Personalesse

De slang sliste: “Ach liefje, je bent toch ook speciaal? Iedereen is op zijn manier speciaal… Jij bent ook heel bijzonder… Echt waar!”

Ze luisterde naar de woorden en ze voelde ergens bedrog, maar tegelijkertijd hoorde ze ook precies wat ze wilde horen…

En de slang lispelde: “Je bent prachtig. Je bent bijzonder. Ik ken niemand zoals jij.”

En ze voelde zich prachtig en bijzonder en speciaal…

Ach, ze wilde al zo lang dat iemand haar speciaal zou vinden… Ze zocht al jaren naar iemand die haar speciaal zou vinden. Een paar keer had ze deze woorden eerder mogen horen, maar de woorden stierven weg in de gangbare stilte, of werden vervangen door woorden die veel minder zeiden. Maar nu, nu keek ze in de spiegel, en ze sprak met zachte tong, en ze wist zichzelf voor één moment te overtuigen.

Het moment duurde even, net lang genoeg om weer te weten hoe het was. De glimlach was echt. De glans op haar wangen… Maar toen keken haar ogen vreemd terug in de hare… Ze waren leger dan ze zich had voorgesteld. Haar subtiele tong bewoog nog voort in haar mond, alsof hij niet van haar was… Ze stopte het gekronkel. De woorden waren echt, maar de betekenis was verdwenen.

“Wat ben ik aan het doen?”
“Waarom wil ik speciaal zijn?”
“Omdat ik niet durf los te laten…”
“Wat durf ik niet los te laten?”
“Dat ik speciaal wil zijn.”

Verward ging ze met haar vingers naar haar gezicht, ze onderzocht haar gelaatstrekken. De vragende blik die ze voelde werd door haar spiegelbeeld beantwoord en zag er zo onwerkelijk uit… Was dit haar gezicht? Ze keek zichzelf dieper aan… alsof ergens achter haar ogen een echt antwoord lag verscholen… Ze wilde niet meer hardop tegen zichzelf praten. Ze leek wel gek. Maar ze had nog één vraag…

“Heb ik het echt nodig om speciaal te zijn?”
“Neuj…”

Ze keek niet meer naar haar spiegelbeeld. Met haar ogen open zag ze slechts een afbeelding van haar zelf. Dit waren niet haar ogen, dit was niet haar gezicht. Ze lachte. Dit was haar beeltenis, waar zij naar kon kijken, meer niet. Even was ze gelukkig. En even was ze vergeten dat ze zo graag speciaal wilde zijn.

Follow

Kom je helemaal nergens.

Ik heb de afgelopen jaren geprobeerd normaal te doen. Normaal zijn, dat zat er hoe dan ook niet in, maar je kunt in ieder geval normaal doen. Dacht ik.

Maar wat schetst mijn verbazing: Als ik normaal doe, dan word ik gek. Juist. We zijn eruit. Het ei is gelegd. Dit geldt waarschijnlijk voor iedereen, maar ik heb het net ontdekt. Ik zal het even uitleggen voor de mensen die totaal niet snappen waar dit over gaat…

Iedereen die me kent, die begrijpt dat ik niet zomaar op het idee kom om normaal te doen. Iedereen weet namelijk dat ik afwijkend ben, en uniek, enzo… zoals iedereen… en dat ik dat ook heb geaccepteerd. Mijn idee om eens ‘normaal’ te gaan doen, had dan ook niets te maken met normaal willen zijn of mezelf niet accepteren zoals ik ben. Nee, het zat anders!

Voor mij zijn er drie dingen belangrijk om te onthouden: I am living. “I” verwijst naar iets dat groter is dan mijzelf maar waar ik deel van uitmaak. Ik ga niet proberen om het onder woorden te brengen, ieder mag het voelen zoals ie wil. “Am” verwijst naar het wezenlijke van die “I” en ook naar het verwezenlijken van “I” in “Living”. En “Living” is dan dus de verwezenlijking, de actie, de beweging, dat wat we beleven. Goed. Ik kan aan alledrie deze zaken weinig veranderen. I am living. En zo is het. Maar HOE ik dat doe, daar kan ik wel iets mee, of althans, dat denk ik. In dit geval dacht ik: Ik ga ‘normaal’ doen. Dat was dus een bewuste gedachte.

Een paar jaar daarvoor was ik juist niet ‘normaal’. Ik zag/fantaseerde dingen (ieder mag zijn eigen conclusies trekken) die niet ‘hier’ en ‘nu’ waren en ik gebruikte deze informatie in mijn leven. Ik sprak erover met mensen, ik maakte keuzes die hier op gebaseerd waren en ik zette dingen in de wereld die hiermee op een lijn lagen… Het hoorde bij mij en bij mijn leven. Dacht ik.

En toen ontmoette ik een mens (dat gebeurt op deze aarde vaker) en die zei me: Het leven speelt zich hier en nu af. Er zijn overigens meer mensen die dat zeggen. Ik kon daar niets tegenin brengen en ik besloot om alles wat niet bij ‘hier’ en ‘nu’ hoorde naast me neer te leggen. Mooi zo! Ik ben hier. I am living. En meer hoef ik niet te doen. Ik ben per slot van rekening niet voor niets geboren, als ik niet ‘hier’ en ‘nu’ hoorde, dan was ik er vast niet geweest. Dus, weg met vroeger en later en weg met elders! Dat hoorde niet meer bij mij. Ik ging maar eens leven zonder al die inzichten/fantasieën…

Was best leuk. Voor een paar jaar. De wereld is wel een stuk saaier en het vreemde is dat ik ook steeds minder zag/fantaseerde. Dat voelde wat arm, maar ik had me voorgenomen om dit echt te gaan doen. En dan doe ik het ook. Nog een jaar later en toen verdween de glans… De glans die er daarvoor altijd was geweest, maakte nu plaats voor een soort grijze grauwe kleurloze repetitie. Ik verlangde steeds meer naar hele basale dingen (die ik juist dacht gemakkelijker te zullen vinden door eens normaal te gaan doen) zoals veiligheid en vertrouwen, om maar te zwijgen over inspiratie… Het bleek helemaal niet makkelijker om die zaken te vinden. De gewone aardse simpele behoeftes waren minstens 10x zo ongrijpbaar voor mij geworden en ik voelde me ongelukkig, onveilig, onzeker en leeg.

Totdat ik ineens last had van hele gekke dingen… Ik wilde net heel ‘normaal’ overwegen om een heel ‘normale’ volgende stap te zetten in mijn leven, toen ik helemaal leek door te slaan in al dat ‘normale’… En dat was gek. Ik heb me nog nooit zo gek gevoeld. Ik voelde me verantwoordelijk voor zaken waar ik me nog nooit verantwoordelijk voor had gevoeld, ik voelde me schuldig en ontoereikend wanneer ik mijn zaakjes (en dat waren er ineens nogal wat) niet op orde had, en ik voelde me oninteressant. Dat laatste was nog wel het vreemdste… Voor het eerst in mijn leven begreep ik niet meer wat een ander nu precies in mij zag…

Nou ja, er was dan ook niet veel meer te zien. Er was niet veel meer van mij over.

Wat je doet, is een uiting van wie je bent. En wie je bent, dat weet je niet, maar je kunt het niet zomaar eventjes veranderen, voor een tijdje. En toen ik iets ging doen wat ik niet was, toen bleek ineens dat ik op die manier nooit gelukkig kon zijn. En ik ben gelukkig een intrinsiek gelukkig mens, dus ik wist dat er iets niet klopte…

• Ik weet niet wie ik ben. Ik ben geboren en ik heb een naam, zoals iedereen hier, maar ik weet niet wie ik ben. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
• Ik weet niet wat ik wil. Ik heb behoeftes en ik vind dingen leuk, maar wat ik werkelijk wil? Wat ik hier kom doen? Dat weet ik niet. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
• Ik weet niet wat ik moet. Ik heb plannen en ideeën, wie heeft dat niet? Maar ik weet niet wat ik moet. Ik heb geen gebruiksaanwijzing bij mezelf gehad. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.

Toen ik normaal ging doen ben ik rond gaan lopen alsof ik wist wie ik was. Esther. Zangeres. Dirigent. Student. Vriendin van… En toen lag mijn identiteit daar zo duidelijk omlijnd voor me… Toen ik normaal ging doen, ben ik ook dingen gaan willen. Gewoon als Esther. Ik wilde zingen. Ik wilde werken. Ik wilde geld verdienen. Ik wilde studeren. Ik wilde gezond zijn. Ik wilde een leuke relatie. Een kind? Ik wilde normale dingen. Toen wist ik dus ook wat ik zou gaan doen. Ik ging doen wat ik wilde. En wat moest ik? Nou ja, normale mensen moeten voor zichzelf zorgen, moeten aardig zijn voor anderen en moeten op tijd naar bed. Zulk soort dingen. Ik deed dat allemaal.

Ik hield het maar een paar jaar vol.

I was dying.

*

Het was een mooi experiment. Nu weet ik in ieder geval hoe het niet moet en ik heb het echt geprobeerd. De hele mikmak. Niets geen mambojambo meer, alleen maar het hele normale aardse leven.

Wat ik heb geleerd is heel simpel:

Je wordt uniek geboren, met een unieke gevoeligheid. Net zoals iedereen. In die zin ben je normaal. Je ben niet beter dan een ander, ook niet slechter, maar je bent ook niet gelijk. Wel gelijk als mens op aarde, maar niet gelijk in wat je hier op dit moment beleeft… Iedereen is in essentie (in het groot, kosmisch gezien) met hetzelfde bezig, maar we zijn niet allemaal met hetzelfde bezig als we ‘hier’ en ‘nu’ zijn. Tenzij je ‘hier’ en ‘nu’ op filosofische wijze interpreteert als ‘overal’ en ‘altijd’ (waar ‘hier’ en ‘nu’ natuurlijk binnen vallen).

Dus als ik geboren word met een raar soort antenne waardoor ik zaken zie (of fantaseer) die ik kan interpreteren en die maken dat ik om kan gaan met mijn werkelijkheid, dan ben ik met iets anders bezig dan mijn buurman. Die ook een raar soort antenne heeft voor vuil, en dat interpreteert als bedreigend, en dus de hele dag poetst. Of anders dan een vriendin van me, die een raar soort antenne heeft voor leugens, die ze heel goed kan herkennen… En dat is maar goed ook! We hebben allemaal dezelfde zintuigen en het is voor ons allemaal belangrijk om te interpreteren wat we waarnemen. We hebben onze zintuigen niet voor niets. Kun je dan niet meteen zeggen dat je ook de scherpte van die zintuigen niet voor niets hebt? Als we niet interpreteren, dan worden we gek (of we zijn verlicht en laten alles los, ook een filosofie, maar het leeft wat onhandig). Hoogsensitieve mensen praten dan al snel over ‘teveel prikkels’ en mensen die gewoon moe zijn (normale mensen?) zeggen dan ‘drukte’. Maar wat er eigenlijk aan de hand is, is dat die mensen niet meer kunnen interpreteren wat zich wel allemaal aandient, en als dat te lang duurt, dan word je gek.

Als ik dus zie/fantaseer wat ik zie/fantaseer maar ik weiger te interpreteren wat ik zie/fantaseer want ik had me voorgenomen normaal te doen: Dan word ik na een tijdje gek. Eerst moe, en dan gek, van mezelf. Want dingen gaan rondzoemen en ze worden een brei… of een berg… waar je tegenop kunt zien…

Dus: Je antenne is er. Je ziet, hoort, voelt, weet, leest, beleeft wat je ziet, hoort, voelt, weet, leest en beleeft. Dat kun je niet uitzetten. Dat is een deel van je “I” en van de “Am” en “Living”. En daar moet je iets mee. En heel erg vaak, echt heel erg vaak, is jouw unieke waarneming zo afgesteld op je wezen en op wat je mee mag maken, dat je er gratis en voor niets de tools bij hebt gekregen om je waarnemingen te interpreteren.

Blijf dat vooral doen. Interpreteer alles wat je ziet en hoort en voelt…. … .. Interpreteer het op je eigen unieke manier, met je eigen unieke, misschien wel gekke, kijk op de wereld. Met jouw verhalen. Met jouw woorden… En praat erover. Openlijk! Dan hebben we opeens een hele hoop om te delen!

Follow

Dag wereld!

Ik ben heel graag op je. Ik vind je mooi. Je kleuren en ook de wind en de zon, de bergen, de zee, een grassprietje of het uitgedroogde bed van een rivier… Ik vind je mooi en ik hou van je.

En ik mag op je zijn. Dat is een mooi cadeau. Dit is een plek vol wonderen, vol mogelijkheden, ook omdat ik hier niet alleen ben… Er zijn hier zoveel mensen om mee te delen en mee te spelen… om van te houden…

En dat precies vind ik heel moeilijk. Ik zou graag van al deze mensen houden, want zij zijn net als ik, op jou, in al dit moois. Maar het lukt niet!

Ik ben elke keer wel weer ergens bang voor en dat maakt dat ik niet kan genieten van jou of van de mensen die net zo zijn als ik… Ik verlies het van mijn angst.

Het is heel vreemd dat ik jaren lang niet eens door had dat ik vanuit angst leefde… Niet IN angst, maar wel VANUIT angst. Maar nu weet ik het zeker. En ik zie bij bijna alle mensen om me heen ook zoveel angst… Het uit zich in allerlei kleine dingen, sijpelt door het hele leven heen en het kleurt hoe ik je ervaar… Het kleurt hoe ik alles ervaar…

Vanochtend werd ik zo bang wakker, terwijl ik zo vol liefde naar bed was gegaan… En ik dacht nog: ‘Wat is er gebeurd? Waarom ben ik nou weer zo?’ Maar er is niets gebeurd. Al die angst is al zo lang de basis van mijn persoon, dat ik er mee wakker word. Vroeger voelde dat normaal, maar nu voel ik dat het angst is.

Wereld, ik wil je elke dag zien met de ogen van gisteravond. Ik wil je ervaren vanuit een liefdevolle vrijheid…

Dankjewel, wereld, dat ik dat hier mag leren…

Esther

Bijna alles wat we doen is gebaseerd op angst en het bedekken van die angst… Angst is het uitgangspunt voor de meeste van onze interacties. We zoeken veiligheid, vertrouwen en connectie, daar waar we bang zijn voor bedreiging, wantrouwen en alleen zijn… We ervaren dus geen veiligheid, vertrouwen en connectie, waarom zouden we anders zo hard zoeken???????? We leggen van alles vast om het veilig te stellen voor de toekomst… We willen iets of iemand ‘nooit meer kwijt’ wat impliceert dat we ergens bang zijn om te verliezen.

Angst is het uitgangspunt voor de zoektocht naar veiligheid. Je gaat zoeken omdat je je angst wilt bedekken.

Maar je kan alleen maar echte veiligheid, vertrouwen en connectie ervaren als je je angst niet meer bedekt en gaat zien dat je angst niet ‘waar’ is.

Als je naar de wereld zou kijken met ogen vervuld van liefde dan zou je niet bang zijn. Dan zou je angst niet ‘waar’ zijn. Je zou je niet onveilig voelen, want je zou je kern voelen. Je zou niet wantrouwen, want je zou kennen. Je zou niet eenzaam zijn, want je zou in connectie staan. Je zou onderdeel zijn van het grote geheel en totaal niet bang zijn om af te wijken of vrij te zijn… Dus waarom is angst dan een goed uitgangspunt? Waarom kiezen we massaal voor angst om ons te dirigeren? Terwijl liefde zoveel beter bij ons past?

Nu leef je mssn in angst, zonder dat je het weet? Je past je aan, je bent afhankelijk van de wereld om je heen om gelukkig te kunnen zijn, je voelt je zwart, grijs of saai of ongelukkig zelfs, je voelt je een half mens… Je conformeert en je functioneert… En anderen zeggen dan: ‘Het gaat goed met (vul hier je naam in)!’ Omdat je kennelijk prima conformeert en prima functioneert… Maar je bent niet vrij.

Zonder angst was je vrij geweest…

Follow

‘Dag mevrouw, meneer… Is uw romanticus ook weleens moe?’

Ik heb onlangs gesproken met mijn romanticus. De romanticus is het Goethe-deel van mijn persoonlijkheid. Sommige mensen hebben er geen. Bijna alle kunstenaars hebben er in ieder geval wel een… En de mensen die er geen hebben vinden de mensen die er een hebben over het algemeen emotioneel en dramatisch…

Ik sprak mijn romanticus omdat ie de laatste tijd zo moedeloos doet… En dat is irritant, want ik heb een heel sterke romanticus en dat moedeloze overheerst nogal. Dus we moesten praten. Daar hoort dan een kop thee bij…

En ik vroeg hem (het is een hij…) of hij me kon vertellen waarom hij zo moedeloos was?

Hij roerde afwezig in zijn kop thee zonder suiker en gaf een ogenblik geen antwoord. Keek me toen betekenisvol mistroostig aan en zei: ‘Ik verlang naar meer…’

Kijk, het probleem met de romanticus is dat ie niet snel tevreden is. Alleen wanneer hij op zijn top mag beleven wat het leven kan geven, dan voelt hij zich vol en vrij… Maar daarna volgt altijd de onverteerbare pijn van het verlangen naar het volgende volle en vrije moment…

Ik keek hem in zijn mistroostige ogen en voelde hoe hij al weken had rondgelopen met dit ‘verlangen’… Het was meelijwekkend om te voelen hoeveel melancholie iemand meedraagt wanneer vervulling zijn enige doel van bestaan is… Hoe leeg voel je je als je naar niets anders verlangt dan opperste vervoering?

Er is een probleem met de romanticus en zijn verlangen: Het duurt langer dan hij kan dragen. Mijn gesprekspartner liet zich kennen, vertelde me hoe leeg hij was in zijn hart, hoe hij schreeuwde om voldoening en hoe hij elke keer weer werd geconfronteerd met die leegte en de honger…

Hij is niet dom. Allerminst. Hij zit vol levenswijsheden, ook over geduld en tevredenheid. Het was een goed gesprek. En op het laatst schoot me iets te binnen… ‘Misschien, als je zo graag wilt verlangen, kan je naar iets verlangen wat je al hebt…’

Hij schudde zijn hoofd, roerde in zijn kop thee en zei, ‘ik denk niet dat dat gaat werken.’

Follow

En dat is dan pas het begin.

Je kunt echt tijden ophikken tegen iets onvermijdelijks, maar er komt een moment dat je er niet meer onder uit kan: “Het is zoals het is, en er is niets aan te doen.”

Zo hik ik al tijden op tegen iets heel belangrijks dat ik moet accepteren, wil ik nog een beetje genieten van dit leven, met de mensen die dichtbij me staan… En in mijn geval heeft dat alles te maken met mijn lijf.

Je lijf is het prachtige organische pak waarin je mag leven, mag voelen en ervaren… Maar wat doe je als je lijf niet meewerkt? Hoe sta je in het leven als je lichaam je elke keer weer beperkingen oplegt?

Als klein kind ben ik me, zoals denk ik alle mensen, gaan identificeren met mijn lichaam. Ik had het altijd aan, het kon niet uit, en grote mensen spraken me erop aan… Maar ik voelde dat ik dingen kon denken die mijn lichaam niet kon doen, en dat was heel raar… Want was ik nou dit lichaam of zat ik er per ongeluk in?

Mijn moeder gaf les aan de dansacademie en ik ging als kleine drol al mee naar lessen, repetities en voorstellingen. Soms deed ik mee met de les, vooral het modern ballet met schildpadbewegingen erin, op muziek van Sergei Prokofiew, was voor mij de uitnodiging om me achter in de zaal op te stellen en de bewegingen mee te doen. Ik had niet de lange benen van de danseres die ik imiteerde, ik had niet de souplesse en ik had niet de kracht, maar ik zag mezelf en ik zag wat ik wilde zien. Ik was mooi.

Ik ervoer iets anders dan mijn lichaam, ik heb nooit mijn lichaam ervaren als kloppend, passend bij mij. Mijn lichaam is niet mij, ik woon er nu alleen maar even in. Maar wat ik voelde als ik meedanste was mijn energie, wat ik zag, was mijn energie. Ik zag het fijnstoffelijke en bekommerde me niet om het stoffelijke… Ik voelde lange benen, ik voelde souplesse en ik voelde kracht. Alles was er.

Tot ik een paar jaar later werd toegelaten tot de vooropleiding van de dansacademie. In rap tempo werd het mij duidelijk dat ik moest functioneren in mijn stoffelijk lichaam. En hoe mooi ik ook dacht dat ik kon dansen, het was niet goed genoeg. Ik werd na een paar jaar afgewezen, en de pijn in mijn stoffelijk lichaam zei me dat dat ook de enige gezonde optie was. Dit was niet mijn leven, dat was niet mijn lijf. Het was een droom.

De grootste beperkende factor in mijn leven, en in het leven van heel veel mensen, is het lichaam. Als sensitief mens is het voor mij niet te rijmen dat ik dit beperkende lichaam heb terwijl ik me zo vrij voel… De tegenstelling tussen vrij in de geest en beperkt in het lichaam, is voor mij de grootste belasting tot nog toe…

Maar er is een andere kant…

Onlangs is gebleken dat er iets mis is met mijn lichaam, echt iets mis, zichtbaar op de MRI, en de Westerse geneeskunde heeft er vooralsnog geen geneesmiddel voor. Ik was doodmoe, twee uur overeind op een dag was het maximum en boodschappen doen was een dagtaak… En ik kreeg een voorlopige diagnose die niemand wil krijgen.

Ik was er kapot van. Weer was mijn lijf de beperkende factor. Weer kon ik niet genieten en had ik alleen energie voor een mooi leven in mijn hoofd… Een fantasieleven… Niet alleen kon ik niet dansen, eigenlijk was alles min of meer onhaalbaar geworden. En de verwachting was dat ik achteruit zou gaan…

Dat is niet gebeurd. Ik heb mijn diepste angst gevoeld: Vast moeten zitten in dit lijf als het niets meer kan. En ik kwam aan de overkant. De angst was de tunnel naar acceptatie. En wat ik nog nooit had geaccepteerd, accepteerde ik nu wel. Dit lichaam is van mij, hoort nu bij mij, ik mag het hebben nu. Het doet niet precies wat ik wil, maar de hele wereld doet nooit precies wat ik wil! Zo is de wereld!

Ik mag hier leven, ik mag hier wonen, ik mag mezelf ervaren in alles wat hier is, en dus ook in dit lichaam…

Het is zoals het is, er is niets aan te doen.

En mijn lichaam gaf antwoord. Ik ging niet achteruit, maar mijn gezondheid verbeterde, en ik ben nu sterker dan ik was voor ik ziek werd… Ik voel de hele dag dat ik gezegend ben met de mooiste les die ik had kunnen krijgen; de hele dag is voelbaar dat mijn lichaam niet precies doet wat ik wil… En de hele dag ben ik dankbaar dat ik hier ben, waar niets precies is zoals ik het wil… Nu pas, nu ik 30 ben geweest, heb ik me verzoend met mijn lichaam en dankzij mijn lichaam ook met de wereld om me heen. Ook als ze niet doet wat ik wil.

Follow

Ik denk dat de beste therapie voor neerslachtigheid toch echt “uit je dak gaan” is! Dus toen ik vandaag weer eventjes dreigde om het contact met de stralende wereld binnen in me te verliezen, toen moest ik iets en ik koos ervoor om uit mijn dak te gaan.

Bij de aftiteling van de film “Snowwhite and the Huntsman” had ik de geweldige Shazam-functie op mijn iPhone gebruikt om titel en band te registreren van hetgeen mij ter oren kwam… Indrukwekkend stukje muziek was het… Alles door elkaar… Rock, soul, klassiek, en een ontzettend lekkere groove… Een vol koor erbij… Jummie! En de techniek staat voor niks: Je kunt gewoon direct vanuit Shazam naar iTunes en het nummer kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Even inpluggen op mijn geluidsinstallatie en hoppa hoppa, lekkere herrie… En dit nummer leent zich echt perfect om het UIT TE SCHREEUWEN tot je weer helemaal leeg bent…

Bevrijdend…

Majestueus…

Enerverend…

Bezielend…

Verbindend…

Beeldschoon!

Follow

Volgens mij hebben mannen hier meer last van dan vrouwen… Je hebt je doel pas bereikt als je klaar bent. En ik ken genoeg mensen die dat een prima filosofie vinden, en er zit natuurlijk ook logica in. Maar het werkt gewoon niet en je wordt me er toch ongelukkig en ontevreden van!

Dus je moet wat doen? Je moet iets afmaken, afronden, je hebt misschien zelfs een deadline? Maar waar ben je eigenlijk helemaal mee bezig?

Ik moet mijn carrière op de rails krijgen, ik moet meer tijd met mijn man doorbrengen, ik moet het huis opruimen, ik moet de dakgoot repareren en ik moet mijn opleiding afronden, ik moet mijn boek afschrijven, ik moet bloggen, ik moet mijn tanden poetsen, ik moet lichamelijke activiteiten beoefenen, ik moet beter worden, ik moet de tuin netjes maken, ik moet dat allemaal gedaan hebben, want dan heb ik ten minste wat gedaan, dan is er wat af. Dan ben ik ergens mee klaar en dan kan ik dus trots zijn op wat ik heb bereikt.

Het moet af. Het moet van mijn lijstje af. Ik moet het weg kunnen strepen!!!

Ondertussen heb ik nu bijna al mijn nagels opgevreten… This is NOT the way to go!

Zelfs al puilt mijn lijstje uit, dan nog gaat dit niet werken, juist áls mijn lijstje uitpuilt gaat het niet werken… Maar wat dan? Een beetje stil gaan zitten? Niets doen? Het moet allemaal toch gebeuren en het had eigenlijk al gebeurd moeten zijn…

Soms ben ik mijn realiteitszin kwijt. Het is gewoon bullshit! Het hoeft helemaal niet gebeurd te zijn, het kán helemaal niet gebeurd zijn, dus als dat is wat MOET, dan heb ik een groot probleem!

Tijd voor een nieuwe manier van kijken…

Ja, leuk! HOE DAN???

Nou ja, God zou een rare zijn als ie ons opdrachten zou geven die onhaalbare kaart zijn… En als God ofzo niet bestaat of niet God is dan zou het vreemd zijn als we onszelf voor uitdagingen stellen die we niet aankunnen. Dus misschien zijn al de dingen op zich totaal niet belangrijk. Sowieso, wie gaat mij belonen als ik het huis schoon heb gemaakt? Wat levert het me op als ik de dakgoot heb gerepareerd? Toegegeven, een schoon huis is fijn. Een hele dakgoot is prettig. Maar als dat HET DOEL is, wat heb je dan bereikt?

Mijn lijstje is een uitstelllijstje… Ik ben pas ok als alles af is, of in ieder geval veel… Ik heb pas rust als ik iets heb gedaan… En dat is foute boel, want er staat best veel op mijn lijstje…

Lijstjes zijn bijna altijd, bij bijna iedereen, uitstellijstjes. Ze stellen een heel belangrijke toestand uit: Tevredenheid. En ondertussen ben je blind voor alles wat je al wel bent (geworden)…

Want wat doe je wel? Elke dag? Elk uur?

Je groeit. Elk moment. Je verandert. Elk moment. De dingen die je tegenkomt, die op je lijstje staan, zijn de dingen die je helpen groeien… Ook al heb je niets afgerond van je lijstje, zolang je groeit, gebeurt er van alles… Van alles wat veel meer oplevert dan alle afgeronde zaken op heel het lijstje bij elkaar…

Sommige mensen zeggen dat je procesgericht moet zijn maar dat is nog steeds slechts de oppervlakte… Als ik een gat in mijn relatie ervaar en het gat moet dicht, dan is de weg van het dichten misschien wel belangrijker dan het dichte gat. Het is zelfs maar de vraag of het gat ooit dicht kan zijn… Maar meer in de diepte groeit er iets veel mooiers: Jij.

Terwijl je het gat dicht, stel je jezelf vragen, wordt je geconfronteerd met je leven, met liefde, met alles wat er bij hoort… En je groeit. Je verandert.

Je ziet zelf niet dat je verandert als je je teveel richt op de oppervlakte… Of je je nu richt op het doel of het proces van elk item op je lijstje, je mist het allerbelangrijkste… Je mist je eigen groei.

En elk item op je lijstje heeft één ding gemeen: Het staat op jóúw lijstje. Dus het vertelt je iets over jou. Mijn lijstje is vol mogelijkheden en vol onzekerheden. En dat zegt iets over mij! Ik zit vol mogelijkheden en vol onzekerheden, vol verantwoordelikheid vol creativiteit en verbinding… En met mijn lijstje in de hand leer ik hoe ik om kan gaan met mogelijkheden, onzekerheden en verantwoordelijkheden, ik groei in mijn creativiteit en ik verbind me…

Dat is nog eens iets moois om naar te kijken….

Follow

Dit is zo’n beetje het mooiste boek dat ik het afgelopen jaar heb opengeslagen…
Gary Zukav legt uit wat ik al meerdere keren zelf had bedacht, maar doordat het in zulke heldere taal wordt gepresenteerd, is het nu niet meer iets dat ik heb bedacht, maar iets waar ik van overtuigd ben. Soms heb je de woorden van een ander nodig om je op het goede moment over de streep te trekken.

Als wij mensen hier inderdaad van alles moeten leren… Wat kom ik hier dan doen? En hoe kom daar achter? Waar is de gebruiksaanwijzing?
Het is vrij logisch dat je pad bepaald wordt door wat je nog moet leren… Ik vind dit altijd wat ‘Jip en Janneke’-achtig, maar volgens de wet van oorzaak en gevolg is het abstract gezien ook heel begrijpelijk. Elk mens heeft in het verleden gehandeld vanuit verschillende intenties en die intenties beïnvloeden je energieveld en het energieveld van de mensen om je heen, het land waarin je woont, de wereld, het universum… Elke intentie verandert je energie. Leren is misschien niets anders dan je energie terug in balans brengen.

Wat als ik bang ben, bang dat ik het leven niet in de hand heb, dat ik niet kan bepalen wat er op mijn pad komt? Als ik handel vanuit die angst, dan zal mijn intentie altijd zijn dat ik mijn wereld en anderen in mijn wereld wil controleren. Ik zal boos worden als mensen zich niet aan mijn regels houden, omdat ik dan mijn angst weer ga voelen. Ik zal alles doen om maar niet te hoeven voelen dat ik bang ben, want bijna elk mens is bang te voelen dat ie geen macht heeft.

Maar wat gebeurt er met een mens als hij accepteert dat hij geen macht heeft? Je kan natuurlijk stil gaan staan, geen stap meer zetten, het nut er niet meer van inzien… Dan wil je eigenlijk nog steeds macht en je accepteert niet dat je het niet hebt, je geeft de hoop op, maar je geeft je niet over aan het leven. Maar het kan ook anders, je kan je ook bevrijd voelen. Als je accepteert dat je geen macht hebt over de wereld en anderen in je wereld dan kom je bij je angst. En als je je angst onder ogen komt, dan wordt die zachter. En uiteindelijk ben je vrij.

De afgelopen maanden heb ik geregeld gevoeld welke angst er onder mijn boosheid zat en ik voelde dat ik mijn ogen wilde sluiten voor iets dat essentieel was… Ik wilde boos blijven maar de gebruiksaanwijzing had ik zelf al bij me en intuïtief kon ik dat ook voelen. Ik kon er alleen niet bij komen, omdat ik net zoals iedereen geneigd ben om mijn angst te bedekken door macht uit te oefenen over de wereld en anderen in mijn wereld…

Ik probeerde macht uit te oefenen over mijn omgeving maar ik faalde hopeloos. Ik vroeg iemand iets niet te doen, omdat het me zou kwetsen, maar deze persoon deed toch wat ie zelf wilde. Ik vroeg anderen om me te accepteren, maar dat deden ze niet. Wat ik wilde dat er zou gebeuren, gebeurde niet. Ik voelde me machteloos. Ik voelde me bang.

Macht is iets dat we niet hebben. Je hebt uiteindelijk niets te zeggen over de wereld en anderen in je wereld. Die wereld is zo omdat je een verleden vol oorzaken hebt geleefd, vol intenties, die je wereld nu kleuren. Die wereld is nu zo, opdat jij je energie terug in balans kan brengen, opdat je kan leren.

We hebben geen macht. Wel is er zoiets als authentieke macht. Authentieke macht is de keuze die je hebt om elke dag opnieuw zorgvuldig te kiezen wat je intenties zijn, zo geef je de wereld de kleur die jij kloppend vindt. Elke seconde, bij alles wat je denkt, zegt en doet, heb je een intentie. Je kan heel goed voelen of je intentie positief of negatief is. Bijvoorbeeld dankzij het zogenaamde onderbuikgevoel…

De afgelopen maanden voelde ik dat het niet klopte als ik boos was, ook al was mijn boosheid nog zo gerechtvaardigd, ik wilde het niet meer. Anderen zeiden me dat ik voor mezelf op moest komen, mijn grenzen moest afbakenen, dat ik consequent moest zijn. Maar het was toch niet goed voor mij om vanuit boosheid in het leven te staan en ik snapte ook niet waarom ik zo boos was… Want eigenlijk kon ik het anderen helemaal niet kwalijk nemen dat zij hun leven leidden zoals zij dat wilden… Ik begreep ze. Om dan toch boos te zijn, dat leek onzinnig. Maar ik was het wel. Nu begrijp ik dat ik eigenlijk bang was…En ik bedekte mijn angst met boosheid.

En ik voel het nog steeds. Alsof er een stemmetje in mij roept om aandacht… “Ga op je strepen staan!” “Baken je territorium af!” “Bijt van je af!”

Vermoeiend is het wel, maar ik ben vastbesloten: Ik ga niet meer luisteren naar dit stemmetje, er zijn mooiere intenties waaruit ik kan kiezen…

Follow

Al mijn leven lang vraag ik me af wat ik nou bèn? En ik geloof dat ik niet de enige ben.

Toen ik vijf was heb ik gezoend met een jongen. Dat is natuurlijk een ontzettend idiote leeftijd om te zoenen maar dat kwam omdat een 11-jarige vroegrijpe leerlinge op mijn basisschool me had uitgedaagd: “Jij durft ècht niet met je tong in zijn mond!” Maar ik durfde toen nog alles, dus dat ook.

Het was in ieder geval een jongen, die ik zoende, dus dat was ok. Ten minste, dat was gangbaar. Tegenwoordig zijn we aan het idee gewend (de meesten van ons) dat je ook van vrouwen kan houden als je een vrouw bent, of voor jongens kan vallen als je een jongen bent… Dat màg! Jaja! Fijn hè? Het màg! Nederland doet daar niet moeilijk over. En als je het mij vraagt: vrouwen zijn ook mooi. Ze doen niet onder voor mannen… Ik ben zelf een vrouw. Zou toch zonde zijn als ik dat niet kon waarderen…

Toen ik vijfentwintig was ging ik samenwonen met mijn vriend Angelo. En zoals alle mensen in deze maatschappij, moest ook ik in een hokje… Het was tijd!

En daar ging ik.

Ik ging keurig samenwonen met een man. “Ah! Dus ze is toch hetero!” Zult u nu denken! Ik zou het niet weten. Voor mijn idee was ik nòg niets! Niet hetero of homo… Niet het één of het ander… Maar ook niet per sé allebei… Geen principes maar ik sloot ook niets uit… Menig discussie met levensgenoten eindigde in verwoede pogingen om mij in een hokje te plaatsen… Soms maakte ik het makkelijk voor ze, maar van binnen was het een grote onbepaalde leegte vol mogelijkheden… For the record: Angelo zat er niet mee.

Maar ik had wel gekozen. Dat doen de meeste mensen. Kiezen. Ik dus ook. Misschien is 25 wel de leeftijd dat je besluit om toch ‘mee te gaan doen’… Ik weet het niet. En hé, ik was in ieder geval mono! Dat wil zeggen: ik ging voor één liefde in mijn leven en dat was Angelo. PUNT. Vervolgens ontmoet je eens iemand en dan denk je: “Ow nee, dat màg niet. Dat kàn niet. Dat doe ik niet. Ik ben al met (van) iemand.” En los van het feit dat heel veel mensen het dan toch wèl doen (dat heet dan vreemdgaan), heb ik goed geluisterd naar mijn eigen verboden. Dat is het minste wat je kan doen, als je dan toch verboden hebt, luister er dan naar. Dan probeer je ze ten minste echt goed uit.

Maar wat klopt er niet aan dit plaatje? In al het andere dat voor mij bepaald werd, heb ik de vrijheid van de onbepaaldheid gekozen… Ik heb gekozen niet te kiezen voor hetero of homo, maar nu koos ik ineens wel voor mono… (Terwijl er van àlles mogelijk is! Je kan het zo gek niet bedenken of het is mogelijk.)

En toen leerde ik een ander soort liefde kennen. Eerst was Angelo mijn liefde. Dat was heel zwaar voor hem. Want ik had nogal veel eisen aan ‘de liefde’. Als ‘mijn liefde’ moest hij zich perfect gedragen, hij moest ook mijn gedachten kunnen lezen en nog veel meer van dat soort zaken… Maar nu ik deze nieuwe liefde ontdekte, merkte ik dat Angelo helemaal niet ‘mijn liefde’ kon zijn… Niemand kan MIJN LIEFDE zijn. En vreemd genoeg was dat bevrijdend! Want nu hoefde Angelo niet meer zo hard te werken, en ik ook niet (want ik was ook niet langer ZIJN LIEFDE.) Er ontstond in mij een nieuw idee over liefde… Liefde is het uitgangspunt. Niet alleen in mijn relatie met Angelo maar ook in relatie tot anderen… Ook lòs van welke relatie dan ook: Liefde is het uitgangspunt.

“Nu heb ik haar!” Zult u nu zeggen: “Ze is poly-amoureus!”

Zucht.

Ik geloof eigenlijk van niet. Mono of poly? Ik ben erachter gekomen dat ik geen van beide ben. Als je mono bent, dan kies je ervoor om één persoon als JE LIEFDE te zien. Als je poly bent, dan kies je ervoor om meer dan één persoon als JE LIEFDE te zien. En ik kies ervoor om helemaal niemand als MIJN LIEFDE te zien. Dat is soms hard werken, want voor je het weet, zoek je weer in die ander naar datgene wat voor jezelf al het uitgangspunt is…

Dat is wat we doen. Wij mensen. Wij zijn geneigd te zoeken naar ONZE LIEFDE in de ander. Ik dus ook. Maar mijn keuze staat vast: Liefde is het uitgangspunt. En als liefde het uitgangspunt is, dan doet het er simpelweg niet toe met wie je liefde deelt. Of dat nou met één of met meerdere mensen is, met mannen of met vrouwen…

Het liefst deel ik liefde met zoveel mogelijk mensen. De ene keer is het een lied dat ik zing. De andere keer een glimlach. Weer een andere keer is het heel eenvoudig een beetje liefde uitstralen, in de hoop dat anderen mee mogen genieten… Want als liefde het uitgangspunt is, laten we er dan vooral samen van genieten. Dat lijkt me een veel mooier idee dan dat we het in hokjes gaan duwen…

Esther

P.S.: Voor meer en andere inzichten over liefde in relaties verwijs ik je graag door naar de website over “liefde delen”. Voor meer en andere inzichten over heterofilie en homofilie verwijs ik je graag door naar de website “homohetero”.

Follow

Oftewel: Ik was van het padje af.

Het is zo mooi illustratief, hoe zo’n blog werkt… Je begint eraan, je bent gemotiveerd, en dan ineens blokkeer je en kun je of wil je niet meer schrijven. En waarom? In mijn geval omdat mijn leven ‘te ingewikkeld’ is geworden.
Maar dat is werkelijk de stomste reden om niet meer te schrijven op een blog over bewustwording!!! Volgens mij valt dat onder de categorie vermijding.

Of het valt onder de categorie geheimhouding…

Want wat doe je als je je diepste hersenspinsels wilt delen met de wereld en je komt een spinsel tegen dat je niet wilt delen met de hele wereld? Eh… Tja… Ik ben ook een mens. Ik kan leuk alles hier op willen schrijven maar dit is een wereld vol mensen die oordelen. Als je alles deelt, dan zijn daar risico’s aan verbonden voor het dagelijks leven…

De hierna volgende zaken zijn niet aan de orde: Maar wat denk je, groet mijn overbuurman mij nog als hij weet dat ik bijvoorbeeld graag hondenvlees eet? Kan ik nog een baan krijgen als mijn toekomstige werkgever weet dat ik geloof dat er een kobold in mijn kelder woont? En hoe verandert het contact met mijn schoonfamilie als ze weten dat ik terminaal ziek ben?

Soms verander je. Soms maak je ontzettend veel mee… Maar dat wil niet zeggen dat je wilt dat de wereld waar je in functioneert je ook met andere ogen gaat bekijken… Soms verander jij, maar wil je niet dat je omgeving mee verandert…

Ik ben veranderd. Mijn leven is veranderd. Maar niet iedereen hoeft dat te weten. Ik denk echter dat ik er toch over kan schrijven. Ik ga het in ieder geval proberen.

Nu alles een beetje is gezakt en ik zelf ben gewend aan alle veranderingen, die maar dóór blijven gaan, kan ik er makkelijker over schrijven zonder meteen mijn privéleven op het net te gooien. Misschien komt er ooit een tijd waarin het gros van de mensen niet meer oordeelt, niet meer invult… Dat zou heel erg mooi zijn. Geen mens is gelijk. De diversiteit maakt ons rijk. VerANDERing maakt ons verschillend en het illustreert onze groei…

Waarom schamen we ons daarvoor?

Esther

Follow