Personalesse

Wat doet een chinees als hij nog productief wil zijn in 40 graden zengende hitte? Nou, heel andere dingen dan wij. Ik heb het niet over de nieuwe chinees, ik heb het over de oude, wijze chinees. Er zijn er nog een paar, maar ook China wordt steeds meer westers… dus laten we er vooral voor zorgen dat deze wijsheden niet verloren gaan! (Vooral niet, omdat ze echt werken!)

Ik heb nooit goed tegen de hitte gekund. Ik zweette niet voldoende en ik werd steeds waziger tot ik niets anders meer kon dan me ergens in een zwembad laten zakken. Ik kende geen andere manier dan deze: Als het heet is, ga je naar het zwembad. Maar ja, als je dan een leeftijd bereikt waarop je toch iets moet doen op een dag, dan wordt dat lastig. Ach, die paar dagen per jaar, dat komt wel goed, maar toen was het nog geen 2018 en wie weet wat de komende jaren ons zullen brengen!!!

Wat doet een wijze chinees niet?

• Je gaat niet op heetst van de dag in de zon. Vooral niet op rijst- en lotusvelden. (Iets wat ik een keer heb geprobeerd en dat is inderdaad af te raden.)
• Je gaat niet heftig sporten midden op de dag. (Ik maak hier onderscheid tussen heftig sporten en rustige lichaamsbeweging…)
• Je gaat geen gekke dingen ‘doen’, zoals plotseling hele dagen in een koud bad hangen, heel veel ijsjes eten, ijskoud drinken drinken, de hele dag hangen, van airco naar airco gaan… Dit wordt door de jonge meer westerse chinezen inmiddels wel vergeten, maar een oude wijze chinees doet dat dus niet.
• Je eet geen kilo vlees op een BBQ-feestje.
• Je gaat niet zonnen.
• Je slaapt niet uit.
• Je haast je niet, maar je treuzelt ook niet. Ik doel hiermee op je mindset. Je kunt je aan de hitte ergeren en vinden dat die jou in de weg zit, en dan doordouwen, alsof de hitte aan de kant moet, maar dat werkt niet. Je kunt je ook het slachtoffer voelen van de hitte, maar dan zak je langzaam steeds verder in elkaar.
• Je gaat niet continu in de weer met schermpjes (computer, laptop, tv, telefoon) die zo mogelijk nog meer hitte brengen.
• Je drinkt en eet niets waar veel hitte in is gestopt. Dan gaat het dus om gebrande, gegrilde of geroosterde etenswaren. Dat klinkt een beetje saai als je je hebt verheugd op een BBQ of een lekkere kop (gebrande) koffie, maar de wijze chinees heeft bedacht dat alles waar energetische hitte in is gestopt, in je lijf nog meer hitte veroorzaakt.

Wat doet een wijze chinees wel?

De tips hebben vooral betrekking op voeding en rustige lichaamsbeweging. Ik zal de andere zaken hier ook noemen, maar dat spreekt nogal voor zich.

• Als je in de zon moet zijn, bedek je je. Dat is niet alleen omdat chinezen niet graag bruin worden, maar bedenk je eens, heb je ooit een chinees plaatje gezien met een onbedekt persoon op een rijstveld? Je zet een hoed op, van stro, geen petje.
• Je houdt een rustpauze op het midden van de dag.
• Je brengt jezelf in een flow die je lang vol kunt houden. Je vloeit mee (zwetend en wel) met de hitte. Je bent niet aan het strijden tegen de hitte, noch aan het opgeven, je werkt samen met de hitte en je voelt wat je met je lijf kunt aanvangen (dit vraagt enige oefening).
• Je hebt een steviger bed. (Een matras waar je in wegzakt is misschien leuk in de winter, maar het is veel te heet!) Je kunt ook overwegen om (op een matje) op de grond te gaan liggen, mochten je botten dat toestaan.
• Je zoekt rustige vormen van lichaamsbeweging, denk aan hele milde yoga of aan het chinese chi gong. Die bewegingen helpen je om je lichaam te voelen en de energie (dus ook de warmte) los te maken in het lichaam, zodat je de hitte ook los kunt laten. Het is heel bijzonder, maar juist dat soort bewegingen hebben mij geholpen om te gaan zweten, waardoor ik af kon koelen. Als je teveel zweet, blijkt ook dat dit soort bewegingen je lichaam helpen om het zweten te reguleren. Te weinig zweet wordt genoeg en teveel zweet wordt voldoende. In elke stad zijn er tegenwoordig trainers te vinden in chi gong, zij kunnen je hier ongetwijfeld meer over vertellen.
• Je gaat ergens in de schaduw aan de waterkant staan. Of je gaat pootje baden in natuurwater. Je gaat niet verder dan tot je bovenbenen, misschien dat je vingers net het water raken. Vervolgens voel je hoe je onderkant in het ‘water’ leeft en hoe je bovenkant in het ‘vuur’ is gebleven. Kijk of je met meditatie de boel bewust kunt laten stromen tussen vuur en water. Dat doe je natuurlijk ook niet in de zon, dus het is misschien even zoeken naar een gelegenheid waar schaduw gecombineerd is met water waar je in kunt staan, als het al bestaat. (Pas op voor blauwalgen.)
• Je loopt (of staat) op blote voeten in het gras (in écht gras, geloof me, in kunstgras is het niet fijn lopen, vooral niet wanneer de zon er op heeft gestaan). Dit sluit aan bij de voorgaande punten. Je moet je lichaam helpen om te begrijpen hoe dat ook alweer werkt: hitte. De ‘aarde’ kan verkoelen, dus je kunt op je blote voeten misschien ook toestaan hoe de aarde jou verkoelt, van onderaf.
• Je oefent je in ‘niets’ doen of in ‘iets’ doen zonder ophef.
• Je gaat rustig aan van een hete plek naar een koude plek en andersom, zorg dat je geen ‘klappen’ krijgt. Ga je bijkomen in een kerk in Zuid-Frankrijk, haal dan diep adem wanneer je naar binnen bent gegaan, geef je lichaam de kans om te acclimatiseren. Als je naar buitengaat doe je dat ook, ga echt even bewust in de hitte staan, zodat je daarna weer samen met de hitte verder kunt bewegen. (Je kunt hem niet ontlopen, weet je nog?)
• Je drinkt lauwe ongezoete sojamelk. Dit is geen grapje, er zijn tal van drinkbare zaken die helpen bij het reguleren van je warmte. Een ander voorbeeld is lauwe groene thee. Een arabische tip: yoghurtdrank met wat zout (ja zout, niet met suiker) en munt. Gooi gewoon wat yoghurt in de blender met zout en munt. Klaar.
• Je eet alles wat kort is gebakken of (liefst kort) in water is gekookt. In water koken is een milde manier van verhitten, dat geeft weinig energetische hitte in je lichaam als je het opeet. Kort bakken geeft ook relatief weinig energetische hitte. Het is niet voor niets dat de wok (het kort verhitten) zo’n gemeengoed is in China.
• Je eet ook rauwe producten, maar ze mogen niet ijskoud zijn. Je lichaam gebruikt namelijk energie om ijskoude producten op te warmen zodat je die spijzen kunt verteren, in eerste instantie krijg je het dan een beetje koud, maar op termijn zet je je lichaam dus juist aan het werk, waar je het warm van krijgt. Gevoelige mensen kunnen dan ook echt buikpijn krijgen wanneer ze een ijsje eten terwijl het 40 graden is buiten. Niet doen! Sushi is ook nooit ijskoud.
• Je eet gefermenteerde producten, die zijn zeer aan te raden (zoek maar eens op wat er wel niet allemaal gefermenteerd is). Deze producten zijn al gedeeltelijk veilig voorverteerd (in zout) en dat maakt dat jij ze kalm en koel kunt verteren en je voedingsstoffen op kunt nemen zonder jezelf te verhitten.
• Je eet pittig, niet te pittig, maar wel redelijk pittig. Pittig helpt je om te zweten. Je zou denken, dat is toch vuur en hitte? Maar nee, dat is het niet. Pittig eten doe je om je poriën open te zetten en de hitte te verdelen in je lichaam en het naar buiten te werken. In alle hete landen eten ze PITTIG. Dat is niet voor niets. Je kunt effectief pit creëren met mosterd, mierikswortel, gember en pepertjes (peperkorrels zijn minder aan te raden in de zomer, omdat ze vaak gebrand zijn)…
• Je eet veel verse groente. Die verkoelen. Er zijn hele boeken geschreven over welke groente wat doet, maar dat strekt te ver voor een blogje van mijn hand.
• Je eet rijst. Gewoon doen. Eet eens een week alleen maar rijst (i.p.v. brood, aardappelen of pasta), geloof me!
• Je eet ‘s ochtends vroeg een stevigere maaltijd, met meer vet en meer granen en wat vlees. Al je andere maaltijden houdt je licht.
• Je eet grotendeels vegetarisch.

Voor een goed boek over eten, verwijs ik je door naar:

Voeding volgens de vijf elementen (er is ook een boek met recepten bij te koop, maar dit is de theorie)

Ik wens een ieder een aangename zomer…

Follow

Dag wereld!

Ik ben heel graag op je. Ik vind je mooi. Je kleuren en ook de wind en de zon, de bergen, de zee, een grassprietje of het uitgedroogde bed van een rivier… Ik vind je mooi en ik hou van je.

En ik mag op je zijn. Dat is een mooi cadeau. Dit is een plek vol wonderen, vol mogelijkheden, ook omdat ik hier niet alleen ben… Er zijn hier zoveel mensen om mee te delen en mee te spelen… om van te houden…

En dat precies vind ik heel moeilijk. Ik zou graag van al deze mensen houden, want zij zijn net als ik, op jou, in al dit moois. Maar het lukt niet!

Ik ben elke keer wel weer ergens bang voor en dat maakt dat ik niet kan genieten van jou of van de mensen die net zo zijn als ik… Ik verlies het van mijn angst.

Het is heel vreemd dat ik jaren lang niet eens door had dat ik vanuit angst leefde… Niet IN angst, maar wel VANUIT angst. Maar nu weet ik het zeker. En ik zie bij bijna alle mensen om me heen ook zoveel angst… Het uit zich in allerlei kleine dingen, sijpelt door het hele leven heen en het kleurt hoe ik je ervaar… Het kleurt hoe ik alles ervaar…

Vanochtend werd ik zo bang wakker, terwijl ik zo vol liefde naar bed was gegaan… En ik dacht nog: ‘Wat is er gebeurd? Waarom ben ik nou weer zo?’ Maar er is niets gebeurd. Al die angst is al zo lang de basis van mijn persoon, dat ik er mee wakker word. Vroeger voelde dat normaal, maar nu voel ik dat het angst is.

Wereld, ik wil je elke dag zien met de ogen van gisteravond. Ik wil je ervaren vanuit een liefdevolle vrijheid…

Dankjewel, wereld, dat ik dat hier mag leren…

Esther

Bijna alles wat we doen is gebaseerd op angst en het bedekken van die angst… Angst is het uitgangspunt voor de meeste van onze interacties. We zoeken veiligheid, vertrouwen en connectie, daar waar we bang zijn voor bedreiging, wantrouwen en alleen zijn… We ervaren dus geen veiligheid, vertrouwen en connectie, waarom zouden we anders zo hard zoeken???????? We leggen van alles vast om het veilig te stellen voor de toekomst… We willen iets of iemand ‘nooit meer kwijt’ wat impliceert dat we ergens bang zijn om te verliezen.

Angst is het uitgangspunt voor de zoektocht naar veiligheid. Je gaat zoeken omdat je je angst wilt bedekken.

Maar je kan alleen maar echte veiligheid, vertrouwen en connectie ervaren als je je angst niet meer bedekt en gaat zien dat je angst niet ‘waar’ is.

Als je naar de wereld zou kijken met ogen vervuld van liefde dan zou je niet bang zijn. Dan zou je angst niet ‘waar’ zijn. Je zou je niet onveilig voelen, want je zou je kern voelen. Je zou niet wantrouwen, want je zou kennen. Je zou niet eenzaam zijn, want je zou in connectie staan. Je zou onderdeel zijn van het grote geheel en totaal niet bang zijn om af te wijken of vrij te zijn… Dus waarom is angst dan een goed uitgangspunt? Waarom kiezen we massaal voor angst om ons te dirigeren? Terwijl liefde zoveel beter bij ons past?

Nu leef je mssn in angst, zonder dat je het weet? Je past je aan, je bent afhankelijk van de wereld om je heen om gelukkig te kunnen zijn, je voelt je zwart, grijs of saai of ongelukkig zelfs, je voelt je een half mens… Je conformeert en je functioneert… En anderen zeggen dan: ‘Het gaat goed met (vul hier je naam in)!’ Omdat je kennelijk prima conformeert en prima functioneert… Maar je bent niet vrij.

Zonder angst was je vrij geweest…

Follow

En dat is dan pas het begin.

Je kunt echt tijden ophikken tegen iets onvermijdelijks, maar er komt een moment dat je er niet meer onder uit kan: “Het is zoals het is, en er is niets aan te doen.”

Zo hik ik al tijden op tegen iets heel belangrijks dat ik moet accepteren, wil ik nog een beetje genieten van dit leven, met de mensen die dichtbij me staan… En in mijn geval heeft dat alles te maken met mijn lijf.

Je lijf is het prachtige organische pak waarin je mag leven, mag voelen en ervaren… Maar wat doe je als je lijf niet meewerkt? Hoe sta je in het leven als je lichaam je elke keer weer beperkingen oplegt?

Als klein kind ben ik me, zoals denk ik alle mensen, gaan identificeren met mijn lichaam. Ik had het altijd aan, het kon niet uit, en grote mensen spraken me erop aan… Maar ik voelde dat ik dingen kon denken die mijn lichaam niet kon doen, en dat was heel raar… Want was ik nou dit lichaam of zat ik er per ongeluk in?

Mijn moeder gaf les aan de dansacademie en ik ging als kleine drol al mee naar lessen, repetities en voorstellingen. Soms deed ik mee met de les, vooral het modern ballet met schildpadbewegingen erin, op muziek van Sergei Prokofiew, was voor mij de uitnodiging om me achter in de zaal op te stellen en de bewegingen mee te doen. Ik had niet de lange benen van de danseres die ik imiteerde, ik had niet de souplesse en ik had niet de kracht, maar ik zag mezelf en ik zag wat ik wilde zien. Ik was mooi.

Ik ervoer iets anders dan mijn lichaam, ik heb nooit mijn lichaam ervaren als kloppend, passend bij mij. Mijn lichaam is niet mij, ik woon er nu alleen maar even in. Maar wat ik voelde als ik meedanste was mijn energie, wat ik zag, was mijn energie. Ik zag het fijnstoffelijke en bekommerde me niet om het stoffelijke… Ik voelde lange benen, ik voelde souplesse en ik voelde kracht. Alles was er.

Tot ik een paar jaar later werd toegelaten tot de vooropleiding van de dansacademie. In rap tempo werd het mij duidelijk dat ik moest functioneren in mijn stoffelijk lichaam. En hoe mooi ik ook dacht dat ik kon dansen, het was niet goed genoeg. Ik werd na een paar jaar afgewezen, en de pijn in mijn stoffelijk lichaam zei me dat dat ook de enige gezonde optie was. Dit was niet mijn leven, dat was niet mijn lijf. Het was een droom.

De grootste beperkende factor in mijn leven, en in het leven van heel veel mensen, is het lichaam. Als sensitief mens is het voor mij niet te rijmen dat ik dit beperkende lichaam heb terwijl ik me zo vrij voel… De tegenstelling tussen vrij in de geest en beperkt in het lichaam, is voor mij de grootste belasting tot nog toe…

Maar er is een andere kant…

Onlangs is gebleken dat er iets mis is met mijn lichaam, echt iets mis, zichtbaar op de MRI, en de Westerse geneeskunde heeft er vooralsnog geen geneesmiddel voor. Ik was doodmoe, twee uur overeind op een dag was het maximum en boodschappen doen was een dagtaak… En ik kreeg een voorlopige diagnose die niemand wil krijgen.

Ik was er kapot van. Weer was mijn lijf de beperkende factor. Weer kon ik niet genieten en had ik alleen energie voor een mooi leven in mijn hoofd… Een fantasieleven… Niet alleen kon ik niet dansen, eigenlijk was alles min of meer onhaalbaar geworden. En de verwachting was dat ik achteruit zou gaan…

Dat is niet gebeurd. Ik heb mijn diepste angst gevoeld: Vast moeten zitten in dit lijf als het niets meer kan. En ik kwam aan de overkant. De angst was de tunnel naar acceptatie. En wat ik nog nooit had geaccepteerd, accepteerde ik nu wel. Dit lichaam is van mij, hoort nu bij mij, ik mag het hebben nu. Het doet niet precies wat ik wil, maar de hele wereld doet nooit precies wat ik wil! Zo is de wereld!

Ik mag hier leven, ik mag hier wonen, ik mag mezelf ervaren in alles wat hier is, en dus ook in dit lichaam…

Het is zoals het is, er is niets aan te doen.

En mijn lichaam gaf antwoord. Ik ging niet achteruit, maar mijn gezondheid verbeterde, en ik ben nu sterker dan ik was voor ik ziek werd… Ik voel de hele dag dat ik gezegend ben met de mooiste les die ik had kunnen krijgen; de hele dag is voelbaar dat mijn lichaam niet precies doet wat ik wil… En de hele dag ben ik dankbaar dat ik hier ben, waar niets precies is zoals ik het wil… Nu pas, nu ik 30 ben geweest, heb ik me verzoend met mijn lichaam en dankzij mijn lichaam ook met de wereld om me heen. Ook als ze niet doet wat ik wil.

Follow

Er schoot me ineens iets te binnen toen ik in mijn wagentje door Brabant aan het rijden was en dat was het volgende:

Mensen maken er een potje van, ik weet uit eigen ervaring dat ze dat doen, want ik doe het ook. Kijk maar, ik rijd hier nu rond in een ozonvervuilend vehikel en hoe vaak ik er ook bij stil sta, ik doe het toch…

Mensen maken er dus een potje van.

Toen dacht ik daarna: Ben ik dan helemaal hier naartoe gekomen enzo (om te leven op deez aardklomp) om tot die conclusie te komen?

Toen dacht ik daarna: Vast niet. Want dat had ik ook wel kunnen zien vanuit de verte… Daar heb ik geen leven voor nodig.

Ik heb echter wel een leven nodig om te onderzoeken of ik het wel echt bij het rechte eind heb. In het kader van de “zin van het leven” wil ik wel even verwijzen naar het afgelopen jaar. Dit jaar ben ik gaan voelen hoe het is om onderdeel te zijn van de mensheid en niet de hele tijd vanuit de hoogte een beetje op ze neer te kijken en over ze te mokken. Ik ken mensen die ook mokken op mensen, bijvoorbeeld op Tilburgers, of op die mensen van de Islam. Daar heb ik geen last van, ik mok op de “mens” als een geheel. Maar ik moet zeggen, als ik met ze op “aarde” zat, mentaal dus afgedaald van mijn ivoren toren, vond ik die mensen eigenlijk heel fijn en heel bijzonder. En dan heb ik het over gewone mensen… Niet over artiesten of helderzienden. Ik vond de gewone mens al bijzonder. Dat was helemaal nieuw voor mij en het was een heel fijn gevoel.

Maar ja, afdalen lukt niet altijd. En het levert leuke anekdotes op. Soms ben ik net zo’n alien als ik kijk naar wat er om me heen gebeurt. Zo nu dus ook in het kleine stuk blik. Je kijkt door die plastic ruitjes zo de wereld in en je rijdt alles voorbij. Je hebt geen contact met mensen. En als je contact hebt is dat zelden prettig, want of je bent zo in gedachten dat je het zebrapad niet zag, of je rijdt keurigjes precies 50 km/u maar degene achter wil er zo graag langs. En de negativiteit die daarvan afstraalt… Dat opzich is al onvoorstelbaar… Ik hoop altijd maar dat die meneer op het zebrapad het me zal vergeven, en ik hoop altijd maar dat de mevrouw achter me (ja, die doen dat ook) zich niet teveel opwindt.

IJdele hoop. Dat is me wel duidelijk. En heel vervelend ook. Want hun negativiteit kruipt in mij en ik heb er nog een dag last van… Heel zonde. Mensen om me heen zeggen: laat ze toch, wat maakt het uit… Nou ja, als ik het kon laten, dan had ik dat wel gedaan. Maar ik ben een spons. Ik zuig alles op uit mijn omgeving, is mijn omgeving negatief, dan ben ik het ook. Heel vervelend en er wordt aan gewerkt, maar het lastige is: het is ook mijn kracht!

Dezelfde mensen die zo gefrustreerd raken omdat ze de kleine lettertjes rond mijn nummerbord kunnen lezen, komen anderdaags bij mij thuis op de thee, om kennis te maken met mij als zangdocente/therapeute. En vervolgens zing ik met ze, stel ik ze op hun gemak, probeer ik hun levenswaarde te verhogen met oefeningen waar ze meer mens van worden, lekkerder in hun vel komen te zitten, en dat allemaal doordat ik als spons, zo goed kan voelen wat de ander nodig heeft…

Dezelfde mensen…

Die ruziezoekende, gefrustreerde, geïrriteerde mensen….

Die hulpzoekende, eenzame, oververmoeide mensen…

Maar ga ik hier nou echt een spelletje van maken met “jij eerst”???

Of zal ik eerst beginnen???

Follow

De Helende Stem is een boek van Loucas van den Berg. Een boek over hoe je je menselijke stem kan inzetten om te helen, te genezen. Niet alleen het lichaam of de psyche maar wellicht ook de ziel… Mocht je voor zulk soort zaken openstaan.

Ik heb al vaak ervaren dat zingen een enorm emotionele aangelegenheid kan zijn. Soms is het dat echter niet, het kan kaal zijn en nogal nutteloos aanvoelen. Daarom sprak dit boek me zo aan. Achter in het boek staat een citaat van Barbara Marciniak, een medium dat informatie channeled van  “boven”. Ik heb geen idee hoe ze precies aan die tekst komt, want ik heb het oorspronkelijke boek niet gelezen, maar dit citaat is zo prachtig dat ik het hier even wil vermelden:

Er zal een tijd komen dat kinderen samen zullen komen en gebruik zullen maken van hun unieke telepathie om stille klank te maken. Ze zullen hun geest gebruiken om in andere dimensies van het bestaan symfonieën te scheppen. Ze zullen inwendig en uitwendig klank gebruiken om over de hele planeet samenklanken te scheppen als schilden van licht. De kinderen zullen in honderdtallen bij elkaar komen, en dan in duizendtallen, en ze zullen geleid worden naar dit collectieve proces van verbeelding. (Uit Onze levende bibliotheek: Aarde, lessen van de Pleiadiërs, Barbara Maciniak, Tera Thomas, Petiet, Tiel 1996, p. 202)

Ik kan ze gewoon zien staan! Wat een mooi beeld! Zelfs als je niet in de hele mambojambo gelooft dan is dit toch ontzettend mooi, al is het misschien maar fantasie…

De helende stem, Loucas van den Berg, ISBN: 90-202-4359-4

Follow

Dat klinkt misschien een beetje raar, behalve voor die mensen onder ons die na hun 60ste zijn gaan krimpen en met weemoed terugdenken aan de tijd dat zijn nog niet gebocheld of herniagevoelig waren…

Dit gaat echter over kinderen, een boek over kinderen, welteverstaan. Het boek heet: ‘vroeger toen ik groot was’ , vérgaande herinneringen van kleine kinderen, door Joanne Klink. ISBN: 90-259-4452-3

Het is een boek over kinderen maar niet helemaal voor kinderen, het is eigenlijk best zware kost. Achterin staat er een brief aan de kinderen zelf… Ik heb de brief gelezen en ik kon niet stoppen met huilen. Geen idee wat dat over mij zegt, maar het raakte me enorm. Het hele boek is verder gericht op ouders. Ouders van kinderen die bijzonder zijn, die dingen zeggen die je als ouder niet begrijpt, dingen die je maar al te snel naar het rijk van de verbeelding wegwuift.
Het boek gaat ervan uit dat de kinderen gewoon gelijk hebben. En dat vind ik nou eens een heerlijke opluchting. Ik zeg: MENSEN, LUISTER EEN KEER naar jullie kinderen… Die zeggen namelijk verdomde mooie dingen waar je verdomde veel aan kan hebben! En dat doen ze niet voor niets, dus doe er nou je voordeel mee!

Het is een prachtig boek om wakker te worden. Voor iedereen met kinderen, voor iedereen die zelf een kind was (of nog is, ergens diep van binnen) met wat meer fantasie dan goed voor hem was… Laat ik je zeggen, wie weet is die fantasie juist voor van alles goed… Houd het maar vast, koester het maar.

Een kind een kind laten zijn krijgt wat mij betreft een heel nieuwe betekenis in dit boek. Ik vier van binnen een feestje, want ook al komt het voor mij wat laat: eindelijk gerechtigheid! Haha! ; )

Follow

Onderstaand boek is een boek over de zeven tibetaanse persoonlijkheidstypen. In het boek wordt uitgelegd hoe je een indeling kan maken van verschillende persoonlijkheidstypen aan de hand van drie elementen die in de tibetaanse filosofie belangrijk zijn. Tripa, Loeng en Pegen. Vuur, lucht en aarde. Met deze drie types is het mogelijk om allerlei combinaties te maken die weer leiden tot samengestelde types. Iedereen kan de vragenlijst invullen in het begin van het boek, als je dit goed doet, met aandacht voor detail en gradatie, dan volgt uit de score tot welk type je behoort. En dan begint de lol: prompt lees je van alles over je zelf wat je al lang wist, met gebruiksaanwijzing. Het is een gebruiksaanwijzing voor je lijf, voor je geest, voor de keuzes in het leven…

Follow

Een jaar geleden (ik heb een jaar nodig gehad om weer bij te komen) heb ik een boek gelezen van Eckhart Tolle. Dit was een goed idee, in eerste instantie, maar na een aantal hoofdstukken kon ik Eckhart niet meer volgen. Niet omdat Eckhart onduidelijk werd, maar omdat ik niet meer met hem mee wilde. Dit behoeft enige uitleg: Ik heb de afgelopen jaren flink veel moeite gedaan om te accepteren dat ik als mens behept ben met emoties en dat emoties ergens goed voor zijn. Emoties kunnen een signaalfunctie vervullen of bijvoorbeeld meer inzicht geven in jezelf. Maar Eckhart ziet dat anders, of althans, hij probeert emotie te scheiden van wie we werkelijk zijn. Dat precies ging er bij mij niet in.

Kijk, als iemand me vertelt dat ik geen boosheid ben maar boosheid heb, dan zeg ik ja. Maar als iemand me dan ook nog gaat vertellen dat ik niet naar mijn boosheid moet luisteren dan word ik pas echt boos. Boosheid is verdomde belangrijk. Boosheid is een krachtige emotie die je verder kan helpen als je hem op een goede manier gebruikt, en dan bedoel ik niet dat je iemand op zijn neus moet timmeren, dan bedoel ik dat boosheid een goede graadmeter is voor je grenzen, je angsten, je veiligheid… Boosheid maakt daadkrachtig. Zoals een leeuw haar wulpen beschermt kan boosheid je innerlijke kind beschermen. Zo’n emotie wil ik niet loskoppelen van mezelf, die koester ik. Als je je boosheid opkropt wordt je een soort vulkaan (niet aan te raden) die op onvoorspelbare momenten ontploft zonder dat je dat zelf nog in de hand hebt. Als je je boosheid opkropt mol je je lijf, je krijgt spanningen, je wordt ziek… Geen kattepis.

Maargoed, Eckhart zegt meer dan alleen wat je met emoties moet doen. En wat hij verder zegt vind ik eigenlijk allemaal wel best. Volgens mij zegt hij ook niet dat je niet boos mag zijn (ik heb het nu voortdurend over boosheid, dat zegt waarschijnlijk veel over mij, maar Eckhart had het ook over verdriet en angst, en overigens ook over blijheid), hij zegt alleen dat je je er niet door moet laten leiden. Dit is voor velen een goede wijze raad. Maar niet voor iedereen. Er zijn mensen (ik ben er één van) die al van voor tot achter doortrokken zijn met een gouden draad van zelfbeheersing en discipline. Die mensen leven niet, die sturen, constant. Sommige van die mensen laten chronisch over zichzelf heenlopen onder het mom van die zo fel begeerde zelfbeheersing. Ik heb zo’n vermoeden dat Eckhart dat niet voor ogen heeft als hij over zijn nieuwe aarde vertelt.

Dus wat doen we er dan mee, met die Eckhart? Ik weet het niet. Ik denk dat ie het goed bedoelt en ik vind het een prachtige theorie. Hij sluit naadloos aan bij de Boeddhistische kijk op het leven, en die interesseerde me altijd al. Op de een of andere manier krijg ik alleen het idee dat Tolle en zijn aanhangers dromen van een aarde waarin iedereen flegmatisch en onaantastbaar tegelijk is. Tja, dat is wat ik eruit haal. Maar wederom, dat zegt iets over mij… Ik word er gewoon opstandig van, mijn probleem.

Eckhart gaat diep in op het verschil tussen Ego, the pain body en de ziel. Ik zie dat verschil wel zitten. Ik zie ook een duidelijke parallel met de huidige psychotherapie en de TA-analyse waarin het Kind (de innerlijke behoefte en levenslust) gescheiden wordt van de Ouder (invloeden en boodschappen die je meekrijgt in je omgeving) en de Volwassene (een rationeel denkend onderdeel van je bewustzijn). Jammer vind ik het dan dat het Kind in een verdomhoekje wordt gestopt bij het Ego, als onderdeel van emotie en drift. Ego krijgt ook zo’n nare bijsmaak, terwijl ego niets anders betekent dan Ik, en er is niets mis met Ik, vooral niet als je beseft dat veel mensen helemaal niet goed zorgen voor hun Ik. Ego is niet ok, emotie is niet ok, Ik is niet ok, wat is er dan nog wel ok? Ik vind het Kind ook gelijk staan aan inspiratie, espressie en vrijheid. Het kind is ook mooi. Alles heeft twee kanten. Kind dus ook. Ik vind dat de twee kanten er beiden mogen zijn. Eckhart lijkt te promoten dat we allen vanuit onze Volwassene gaan leven, omdat we dan stabiel zijn. Een therapeut die ik ken noemt mensen die dat doen koude vazen. Vraag me niet waarom, maar de analogie is treffend. Ik heb geenszins de behoefte om een koude vaas te zijn.

Wat mij betreft heeft Eckhart niet zo’n goede reclame gemaakt voor zijn nieuwe aarde. Als de aarde zo wordt dan ren ik gillend weg, ik weet nog niet waarheen. Maar ook hier is het belangrijk dat ik maar één van de vele lezers ben, en een kritische ook… Mijn kritiek is zeer zeker ook gekleurd door mijn Ego, ai ai ai. En dat hoort niet volgens Eckhart. Dus ik wil hierbij iedereen aanraden om dit boek te lezen en een eigen kijk te vormen over dit onderwerp.

Het boek leest overigens heerlijk. Dus waarom zou je genoegen nemen met mijn review?

Eckhart Tolle
Een nieuwe aarde
Uitgeverij Ankh-Hermes, oktober 2005
ISBN 9020284061

Follow

Hieronder staan de gegevens van nog een boek over reïncarnatie… Ik heb het luisterboek beluisterd in het Engels, (het is niet moeilijk qua taalgebruik, iemand die redelijk is in Engels en The Bold and the Beautiful kan volgen, kan dit ook volgen) en ik heb nog gezocht naar een Nederlandse vertaling, maar die is er niet. Via Dr Brian Weiss ben ik steeds meer gaan lezen over dit onderwerp, maar dit is tot op heden het meest laagdrempelige boek over reïncarnatietherapie dat ik ben tegengekomen.

Dr Weiss behandelt in zijn boek enkele vorige levens van patiënten. Dit zijn vaak mensen met lichamelijke klachten maar ook mensen die psychische problemen hebben. Hij laat zien hoe deze mensen baat hebben bij begrip van hun vorige levens, hoe ze zich verzoenen met hun “lot” en hoe ze herstellen in gezondheid of in relatie tot anderen. Het is voor iedereen toegankelijk (die een beetje engels kan) omdat het ook een korte introductie geeft over Dr Weiss zelf, waarin hij uitlegt hoe hij van sceptische wetenschapper is gegroeid tot een reïncarnatietherapeut. In die inleiding wordt je als leek ook meegevoerd in het onderwerp, je groeit als het ware een stukje mee met de schrijver, zonder dat je het in de gaten hebt. De rest van het boek is zeer oprecht en direct, geen verkooppraatjes zoals je zo vaak tegen komt bij amerikaanse schrijvers, geen blablabla of poeha. Het is net alsof je je samen met de schrijver opnieuw mag verbazen over de “toevalligheden” die hij tegenkomt.

Same soul, many bodies

Dr Brian Weiss
Piatkus Books,  november 2004

Follow

Hieronder staan de gegevens van een boek van een naamgenoot van mij. Ik was geïnteresseerd in regressietherapie en ook in regressie naar vorige levens en op de een of andere manier kwam ik overal de naam Pieter Barten tegen. Het zal wel familie zijn, want alle Bartens in Nederland blijken familie van elkaar te zijn maar ik geloof niet dat het boek daarom constant op mijn pad kwam. Ik heb het uiteindelijk aangeschaft (tweedehands want het is niet meer verkrijgbaar) .

Ik ben werkelijk maanden zoet geweest…  Dat klinkt als anti-reclame maar dat is het eigenlijk niet. Ik ben maanden zoet geweest omdat er, elke keer als ik iets had gelezen in het boek, vanalles in mijn hoofd was gaan schuiven en ik had dus letterlijk de tijd nodig om bij te komen, om alles een plek te geven. Ik heb daar dit keer eens aan toe gegeven. Dus niet geluisterd naar het stemmetje in mijn hoofd dat het toch belachelijk vond dat ik zo lang in één boek bezig was…

Elke avond als ik naar bed ging zag ik het liggen en af en toe voelde ik de behoefte om erin te lezen. En elke keer kwam ik weer iets tegen dat me verder hielp, iets wat me troostte of juist raakte, iets dat me opbeurde of meer inzicht gaf in mezelf. En ofschoon ik nog steeds niet weet of ik er ook maar ene sikkepit van geloof, dat was allemaal toch wel erg toevallig. Het is een heerlijk boek om een keer doorheen te struinen, het verandert de kijk op jezelf, je gaat nieuwe mogelijke antwoorden beschouwen, dingen die je vroeger niet eens had kunnen bedenken. Voor mijn gevoel staat het dicht bij hoe ik denk dat de werkelijkheid in elkaar zit. Dicht bij zeg ik, want het is toch geschreven door een mens, die met aardse ogen kijkt naar alle dingen die er hier gebeuren, of aan gene zijde gebeuren.

Één van de mooiste dingen vind ik dat ik misschien al veel langer besta dan alleen dit leven, dat de band die ik voel met mensen die ik pas net denk te leren kennen, misschien ouder is dan alleen dat moment. Een klik is wellicht meer dan alleen die klik, het zou weleens een geschiedenis kunnen zijn, een herinnering. Ik wil zeker in de toekomst gebruik maken van reïncarnatietherapie, maar het lijkt me ook griezelig…

Titel: Reïncarnatie en levenslot, regressies, progressies en andere verkenningen van de geest in trance
Auteur: Pieter Barten
Uitgeverij: Strengholt’s Boeken
Jaar: 1992

Follow