennen, vertelde me hoe leeg hij was in zijn hart, hoe hij schreeuwde om voldoening en hoe hij elke keer weer werd geconfronteerd met die leegte en de honger…

Hij is niet dom. Allerminst. Hij zit vol levenswijsheden, ook over geduld en tevredenheid. Het was een goed gesprek. En op het laatst schoot me iets te binnen… ‘Misschien, als je zo graag wilt verlangen, kan je naar iets verlangen wat je al hebt…’

Hij schudde zijn hoofd, roerde in zijn kop thee en zei, ‘ik denk niet dat dat gaat werken.’

Follow

En dat is dan pas het begin.

Je kunt echt tijden ophikken tegen iets onvermijdelijks, maar er komt een moment dat je er niet meer onder uit kan: “Het is zoals het is, en er is niets aan te doen.”

Zo hik ik al tijden op tegen iets heel belangrijks dat ik moet accepteren, wil ik nog een beetje genieten van dit leven, met de mensen die dichtbij me staan… En in mijn geval heeft dat alles te maken met mijn lijf.

Je lijf is het prachtige organische pak waarin je mag leven, mag voelen en ervaren… Maar wat doe je als je lijf niet meewerkt? Hoe sta je in het leven als je lichaam je elke keer weer beperkingen oplegt?

Als klein kind ben ik me, zoals denk ik alle mensen, gaan identificeren met mijn lichaam. Ik had het altijd aan, het kon niet uit, en grote mensen spraken me erop aan… Maar ik voelde dat ik dingen kon denken die mijn lichaam niet kon doen, en dat was heel raar… Want was ik nou dit lichaam of zat ik er per ongeluk in?

Mijn moeder gaf les aan de dansacademie en ik ging als kleine drol al mee naar lessen, repetities en voorstellingen. Soms deed ik mee met de les, vooral het modern ballet met schildpadbewegingen erin, op muziek van Sergei Prokofiew, was voor mij de uitnodiging om me achter in de zaal op te stellen en de bewegingen mee te doen. Ik had niet de lange benen van de danseres die ik imiteerde, ik had niet de souplesse en ik had niet de kracht, maar ik zag mezelf en ik zag wat ik wilde zien. Ik was mooi.

Ik ervoer iets anders dan mijn lichaam, ik heb nooit mijn lichaam ervaren als kloppend, passend bij mij. Mijn lichaam is niet mij, ik woon er nu alleen maar even in. Maar wat ik voelde als ik meedanste was mijn energie, wat ik zag, was mijn energie. Ik zag het fijnstoffelijke en bekommerde me niet om het stoffelijke… Ik voelde lange benen, ik voelde souplesse en ik voelde kracht. Alles was er.

Tot ik een paar jaar later werd toegelaten tot de vooropleiding van de dansacademie. In rap tempo werd het mij duidelijk dat ik moest functioneren in mijn stoffelijk lichaam. En hoe mooi ik ook dacht dat ik kon dansen, het was niet goed genoeg. Ik werd na een paar jaar afgewezen, en de pijn in mijn stoffelijk lichaam zei me dat dat ook de enige gezonde optie was. Dit was niet mijn leven, dat was niet mijn lijf. Het was een droom.

De grootste beperkende factor in mijn leven, en in het leven van heel veel mensen, is het lichaam. Als sensitief mens is het voor mij niet te rijmen dat ik dit beperkende lichaam heb terwijl ik me zo vrij voel… De tegenstelling tussen vrij in de geest en beperkt in het lichaam, is voor mij de grootste belasting tot nog toe…

Maar er is een andere kant…

Onlangs is gebleken dat er iets mis is met mijn lichaam, echt iets mis, zichtbaar op de MRI, en de Westerse geneeskunde heeft er vooralsnog geen geneesmiddel voor. Ik was doodmoe, twee uur overeind op een dag was het maximum en boodschappen doen was een dagtaak… En ik kreeg een voorlopige diagnose die niemand wil krijgen.

Ik was er kapot van. Weer was mijn lijf de beperkende factor. Weer kon ik niet genieten en had ik alleen energie voor een mooi leven in mijn hoofd… Een fantasieleven… Niet alleen kon ik niet dansen, eigenlijk was alles min of meer onhaalbaar geworden. En de verwachting was dat ik achteruit zou gaan…

Dat is niet gebeurd. Ik heb mijn diepste angst gevoeld: Vast moeten zitten in dit lijf als het niets meer kan. En ik kwam aan de overkant. De angst was de tunnel naar acceptatie. En wat ik nog nooit had geaccepteerd, accepteerde ik nu wel. Dit lichaam is van mij, hoort nu bij mij, ik mag het hebben nu. Het doet niet precies wat ik wil, maar de hele wereld doet nooit precies wat ik wil! Zo is de wereld!

Ik mag hier leven, ik mag hier wonen, ik mag mezelf ervaren in alles wat hier is, en dus ook in dit lichaam…

Het is zoals het is, er is niets aan te doen.

En mijn lichaam gaf antwoord. Ik ging niet achteruit, maar mijn gezondheid verbeterde, en ik ben nu sterker dan ik was voor ik ziek werd… Ik voel de hele dag dat ik gezegend ben met de mooiste les die ik had kunnen krijgen; de hele dag is voelbaar dat mijn lichaam niet precies doet wat ik wil… En de hele dag ben ik dankbaar dat ik hier ben, waar niets precies is zoals ik het wil… Nu pas, nu ik 30 ben geweest, heb ik me verzoend met mijn lichaam en dankzij mijn lichaam ook met de wereld om me heen. Ook als ze niet doet wat ik wil.

Follow

Volgens mij hebben mannen hier meer last van dan vrouwen… Je hebt je doel pas bereikt als je klaar bent. En ik ken genoeg mensen die dat een prima filosofie vinden, en er zit natuurlijk ook logica in. Maar het werkt gewoon niet en je wordt me er toch ongelukkig en ontevreden van!

Dus je moet wat doen? Je moet iets afmaken, afronden, je hebt misschien zelfs een deadline? Maar waar ben je eigenlijk helemaal mee bezig?

Ik moet mijn carrière op de rails krijgen, ik moet meer tijd met mijn man doorbrengen, ik moet het huis opruimen, ik moet de dakgoot repareren en ik moet mijn opleiding afronden, ik moet mijn boek afschrijven, ik moet bloggen, ik moet mijn tanden poetsen, ik moet lichamelijke activiteiten beoefenen, ik moet beter worden, ik moet de tuin netjes maken, ik moet dat allemaal gedaan hebben, want dan heb ik ten minste wat gedaan, dan is er wat af. Dan ben ik ergens mee klaar en dan kan ik dus trots zijn op wat ik heb bereikt.

Het moet af. Het moet van mijn lijstje af. Ik moet het weg kunnen strepen!!!

Ondertussen heb ik nu bijna al mijn nagels opgevreten… This is NOT the way to go!

Zelfs al puilt mijn lijstje uit, dan nog gaat dit niet werken, juist áls mijn lijstje uitpuilt gaat het niet werken… Maar wat dan? Een beetje stil gaan zitten? Niets doen? Het moet allemaal toch gebeuren en het had eigenlijk al gebeurd moeten zijn…

Soms ben ik mijn realiteitszin kwijt. Het is gewoon bullshit! Het hoeft helemaal niet gebeurd te zijn, het kán helemaal niet gebeurd zijn, dus als dat is wat MOET, dan heb ik een groot probleem!

Tijd voor een nieuwe manier van kijken…

Ja, leuk! HOE DAN???

Nou ja, God zou een rare zijn als ie ons opdrachten zou geven die onhaalbare kaart zijn… En als God ofzo niet bestaat of niet God is dan zou het vreemd zijn als we onszelf voor uitdagingen stellen die we niet aankunnen. Dus misschien zijn al de dingen op zich totaal niet belangrijk. Sowieso, wie gaat mij belonen als ik het huis schoon heb gemaakt? Wat levert het me op als ik de dakgoot heb gerepareerd? Toegegeven, een schoon huis is fijn. Een hele dakgoot is prettig. Maar als dat HET DOEL is, wat heb je dan bereikt?

Mijn lijstje is een uitstelllijstje… Ik ben pas ok als alles af is, of in ieder geval veel… Ik heb pas rust als ik iets heb gedaan… En dat is foute boel, want er staat best veel op mijn lijstje…

Lijstjes zijn bijna altijd, bij bijna iedereen, uitstellijstjes. Ze stellen een heel belangrijke toestand uit: Tevredenheid. En ondertussen ben je blind voor alles wat je al wel bent (geworden)…

Want wat doe je wel? Elke dag? Elk uur?

Je groeit. Elk moment. Je verandert. Elk moment. De dingen die je tegenkomt, die op je lijstje staan, zijn de dingen die je helpen groeien… Ook al heb je niets afgerond van je lijstje, zolang je groeit, gebeurt er van alles… Van alles wat veel meer oplevert dan alle afgeronde zaken op heel het lijstje bij elkaar…

Sommige mensen zeggen dat je procesgericht moet zijn maar dat is nog steeds slechts de oppervlakte… Als ik een gat in mijn relatie ervaar en het gat moet dicht, dan is de weg van het dichten misschien wel belangrijker dan het dichte gat. Het is zelfs maar de vraag of het gat ooit dicht kan zijn… Maar meer in de diepte groeit er iets veel mooiers: Jij.

Terwijl je het gat dicht, stel je jezelf vragen, wordt je geconfronteerd met je leven, met liefde, met alles wat er bij hoort… En je groeit. Je verandert.

Je ziet zelf niet dat je verandert als je je teveel richt op de oppervlakte… Of je je nu richt op het doel of het proces van elk item op je lijstje, je mist het allerbelangrijkste… Je mist je eigen groei.

En elk item op je lijstje heeft één ding gemeen: Het staat op jóúw lijstje. Dus het vertelt je iets over jou. Mijn lijstje is vol mogelijkheden en vol onzekerheden. En dat zegt iets over mij! Ik zit vol mogelijkheden en vol onzekerheden, vol verantwoordelikheid vol creativiteit en verbinding… En met mijn lijstje in de hand leer ik hoe ik om kan gaan met mogelijkheden, onzekerheden en verantwoordelijkheden, ik groei in mijn creativiteit en ik verbind me…

Dat is nog eens iets moois om naar te kijken….

Follow

Op een turbulente middag in mei zei ik: “Graag zou ik met respect behandeld worden.”
Er kwam een vraag terug: “Hoe ziet dat eruit?”

“Eh…”

Als ik vraag of iemand mij met respect wil behandelen, wat vraag ik dan eigenlijk? Ik wil natuurlijk dat de ander rekening met me houdt, dat mijn belangen ook belangrijk gevonden worden… Maar over welk belang heb ik het dan eigenlijk?

Behandel mij met respect. Want ik ben een mens en ik verdien respect. De meeste mensen vinden dat vast ‘waar’. Ik denk graag iets dieper na, en dan kom ik toch uit bij een iets minder rooskleurige kijk… Want waarom vraag ik om respect? Ben ik meer dan ik zou zijn zonder dat respect? Maakt het mij beter als ik respect krijg? Of heeft het te maken met veiligheid? Loop ik minder risico als een ander mij met respect behandelt?

Op die bewuste middag zat ik vast in mijn veroordeling. Ik was boos en ik eiste respect… “Maar,” zei mijn gesprekspartner, “de vraag is of jij in deze modus wil blijven zitten, niet of ik me er aan aanpas…” Sjonge, sommige mensen zijn wel heel direct! Daar kan je wat van leren… Oef.

En hij had gelijk. Ik kan dan wel om respect vragen, maar het is nogal belangrijk vanuit welke hoedanigheid ik daar om vraag… In dit geval vroeg ik vanuit onzekerheid om respect (verpakt in boosheid, want het is zoveel makkelijker om je pijn bij de ander neer te leggen, wijzend met het vingertje). En wat bedoelde ik eigenlijk?

“Doe mij geen pijn.”

Maar hoe kan ik nou groeien of leren als ik de ander verbied om mij nog pijn te doen? En hoe kan de relatie nou authentiek zijn, beide personen werkelijk zichzelf, wanneer ik eis dat er rekening met mij wordt gehouden?

Respect was in dit geval iets wat ik dacht nodig te hebben om me veilig te voelen, om me geliefd te voelen, om me mens te voelen…

Menselijke angsten maakten dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn borg en zelfrespect buiten mezelf wilde leggen.

Degene met wie ik hierover praatte heeft me er niet mee laten wegkomen. Ik weet nog dat ik dat heel respectloos vond, maar ik ben wel gegroeid, ik heb er wel van geleerd. En dat had ik anders niet gekund.

Misschien is echt respect wel dat je elkaar de les niet ontneemt…

Follow

Dit is zo’n beetje het mooiste boek dat ik het afgelopen jaar heb opengeslagen…
Gary Zukav legt uit wat ik al meerdere keren zelf had bedacht, maar doordat het in zulke heldere taal wordt gepresenteerd, is het nu niet meer iets dat ik heb bedacht, maar iets waar ik van overtuigd ben. Soms heb je de woorden van een ander nodig om je op het goede moment over de streep te trekken.

Als wij mensen hier inderdaad van alles moeten leren… Wat kom ik hier dan doen? En hoe kom daar achter? Waar is de gebruiksaanwijzing?
Het is vrij logisch dat je pad bepaald wordt door wat je nog moet leren… Ik vind dit altijd wat ‘Jip en Janneke’-achtig, maar volgens de wet van oorzaak en gevolg is het abstract gezien ook heel begrijpelijk. Elk mens heeft in het verleden gehandeld vanuit verschillende intenties en die intenties beïnvloeden je energieveld en het energieveld van de mensen om je heen, het land waarin je woont, de wereld, het universum… Elke intentie verandert je energie. Leren is misschien niets anders dan je energie terug in balans brengen.

Wat als ik bang ben, bang dat ik het leven niet in de hand heb, dat ik niet kan bepalen wat er op mijn pad komt? Als ik handel vanuit die angst, dan zal mijn intentie altijd zijn dat ik mijn wereld en anderen in mijn wereld wil controleren. Ik zal boos worden als mensen zich niet aan mijn regels houden, omdat ik dan mijn angst weer ga voelen. Ik zal alles doen om maar niet te hoeven voelen dat ik bang ben, want bijna elk mens is bang te voelen dat ie geen macht heeft.

Maar wat gebeurt er met een mens als hij accepteert dat hij geen macht heeft? Je kan natuurlijk stil gaan staan, geen stap meer zetten, het nut er niet meer van inzien… Dan wil je eigenlijk nog steeds macht en je accepteert niet dat je het niet hebt, je geeft de hoop op, maar je geeft je niet over aan het leven. Maar het kan ook anders, je kan je ook bevrijd voelen. Als je accepteert dat je geen macht hebt over de wereld en anderen in je wereld dan kom je bij je angst. En als je je angst onder ogen komt, dan wordt die zachter. En uiteindelijk ben je vrij.

De afgelopen maanden heb ik geregeld gevoeld welke angst er onder mijn boosheid zat en ik voelde dat ik mijn ogen wilde sluiten voor iets dat essentieel was… Ik wilde boos blijven maar de gebruiksaanwijzing had ik zelf al bij me en intuïtief kon ik dat ook voelen. Ik kon er alleen niet bij komen, omdat ik net zoals iedereen geneigd ben om mijn angst te bedekken door macht uit te oefenen over de wereld en anderen in mijn wereld…

Ik probeerde macht uit te oefenen over mijn omgeving maar ik faalde hopeloos. Ik vroeg iemand iets niet te doen, omdat het me zou kwetsen, maar deze persoon deed toch wat ie zelf wilde. Ik vroeg anderen om me te accepteren, maar dat deden ze niet. Wat ik wilde dat er zou gebeuren, gebeurde niet. Ik voelde me machteloos. Ik voelde me bang.

Macht is iets dat we niet hebben. Je hebt uiteindelijk niets te zeggen over de wereld en anderen in je wereld. Die wereld is zo omdat je een verleden vol oorzaken hebt geleefd, vol intenties, die je wereld nu kleuren. Die wereld is nu zo, opdat jij je energie terug in balans kan brengen, opdat je kan leren.

We hebben geen macht. Wel is er zoiets als authentieke macht. Authentieke macht is de keuze die je hebt om elke dag opnieuw zorgvuldig te kiezen wat je intenties zijn, zo geef je de wereld de kleur die jij kloppend vindt. Elke seconde, bij alles wat je denkt, zegt en doet, heb je een intentie. Je kan heel goed voelen of je intentie positief of negatief is. Bijvoorbeeld dankzij het zogenaamde onderbuikgevoel…

De afgelopen maanden voelde ik dat het niet klopte als ik boos was, ook al was mijn boosheid nog zo gerechtvaardigd, ik wilde het niet meer. Anderen zeiden me dat ik voor mezelf op moest komen, mijn grenzen moest afbakenen, dat ik consequent moest zijn. Maar het was toch niet goed voor mij om vanuit boosheid in het leven te staan en ik snapte ook niet waarom ik zo boos was… Want eigenlijk kon ik het anderen helemaal niet kwalijk nemen dat zij hun leven leidden zoals zij dat wilden… Ik begreep ze. Om dan toch boos te zijn, dat leek onzinnig. Maar ik was het wel. Nu begrijp ik dat ik eigenlijk bang was…En ik bedekte mijn angst met boosheid.

En ik voel het nog steeds. Alsof er een stemmetje in mij roept om aandacht… “Ga op je strepen staan!” “Baken je territorium af!” “Bijt van je af!”

Vermoeiend is het wel, maar ik ben vastbesloten: Ik ga niet meer luisteren naar dit stemmetje, er zijn mooiere intenties waaruit ik kan kiezen…

Follow

Ik ben zo iemand die altijd wil zeggen dat ik het “allemaal al weet” en dat ik het “allemaal al kan”. Maar gelukkig ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat dat eigenlijk nergens op slaat. Kennis en kunde is iets dat groeit met de jaren, door ervaring, door lessen… Het is een oud gezegde dat je nooit te oud bent om te leren.

Natuurlijk ben je nooit te oud om te leren, maar het tegenovergestelde, te jong om te weten of te kunnen, is iets wat ik regelmatig ben tegengekomen in mijn leven. Mensen die je vertellen dat je “dat nog niet kan weten” omdat je te jong bent, of dat je “dat nog niet moet willen kunnen” omdat je nog niet de levenswijsheid hebt… Zo mocht ik op het conservatorium geen Kindertotenlieder van Mahler zingen, omdat ik dat volgens sommige docenten onmogelijk kon begrijpen. En ik mocht geen Dalilah zingen op een concours, omdat ik volgens de jury nog te jong was om zo’n emotioneel beladen lied te zingen. In beide gevallen ben ik echter gewoon mijn eigen gang gegaan en heb ik datgene gedaan dat iedereen me afraadde: Ik heb gezongen wat ik wilde zingen.

Met het zingen is het uiteindelijk goed gekomen. Maar wat voor zingen geldt, geldt misschien niet voor andere zaken in het leven. Een aantal jaar geleden bijvoorbeeld, begon ik steeds meer te praten met mijn zangleerlingen over de dingen waar zij tegenaan liepen in hun leven, en ik merkte dat ik ze kon helpen. Al snel wilde ik me richten op het coachen van anderen, als levenscoach. Maar dat kon toch zeker niet! Ik was nog veel te jong, en die mensen waren minstens tien jaar ouder dan ik! Ik voelde me onzeker worden. Terwijl ik wist dat ik iets goeds deed, liet ik me remmen door mijn eigen gedachten zoals ik ze in mijn hoofd had laten prenten. Als kind al kreeg ik opmerkingen van volwassenen dat ik me eens “moest gedragen naar mijn leeftijd” en nog niet “mee kon praten met volwassenen”. Ik vond het zo’n onzin, maar ja, duidelijk was wel dat de mensen die al een paar jaar langer op deze aarde rondliepen dan ik niet zo blij waren met mijn bijdrage. Ik had geleerd om me een beetje in te houden, niemand hield ervan als ik me ermee ging bemoeien…

Frustrerend was het wel. Te jong om mee te praten, te jong om anderen te helpen, te jong om te kunnen voelen, te jong om te kunnen begrijpen… Ondertussen zag ik de mensen om me heen worstelen met dingen die voor mij soms heel simpel leken, met de eenvoud van een kind kon ik kijken naar mijn omgeving en voelen en begrijpen wat er door anderen heen ging. Achteraf gezien lijkt het net alsof mensen me klein probeerden te houden! En nu is het aan mij om te leren – en daar ben ik gelukkig nooit te oud voor – om mijn intuïtie weer zonder schroom te kunnen toepassen.

We leven in een andere tijd, een tijd waarin kinderen steeds meer serieus worden genomen. Ik lees boeken over dit onderwerp, waarbij zelfs de fantasie van kinderen wordt beschouwd als een bron van wijsheid. Het lijkt me heerlijk om op te mogen groeien in een maatschappij waar kinderen oud genoeg zijn om te weten en te kunnen.

Je bent nooit te oud om te leren, maar veel belangrijker nog, niemand is ooit te jong om dingen te weten en te kunnen! Echte wijsheid komt niet met je jaren, echte wijsheid heeft iedere ziel in zich.

Follow

Nee… Paul Liekens ditmaal niet op zijn best… Het is een oud boekje uit het jaar 1984, zo’n klein Ankertje, en meestal ben ik heel blij met die Ankertjes die net een beetje info geven over één hoekje van een onderwerp: net genoeg om te weten waar het om “draait” en net te weinig, zodat ik nieuwsgierig word…

Misschien is het de leeftijd van dit boekje en werkten de hersens van het leespubliek toen anders, maar ik heb nog nooit zo’n vervelend en ongeorganiseerd Ankertje gezien. Ik ga nu, voor de eerste keer in mijn leven, eventjes fikse anti-reclame maken. En dat nog wel voor een boekje dat je overal op rommelmarkten voor minder dan 1 Euro kan vinden… Ik begrijp dat mijn pogingen tot anti-reclame een totaal averechts effect hebben, want nu ik dit zo doe, wil iedereen die dit boekje tegenkomt in de toekomst (op die bewuste rommelmarkt) het liefst zelf bekijken wat er nou zo vervelend aan is… Maar ja, ik ben meer dan een jaar geleden begonnen met het schrijven van recensies van de boeken die ik heb gelezen, en dit is er één van, want JA, ik heb het echt gelezen, alle 95 pagina’s!

In “Karma en levensbestemming” probeert Paul Liekens (schrijver van het Ankertje “Reïncarnatie, sleutel tot de zin van het leven”, wat een stuk beter was in zijn soort) ons bewust te maken van het feit dat wij een levensbestemming hebben. In 95 pagina’s wandelt hij nonchalant door onderwerpen als analoog denken (al benoemt hij dit beestje niet bij de naam), trillingsfrequenties en vibraties, je opdracht zien in getallen, woorden, klanken, beelden en talenten, numerologie (voor 12-jarigen) en astrologie…

Op pagina 13 raak ik in een slappe lach en ik kom er niet meer uit, het hoofdstuk genaamd “Hoe werkt het in de praktijk?” gaat mij vertellen HOE HET IN DE PRAKTIJK werkt. Althans, dat is mijn verwachting. Er volgt een opsomming van Saturnus-vibraties die trillen in de wereld om ons heen en in ons lichaam… Saturnus trilt namelijk in onze rug en onze knieën, is dat niet handig om te weten?

Rustig doorlezen, het komt vast, de clou… maar de enige clou die volgt is dat je je bewust wordt van je Saturnus en Venus-vibraties… Mijn lachspieren schokken lichtjes door, wat zouden dat voor vibraties zijn? Bij Venus-vibraties kan ik me dan nog wel wat voorstellen, als vrouw zijnde… Maar wat ik er nou praktisch mee kan is nog even ongrijpbaar als de vibraties zelf…

Paul vertelt ons dat in al-les (ja ja, over-al in het boek vind je aandachtsstreepjes in woorden die je etymolog-is-ch ook esoter-is-ch kan laten klinken) een Godsvonk aanwezig is. En in al-les vind je een les… Paul vindt dit geweldig… Al-les, het Al en les, Al+les is Alles! Paul is blij. Maar ik voel me meer een nummertje 17.

Karma en levensbestemming, Paul Liekens, ISBN: 90-202-0668-0.

Follow

Gisteren zei iemand tegen me: “Je leeft maar één keer.”

De aanleiding voor die opmerking was duizend in een dozijn. Iedereen heeft momenten dat ie denkt, waar ben ik aan begonnen? Of momenten waarop je je afvraagt of je wel op je plek zit… Of je wel datgene doet wat jou gelukkig maakt… Nou ja, als je daar dan iets over zegt tegen iemand die 20 jaar ouder is dan jij, dan krijg je vaak iets terug dat lijkt op “Je leeft maar één keer.”

Maar volgens mij leef ik helemaal niet MAAR EEN KEER. Dat is dan toevallig hoe ik het zie en voel en ik zal me niet uitlaten over jouw situatie, wie weet leef jij, lezer, maar één keer, maar ik geloof dat ik heel vaak leef! En dan bedoel ik natuurlijk niet dat ik me vaak  “levendig voel”… nee, dat is te makkelijk… ik bedoel dat ik denk dat ik letterlijk vaker doodga en geboren wordt dan maar één keer.

Stel nu dat ik echt geloofde dat ik maar één keer zou leven… Dan zou ik vanzelf mijn leven heel anders in gaan richten, en dat is waarschijnlijk waarom mensen vaak zeggen: “Je leeft maar één keer.” Ik zou allerlei dingen doen die ik geweldig vond, het zou me niets kunnen schelen of ik me aan normen of waarden zou houden, ik zou enkel en alleen egocentrisch en egoïstisch functioneren en ik zou manipuleren en liegen om te zorgen dat ik zo snel mogelijk en zoveel mogelijk zou krijgen wat ik hebben wilde…

Het leven zou zeer zeker anders zijn, ook voor de mensen om me heen. Misschien moet die persoon die zegt “Je leeft maar één keer.” nog eens goed nadenken over het gevolg van zijn woorden… Misschien kan hij mij, en alle andere mensen op de wereld, beter in de waan laten dat we vaker leven… Dan leeft de wereld langer.

Follow

Dat klinkt misschien een beetje raar, behalve voor die mensen onder ons die na hun 60ste zijn gaan krimpen en met weemoed terugdenken aan de tijd dat zijn nog niet gebocheld of herniagevoelig waren…

Dit gaat echter over kinderen, een boek over kinderen, welteverstaan. Het boek heet: ‘vroeger toen ik groot was’ , vérgaande herinneringen van kleine kinderen, door Joanne Klink. ISBN: 90-259-4452-3

Het is een boek over kinderen maar niet helemaal voor kinderen, het is eigenlijk best zware kost. Achterin staat er een brief aan de kinderen zelf… Ik heb de brief gelezen en ik kon niet stoppen met huilen. Geen idee wat dat over mij zegt, maar het raakte me enorm. Het hele boek is verder gericht op ouders. Ouders van kinderen die bijzonder zijn, die dingen zeggen die je als ouder niet begrijpt, dingen die je maar al te snel naar het rijk van de verbeelding wegwuift.
Het boek gaat ervan uit dat de kinderen gewoon gelijk hebben. En dat vind ik nou eens een heerlijke opluchting. Ik zeg: MENSEN, LUISTER EEN KEER naar jullie kinderen… Die zeggen namelijk verdomde mooie dingen waar je verdomde veel aan kan hebben! En dat doen ze niet voor niets, dus doe er nou je voordeel mee!

Het is een prachtig boek om wakker te worden. Voor iedereen met kinderen, voor iedereen die zelf een kind was (of nog is, ergens diep van binnen) met wat meer fantasie dan goed voor hem was… Laat ik je zeggen, wie weet is die fantasie juist voor van alles goed… Houd het maar vast, koester het maar.

Een kind een kind laten zijn krijgt wat mij betreft een heel nieuwe betekenis in dit boek. Ik vier van binnen een feestje, want ook al komt het voor mij wat laat: eindelijk gerechtigheid! Haha! ; )

Follow