Personalesse

Of een achttal vrijstellingen…

Deel 1

Inmiddels zit ik hier met drie prachtige mapjes vol met kopietjes van diploma’s, cijferlijsten en vakinhoudelijke beschrijvingen van de vakken die ik heb gevolgd…

Het plan was: Een opleiding doen aan de LOI tot docent Nederlands aan het Voortgezet Onderwijs.
Ik ben eerst jaren bezig geweest met het overwinnen van allerlei vreemde obstakels, waarvan er enkele niet eens blijken te bestaan, maar nu was ik er dan toch echt klaar voor… Dacht ik.

Veel mensen zeggen: Wat moedig! Nog een studie beginnen en dan ook nog helemaal zelfstandig bij de LOI… Dat vraagt wel wat doorzettingsvermogen… En ik kan je nu al zeggen: DAT IS WAAR! (Maar ik ben nog niet eens begonnen…)

Wat ik wel heb gedaan is ‘gaan studeren’. En daar is meer moed en doorzettingsvermogen voor nodig dan voor de opleiding zelf, als je het mij vraagt.

Gewoon, zodat je even weet hoe zoiets in zijn werk gaat, op je bijna 35ste… Een vak leren. En ik ben nog nergens… Komt ie:

Stap 1.) Je ontdekt dat je vak (musicus, en docerend musicus ook nog) geen enkel zeker perspectief meer biedt voor de toekomst. Ok, je komt net rond, maar voor hoe lang? En ondertussen moet je een beetje op je energie gaan letten, doorwerken tot je 75ste, maar waar dan? Nou ja, niet realistisch. Herken het probleem: Nederland is geen land om musicus te zijn.

Stap 2.) Erken het probleem. Er moet dus iets veranderen. Eerst een paar jaar klagen tegen iedereen die je ziet… Tegen je ouders (die wel gewoon een huis hebben kunnen kopen op twee kunstenaarsinkomens, een huis dat nu meer waard is dan toen, wel te verstaan…), tegen je vrienden (IT’ers en anders soortgelijke exacte mensen, enne…  …docenten), tegen collega’s, tegen mensen in de trein… Klinkt als: Toen ik aan mijn studie begon waren er nog subsidies voor muziek, voor scholen, voor verenigingen, voor muziekscholen… dat ligt allemaal op zijn gat… en bovendien worden er veel te veel mensen opgeleid… Maar klagen is niet erkennen dat je een probleem hebt… Dus dat was stap twee, daar kwam ie: Ik moet zelf veranderen, want de wereld gaat het niet voor me doen, hoe stom ik dat ook vind.

Stap 3.) Prima, we komen er wel. Brainstormen. Wat dan wel? Daar zit je dan met je VWO en je HBO docerend musicus (dat geen onderwijsbevoegdheid blijkt te geven, ook al heb je wel onderwijskundige vakken gehaald en stage gelopen)… En wat heb je verder? Een onafgeronde propedeuse Nederlandse taal- en letterkunde, een bachelor Psychologie en Maatschappij… Niets van dat alles geeft uitzicht op een baan… Dat onderzoek je, dan weet je dat. Een mooie optie is een master Economische psychologie… maar dan werk je straks ergens waar je helemaal niet blij gaat zijn… Of dan Marketing psychologie? Of dan toch maar gaan coachen? Ja ja, zelfstandig zijn, dat was ik al, als musicus, en dat is geen lolletje… Nee, iets met zekerheid!!! Wat jammer dat ik al een HBO opleiding heb afgerond… De volgende kost me 8000 euro per jaar… Enige keuze is dus een master in het verlengde van mijn HBO of mijn universitaire Bachelor…

Kkrrrrrrrr….. WRONG!!!!!!

Na een jaar oriënteren en er niet uitkomen, informeer je bij mensen die zich hebben laten omscholen tot docent voortgezet onderwijs hoe ze dat nu hebben gedaan… Nou, een school zoeken die je per se nodig heeft, wiskunde dus, of Duits, of economie, en dan zorgen dat ze je daar willen houden en dat ze je scholing aanvragen bij het Rijk. Het Rijk heeft potjes. Mooi. Dus zoeken naar een vacature Docent Nederlands, want dat is het enige zinnige dat ik goed zou kunnen geven, en ook juist hetgeen dat ik graag geven zou… maar ja… Da gaat niet! Want in elke vacature staat: Alleen mensen met een onderwijsbevoegdheid kunnen solliciteren. Een jaar verstrijkt. Tot je via via via via via via per ongeluk iemand spreekt die zegt: Maar je mag een opleiding HBO voor in het onderwijs of de zorg altijd voor het lage wettelijke collegegeldtarief volgen, als je nog niet zo’n opleiding hebt… AH! Er is een regeling! Een hoop boosheid en teleurstelling verder, terwijl dit eigenlijk goed nieuws is, maar niet NA EEN JAAR, kom je bij de LOI.

Stap 4.) De LOI. Stap vier IS de LOI. De enige instelling waar ik met mijn avondbaan een deeltijd studie HBO kan doen om docent Nederlands te worden in het VO, is de LOI! Want ik moet overdag deeltijden… Tja! En laat dat nu net goed uitpakken! Want ze zijn klantvriendelijk. Ze nemen de telefoon binnen een paar minuten aan. Ze bellen je terug op afgesproken tijden. Ze geven je alle informatie die je nodig hebt en meer. Ze begeleiden je (ook in het klotetraject van het vragen van vrijstellingen dat volgt in Deel 2 van deze blog)… De LOI is top. En ik heb nog niets gedaan. Sorry, Fontys, UU, en UvT, maar daar kunnen jullie nog een puntje aan zuigen!

Maar wat blijkt? Bij de LOI kun je alle opleidingen altijd doen voor het tarief waarvoor ze het aanbieden, zij doen niet aan studies van 8000 euro, want ze zijn particulier… Ik had dus verdorie twee jaar geleden al begonnen kunnen zijn, en daar ben ik vier maanden geleden achter gekomen. RUK.

Stap 5.) Inschrijven. Nee nee nee… Dat gaat zomaar niet. Want, wijsheid is (de LOI kent de eigen tekortkomingen) eerst vrijstellingen aanvragen, dan heb je minder problemen met het terugvragen van het collegegeld, dat is dan namelijk meteen verrekend. Okay dan, doen we.

Deel 2

We zijn gekomen bij deel 2 van deze blog. Dat betekent dat het nu eindelijk over die verdraaide vrijstellingen zal gaan.

Dat is weer een heel aparte route. Die vele kromme wegen kent en uiterst vervelende blokkades in de vorm van juffrouwen achter balies…

De route loopt via de LOI naar alle onderwijsinstellingen waar ik de afgelopen jaren heb gestudeerd… De LOI wil namelijk diploma’s, cijferlijsten, werkervaring en vakinhoudelijke beschrijvingen… Is je aanvraag compleet dan gaat dat naar een sjieke onafhankelijke commissie, die beoordeelt of jij vrijstellingen krijgt. De LOI besteedt dit uit, want dat komt haar geloofwaardigheid ten goede. Goed plan.

Ik ken de commissie niet, die krijg je niet te zien, maar ik zou ze graag iets willen schrijven:

Lieve Commissie,

Ik ben het Fucking zat… Ik heb ALLES compleet en jullie vinden van niet, omdat ik geen Officiele Vakinhoudelijke Informatie heb met Stempel en Paraaf. Maar weten jullie ook dat de opleidingen die dingen niet eens bewaren? Dat je ze niet kunt krijgen? Dat niemand weet wie er mag tekenen en stempelen voor zoiets? Dat dit overbodig is gezien het feit dat je toch een cijferlijst hebt en dat je aan mag nemen dat Onderwijskunde onderwijskunde is en Middelnederlands middelnederlands? Zijn jullie dan niet allang blij met de grote moeite die ik heb genomen om bij alle vakken waar ik vrijstellingen voor aanvraag compleet te beschrijven wat ik heb gedaan en wat dat inhield? Neen. Jullie willen stempels en handtekeningen. Ik hoop Potdomme dat jullie het zullen lezen ook! Want ik heb er meer dan een maand werk aan gehad. Lees en geef me die vrijstellingen.

Hatelijke groet,

Esther

Dus… dat heb ik dan ook weer overleefd…

Ik verwijs de geïnteresseerde lezer vanuit hier graag door naar de volgende blog: De Gezusters Zondertijd. Dit is mijn satire op een dagje rondrennen op de UvT… op zoek naar tekstjes, stempeltjes en paraafjes…

Follow

Ik denk dat de beste therapie voor neerslachtigheid toch echt “uit je dak gaan” is! Dus toen ik vandaag weer eventjes dreigde om het contact met de stralende wereld binnen in me te verliezen, toen moest ik iets en ik koos ervoor om uit mijn dak te gaan.

Bij de aftiteling van de film “Snowwhite and the Huntsman” had ik de geweldige Shazam-functie op mijn iPhone gebruikt om titel en band te registreren van hetgeen mij ter oren kwam… Indrukwekkend stukje muziek was het… Alles door elkaar… Rock, soul, klassiek, en een ontzettend lekkere groove… Een vol koor erbij… Jummie! En de techniek staat voor niks: Je kunt gewoon direct vanuit Shazam naar iTunes en het nummer kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Even inpluggen op mijn geluidsinstallatie en hoppa hoppa, lekkere herrie… En dit nummer leent zich echt perfect om het UIT TE SCHREEUWEN tot je weer helemaal leeg bent…

Bevrijdend…

Majestueus…

Enerverend…

Bezielend…

Verbindend…

Beeldschoon!

Follow

Dit is de titel van een lied dat ik heb geschreven voor een club mensen die optreden voor ouderen in tehuizen en wijkcentra… De Gouden Mix maakt elke twee jaar een nieuwe produktie om een glimlach te toveren op de gezichten van mensen die wij in deze maatschappij in kamertjes wegstoppen, een programma vol herkenning met liedjes van toen. Ik ben dirigent bij deze warme groep mensen en omdat ik onlangs ben begonnen met het schrijven van songteksten (gedichten schrijven deed ik al veel langer, proza ook) wilde ik ook graag voor hun schrijven.

Nu is het zo dat ik elke repetitie volschiet van mijn eigen tekst. Dat vind ik eerlijk gezegd niet zo normaal, ik heb het geschreven, ik weet wat ik zeggen wil, dus het zou me niet meer mogen verrassen, maar dat doet het dus wel.

Als de wereld zo gemeen is, als je droevig bent of bang,
als de mensen je negeren en de regen duurt te lang,
als je moe bent van het reizen, dan help ik je er doorheen,
want we doen het allen samen, en niemand is echt alleen.

Als we samen kunnen leven, kunnen delen met elkaar,
en we helpen steeds de ander, of je ‘t makk’lijk hebt of zwaar,
als je oog hebt voor de mensen van ver weg maar ook dichtbij,
en je laat de onzin varen, dan is hier nog slechts een WIJ.

Als je ziel naar mij zal stralen, dan straal ik met je mee,
als je hart naar mij zal lachen, dan lachen wij met twee,
als je ogen willen huilen, kijk dan in die van mij,
en je ziet bij mij je tranen en even ben je vrij…

Afgelopen vrijdag zong één van mijn koorleden het eerste couplet, ze keek me aan alsof ze me wilde bedanken voor de tekst… Het was een vreemd moment, want ik wilde haar bedanken voor het feit dat zij het voor mij zong! We hebben elkaar het hele couplet lang aangekeken…

In de zomer 2010 heb ik een lama ontmoet en deze tekst is het direkte resultaat van die ontmoeting. Hij heeft me laten voelen dat niemand echt alleen is. Hij heeft me laten voelen hoe ik (van mezelf al) kan stralen en dat ik iets te geven heb… Ik heb in een paar weken tijd mogen ervaren hoe het is om een cirkel om je heen te hebben waarbinnen je alles voelt, de bomen, de natuur, en iedereen voelt, alsof het één groot organisme is, met jou in het midden… Pas sinds deze ontmoeting heb ik een heel zeker gevoel dat er waarde is, waarde aan het leven, waarde aan het lijden… En hoeveel onzin het ook is, de dingen die ons pijn doen, we ervaren ze, we leren ervan, we groeien… Ze hoeven alleen geen pijn te doen, die cirkel, maakt dat het geen pijn doet…

Als je werkelijk weet hoe het is om in de schoenen van een ander te staan, dan deel je het lijden, dan deel je het leven, en eigenlijk deel je dan liefde. Er ontstaat licht, in jezelf, omdat je voelt dat je werkelijk iets deelt, dat je werkelijk BENT, en er ontstaat licht om je heen, in de ander (die niet meer de “ander” is) en in je wereld en in iedereen die daarin rond mag lopen…

Sinds de zomer 2010 probeer ik me in te beelden hoe ik door de wereld wandel in een bubbel van licht. En iedereen is welkom. Althans, dat is de bedoeling… Maar ja, zoals altijd het geval is met proberen: Het lukt niet altijd. Ik grom nog steeds te vaak in stilte naar het winkelpersoneel, ik erger me nog steeds weleens aan bepaalde chauffeurs… Ik ben nog steeds niet precies wat ik wil zijn, maar ik weet wel waar ik het moet zoeken… en ook daarin hoef ik niet meer zo streng te zijn naar mezelf, want een volgend moment lukt het me weer wel…

Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd naar jullie… Hebben jullie ook zo’n keerpunt meegemaakt ooit in je leven, zo’n moment waarop je “richting” kreeg… Wat was dat? Wie was dat? Enne, hoe gaat het?

Liefs,

Esther

Follow

Soms heb je van die momenten dat je er eventjes helemaal klaar mee bent. Die momenten hebben we allemaal, neem ik aan, alhoewel ik denk dat Eckhart Tolle nooit bij de pakken neer zit… Maargoed, ik ben van mening dat Eckhart Tolle een bijna buitenaardse dosis zelfrelativering bezit, die zo ver doorwerkt dat hij meteen ook eventjes de hele mensheid en het bestaan op aarde mee-relativeert… Een handige eigenschap. Een eigenschap die de meeste mensen niet bezitten, ik ook niet, maar ik heb zo mijn momenten.

Onlangs werd ik me bewust van het feit dat NIETS ook GENOEG is. Het vertrouwen dat het zelfs niet vervelend is om helemaal te verdwijnen, op te lossen in het NIETS, het bestaan in zijn totaliteit te verliezen… (Jaja, waar je maar over nadenkt als je in gesprek bent met je medemens.) Daarnaast besefte ik dat ik er ook vertrouwen in had dat bewust meemaken dat je NIETS hebt en NIETS weet over wat er komen gaat, geen belemmering hoeft te zijn voor het ervaren van geluk…

Deze twee vormen van vertrouwen samen maakten me bewust van het idee dat ik wellicht best gelukkig kan zijn te midden van alle chaos en anarchie… Dat vond ik wel een persoonlijke overwinning! Maar ook het vertrouwen dat mijn eigen omgeving altijd gedeeltelijk maakbaar / vormbaar / kneedbaar is en dat ik me altijd nog kan verplaatsen mocht dit niet langer het geval zijn, gaf me rust. Rust die akelig veel leek op vermijding, want ik heb het hier dus ook over de mogelijkheid tot verplaatsen, weggaan, verhuizen, afzonderen… Afzondering van de rest van de wereld, van de 120 bpm mensen, van de industrie, van de ego-moraal… Het woordje afzondering doet me meteen denken aan rare gebochelde mensen die liever niet gezien willen worden, aan melaatsen die besmettelijk zijn, aan priesters die zich in een cel opsluiten om met God te kunnen praten… Maar ook moet ik denken aan de vraag of afzondering geen vlucht is? Is de vrijheid die je dan vindt geen illusie, even werkelijk als de vrijheid die je kan vinden te midden van alle chaos en anarchie? Of ervaar je vrijheid in je hoofd als je binnen in je ruimte hebt, ongeacht de situatie, door de gedachten die je jezelf eigen hebt gemaakt? Kort samengevat: WAAR moet je precies vandaan om gelukkig te kunnen zijn?

In mijn dromen vlieg ik door volmaakte landschappen, perfect strijklicht, sprookjesachtige glinsteringen… Maar in werkelijkheid kan ik daar niet heen. Ik ben namelijk HIER. En dood wil ik ook niet per se, en de vraag is dan nog of ik DAAR dan naartoe ga of dat het gewoon een one-time-lights-off ervaring zal zijn… En tja, daar doe ik het niet voor… Dus de opmerking dat het hier “best mooi” is, is voor mij nog steeds doorslaggevend, want het IS hier ook mooi en beter dit dan ECHT NIETS. Want gewoon NIETS hier is eigenlijk al heel erg veel en ECHT NIETS kan altijd nog, dus ik blijf nog even. Bovendien heb ik ontdekt dat je hier zelfs schoonheid kan vinden in de dingen die aan de andere kant lelijk zijn… (Les 1 in optimisme: Hoe creëer ik een roze bril?) Vluchten voor de dingen die lelijk zijn, maakt alleen maar dat je weer nieuwe dingen ontdekt, die ook een lelijke kant en een “schone” kant in zich hebben, zoals alles dat in zich heeft. ECHT NIETS is hier niet te vinden, hier is er altijd wel IETS, daar zorgen je zintuigen wel voor. Dus dat is al heel wat. En als alles twee kanten heeft, nou ja, doe mij die roze bril dan maar…

Maar als je niet vlucht voor IETS, dan kan je altijd nog vluchten voor mensen. Mensen zijn mensen. Mensen maken fouten, veel fouten misschien, de één maakt meer fouten dan een ander… De fouten van de één hebben grotere consequenties dan de fouten van een ander… Maar allemaal maken we constant fouten… En samen maken we nog grotere fouten! Je bewust worden van de schoonheid in alles om je heen, maakt dat je voorzichtiger wordt met de wereld en de mensen om je heen. Schoonheid maakt dat ik respect krijg voor, en zelfs GENIET van de kleine dingen in het leven… Kleine dingen waar anderen aan voorbij stuiven nog voor ze stil hebben leren staan. In hun vlucht raken ze de wereld om zich heen, schampen ze de natuur, en de wereld verandert door die aanraking… Maar wat als je geen schoonheid ziet? Niet iedereen ziet IETS, veel mensen zien NIETS (of niet veel). Als je NIETS ziet, ben je waarschijnlijk veel minder voorzichtig… Kun je het iemand kwalijk nemen, die nog nooit IETS heeft gezien, dat hij geen oog heeft voor de wereld om zich heen?

Sommige van ons worden éérst bewust, dán wijs en dán ouder. Anderen van ons worden éérst oud, dán bewust en dán wijs. Ongeacht de volgorde, we zijn allemaal bezig met opgroeien, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik mij ook het liefst zou bevinden in een wereld waarin iedereen volgorde nummer 1 verkiest boven volgorde nummer 2. Maar toch, in het kader van “Ik ben nou toch hier”, is afzonderen voor mij geen optie. Liever oefen ik mijzelf in het behouden van mijn roze bril en graag verkoop ik zoveel mogelijk van deze brillen aan de mensen om me heen… Want pas als iets werkelijk zichtbaar / voelbaar / waarneembaar is, pas dan zal een mens er rekening mee gaan houden…

Een eye opener!

Follow

Ik word oud. Dat is mijn eerste conclusie. Dan zeggen anderen altijd: “Je bent zo oud als je je voelt…” Nou, ik voel me ook OUD.

Vannacht heb ik ruzie gehad met de herrie om me heen, letterlijk. In Tilburg is het nu Kermis, de grootste reizende kermis van de Benelux, geloof ik, dus daar is Tilburg heel trots op. Die kermis op zich vind ik niet zo erg. Het is een herrie, dat is waar, maar die herrie is in het centrum dus ik hoor het niet, en daarnaast is die herrie bij elke attractie weer anders dus het geheel mengt zich tot een soort onbestemd geroezemoes… Vannacht echter was er in de “Bierhal” (vlakbij de Bratwursten) een groot feest met artiesten uit Nederland, met dreunende beats van boven de 120 bpm. Deze beats kwamen overal bovenuit en vonden met de wind hun weg naar ons slaapkamerraam…

Ik had me gedegen voorbereid op de nacht: een klamboe opgehangen tegen de muggen, een nachtmutsje gedronken om lekker rozig te worden en een goed boek klaargelegd om de laatste paar minuten mee door te brengen… Maar toen ik in mijn boek probeerde te kruipen stuiterde mijn energielichaam heen en weer door mijn lichaam met 120 bpm. In het begin dacht ik nog: “Ach, dat is even wennen, dat wordt zo wel minder.” Maar toen ik een uur later alleen maar heftiger meestuiterde ben ik oordoppen gaan halen. Ik had namelijk de illusie dat het dan minder vervelend zou zijn… Ik was al ontzettend moe en toch helemaal onrustig, ik voelde me echt verschrikkelijk, en ik begreep er niets van, vooral omdat ik vroeger toch echt ook op feesten ben geweest waar ze met 120 bpm door je heen stoomden… Toen had ik nergens last van, nou ja, ik kon daarna ook niet slapen, dat is waar, het duurde uren voordat ik daarna weer kon relaxen…

De oordoppen hielpen niets. Ik hoorde niets meer, zoals ik had gehoopt, maar ik stuiterde nog even hard door… Werd er zelfs een beetje wanhopig van! Gelukkig moesten ze na 2:00 ophouden. Dus kon ik eindelijk slapen. Althans, dat dacht ik.

De 120 bpm werden echter naadloos overgenomen door mijn overburen. Schreeuwend, bonkend en slaand kwamen zij een kwartier later tot een hoogtepunt… Mijn maag draaide zich om, vooral ook omdat de 120 bpm mij vertellen dat de liefde ver te zoeken is. Ver te zoeken in het dansen, in het feesten, in de gesprekken die je niet kan voeren omdat het zo’n herrie is, in de energieën van jou en van anderen, energieën die ook niet meer met elkaar kunnen communiceren omdat we allemaal zo stuiteren, en vervolgens in het tempo en het geweld van de hete seks van mijn overburen…

Een beetje bezorgd ben ik in slaap gevallen. Bezorgd omdat ik nu zo goed had gevoeld hoe heftig snelheid kan zijn, hoe je het contact en de controle over je concentratie en je wezen verliest als je alsmaar door pompt…

Maar ook bang omdat de wereld zo snel gaat. Omdat om me heen zoveel mensen 120 bpm op prijs stellen. En verdrietig omdat IK nu wel weet hoe mooi het leven kan zijn zonder de constante behoefte jezelf te overprikkelen, maar al die andere mensen zijn nog steeds verslaafd aan snel snel snel en hard hard hard.

Misschien ben ik wel niet ouder geworden, maar eerder wijzer! Of misschien ben ik wel niet wijzer of ouder geworden, maar bewuster… Bewuster van mijn eigen gevoel, van mijn gevoeligheid… Iets wat een kracht is, is tevens een hindernis. En voor je het weet voel je je heel oud en prikt de wijsheid als tranen achter je ogen.

Follow

Afgelopen zondag mocht ik weer een keertje solozingen bij een koor uit Dongen. Dit keer traden zij op in de Pauluskerk in Tilburg en ze hadden mij nodig om “Hör mein bitten” van Mendelssohn te zingen. Ik kende het stuk al en om eerlijk te zijn vind ik het een gedrocht. Ik ga nog even door met eerlijk zijn, daar is deze site per slot voor bedoeld!

Mr. Mendelssohn is goed met nootjes. Ik bedoel muzieknootjes. Hij kan ze heel vakkundig precies op de juiste plek zetten. Want dat is zo mooi, zo gebalanceerd en zo ONLOGISCH ALS DE PEST!

Hoe komt die man erop!

Stel je voor, je bent zanger (nu mag het even, vul dit echter niet in in een psychologische test…) en je mag en je kan erg goed zingen. Zingen is iets wat je met je ziel doet. Je weet niet wat dat is, ziel, maar je voelt iets als je zingt, en anderen noemen het ziel. Na verloop van tijd heb je min of meer de conclusie getrokken dat bezieling staat voor werkelijke emotie en oprechte inleving. Je hebt dus iets te “vertellen”. Ja, inderdaad, je hebt geleerd van een goede zangdocent om je ritmes goed te doen en om technisch alles te kunnen wat je moet kunnen, dat is allemaal waar, maar je hebt ook iets niet geleerd van die docent: bezieling. Kennelijk had je dat al van nature. ZOALS WIJ ALLEMAAL en jij dus ook. Ook al zing je niet in het echt en alleen in deze geleide fantasie, ook jij hebt bezieling. Ik ben dus geen uitzondering… maar wat wel uitzonderlijker is, (nog steeds geen wonder, hoor) is dat ik ervoor heb gekozen om òf te zingen MET bezieling, òf NIET. Als je niets te melden hebt, houd dan je mond.

Dus, stel je weer voor, je bent een idealistische zanger die zijn ideaal trouw wil blijven en wil zingen met bezieling.

Nu ga je het volgende zingen: Heer, luister naar mijn gebed, waak over mij, ik ben alleen, wie wil mij helpen? So far, so good. Maar, zing dit nu eens in een vloeiende melodielijn, vrolijk bijna, snel, open, luchtig, danserig…

Leg mij nu eens uit: HOE MOET JE DAT DAN DOEN? Je kan toch niet danserig zingen dat je alleen bent? De tekst is serieus bedoeld, ik wil er geen klucht van maken!

Maar we zijn er nog niet. Luttele seconde later zing je: De vijanden zijn verslagen, ze kijken op, waar is nu die Redder waar over werd gesproken? En dit gaat snel, alsof het een “Victory song” is. Verslagen en victorie… Die tegenstelling alleen al… Dat gaat toch niet?

En we zijn er nog steeds niet. Dan komt: Ooooh, kon ik maar vliegen zoals de duiven, weg van hier, weg van de vijanden. Ik zou dan rust vinden. En je raadt het al, het klinkt in de muziek huppelerig en elegant, een beetje tè vrolijk weer voor mijn gevoel…

Er zit alleen één moment in het hele stuk waar ik helemaal alles in kwijt kan wat zich in de diepste krochten van mijn ziel heeft verstopt: God, hoor mijn wanhoopskreet…

En ja, die heb ik eruit gegooid alsof ik alle frustratie en pijn van een eeuwigheid wilde lozen in het heelal, terug naar waar het hoort. Je weet trouwens nooit wie er meeluistert en zo goed gaat het niet op deze aardkloot, ik heb dus eigenlijk een beetje voor iedereen geroepen! De kerk was een moment koud en kil. IJzig en pijnlijk. De bakstenen werden stil. De mensen hielden hun adem in en ik moest zorgen dat ik niet in snikken uit zou barsten want dan zou ik de rest van het liedje verpesten…

Misschien,

is die Mendelssohn zo gek nog niet.

Follow

De Helende Stem is een boek van Loucas van den Berg. Een boek over hoe je je menselijke stem kan inzetten om te helen, te genezen. Niet alleen het lichaam of de psyche maar wellicht ook de ziel… Mocht je voor zulk soort zaken openstaan.

Ik heb al vaak ervaren dat zingen een enorm emotionele aangelegenheid kan zijn. Soms is het dat echter niet, het kan kaal zijn en nogal nutteloos aanvoelen. Daarom sprak dit boek me zo aan. Achter in het boek staat een citaat van Barbara Marciniak, een medium dat informatie channeled van  “boven”. Ik heb geen idee hoe ze precies aan die tekst komt, want ik heb het oorspronkelijke boek niet gelezen, maar dit citaat is zo prachtig dat ik het hier even wil vermelden:

Er zal een tijd komen dat kinderen samen zullen komen en gebruik zullen maken van hun unieke telepathie om stille klank te maken. Ze zullen hun geest gebruiken om in andere dimensies van het bestaan symfonieën te scheppen. Ze zullen inwendig en uitwendig klank gebruiken om over de hele planeet samenklanken te scheppen als schilden van licht. De kinderen zullen in honderdtallen bij elkaar komen, en dan in duizendtallen, en ze zullen geleid worden naar dit collectieve proces van verbeelding. (Uit Onze levende bibliotheek: Aarde, lessen van de Pleiadiërs, Barbara Maciniak, Tera Thomas, Petiet, Tiel 1996, p. 202)

Ik kan ze gewoon zien staan! Wat een mooi beeld! Zelfs als je niet in de hele mambojambo gelooft dan is dit toch ontzettend mooi, al is het misschien maar fantasie…

De helende stem, Loucas van den Berg, ISBN: 90-202-4359-4

Follow

Klinkt Indiaas… en het betekent: De wereld is geluid.

Aha, dacht ik toen. Dat boek moet ik hebben.

Een boek dat over klank, geluid en muziek gaat en dit combineert met leven, levensritme, vibratie van alles, de wereld om ons heen, onze cellen, onze gedachten. Niet verbaasd mij meer sinds ik de cymatics studies heb gezien van Hans Jenny. Zie http://www.cymaticsource.com/ . Dat moet je echt eens zien! Je gelooft je ogen niet. En zodra je je ogen gelooft, ja dan weet je dat alles bestaat uit vibratie, uit geluid! Hele hoge vibraties heten “licht” maar het is eigenlijk niet zo anders dan geluid. Het zijn trillende golven. Op de een of andere manier kan ik het allemaal prima volgen, maar het is geen eenvoudige kost.

Het is wel heel inspirerend allemaal! En ik ben dan een zangeres, dus ik ben wel benieuwd, kan ik nog iets zinnigs doen met mijn stem? Iets meer dan alleen “mooi” zingen volgens de esthetiek van een of ander conservatorium of een andere oogkleppencultuur…

Nada Brahma, de wereld is geluid, een speurtocht door muziek, wording en bewustzijn van Joachim-Ernst Berendt, ISBN: 90-7010-465-2

Follow

Boyle wordt de nieuwe Paul Potts genoemd. Ik kan me daar niet in vinden. Boyle is anders. Anders omdat ze me niet aan het huilen maakt met haar stemgeluid, maar met wat ze doet met het stemgeluid. Potts had een goede stem en kon goed zingen. Boyle is een fantastische vrouw en geeft haar ziel aan een publiek dat haar in eerste instantie stenigt met dodelijke blikken van miskenning. Boyle staat naakt voor een hard, keihard, publiek. Ze wordt afgemaakt… En wat doet ze? Ze zingt. Ze zingt zoals ze misschien nog nooit heeft gezongen. Ze zingt niet alleen, ze raakt. Ze geeft…

Ik vind Boyle een prachtmens. Een stevig karakter en volgens mij een goed mens! Een gouden hart en dat klinkt door in haar gouden stem.

Iedereen die ooit veroordelend en miskennend is geweest naar een ander voelt hoe fout hij zat, het doet er niet toe wanneer je zo was, iedereen kent van dat soort momenten… Maar als je Boyle ziet dan krijg je spijt. Want hoe kunnen we, hoe kunnen we een ander zo kleineren, zo’n pijn doen, terwijl we eigenlijk zo blind zijn?

Boyle bewijst maar weer eens dat mensen mafketels zijn, die wakker moeten worden. Mij heeft ze in ieder geval gewekt. Ik kon er zelfs letterlijk niet meer van slapen!

http://www.youtube.com/watch?v=wnmbJzH93NU

Follow

Ik heb gisteren een prachtig concert bij mogen wonen van een vriend van vroeger, Harmen Fraanje, met Ernst Reijseger en Mola Sylla… Het was echt helemaal geweldig. Het programma draait nog een tijdje her en der in Nederland, ik kan het iedereen aanraden. Het is een combinatie tussen geïmproviseerd/jazz/wereldmuziek. Een heel geslaagde combinatie. Een lach en een traan, maar echt met gevoel. De muzikanten gaan helemaal los en het publiek wordt echt betrokken bij wat er op het podium gebeurt.

Een heerlijke avond!

Ga naar: http://www.harmenfraanje.nl/projects/reijseger-fraanje-sylla

Nog succes Harmen, met de concerten die nog volgen! Puik werk!

Follow