Personalesse

Onderstaand boek is een boek over de zeven tibetaanse persoonlijkheidstypen. In het boek wordt uitgelegd hoe je een indeling kan maken van verschillende persoonlijkheidstypen aan de hand van drie elementen die in de tibetaanse filosofie belangrijk zijn. Tripa, Loeng en Pegen. Vuur, lucht en aarde. Met deze drie types is het mogelijk om allerlei combinaties te maken die weer leiden tot samengestelde types. Iedereen kan de vragenlijst invullen in het begin van het boek, als je dit goed doet, met aandacht voor detail en gradatie, dan volgt uit de score tot welk type je behoort. En dan begint de lol: prompt lees je van alles over je zelf wat je al lang wist, met gebruiksaanwijzing. Het is een gebruiksaanwijzing voor je lijf, voor je geest, voor de keuzes in het leven…

Follow

Mijn zoektocht naar informatie over reïncarnatie en alles wat ermee van doen heeft is begonnen bij dit boek:

De Aarde is slechts een leerschool, Thea van Leent, Akasha, 1992.

Dit boek is een soort roodkapje verhaal over de aarde en de hemelen en de hellen. Ik heb het gevoel dat ik door de sterk vereenvoudigde vorm van Dante’s goddelijke komedie wandel, eigenlijk is het exact hetzelfde, behalve dan dat het doorgaat voor een informatief boek (geen roman) en het is leesbaar. Dante is dat niet, ook niet in het Nederlands.

Ik heb het, ondanks dit onomfloerste oordeel, een heerlijk boek gevonden om in te beginnen. Het roodkapje gehalte was zo hoog dat het lekker las en dat het ook ok was om af en toe tegen de schrijfster te zeggen: mooi niet, dat gaat er bij mij niet in. Het grootste probleem vind ik dat het geschreven is door de ogen van een mens, een lerares, n.a.v. de verhalen van een leerling van haar. Ik geloof dat die leerling het zo heeft ervaren (de lerares was er wel bij maar kon zich telkens na de trance niets herinneren…) maar ik geloof niet dat het zo IS. Ik denk dat er een werkelijkheid is die zo ontastbaar is dat wij met onze woorden en beelden er een eigen niet-werkelijke vaste vorm aan gaan geven, we interpreteren, en soms heb ik liever dat er niemand is die interpreteert. Ik doe dat liever zelf.

Dit boek is heerlijk als je wilt dat iemand anders voor je interpreteert, zodat jij gewoon lekker kan lezen. Ik heb het boek gebruikt als opstapje en ik raad het in mijn omgeving aan aan mensen die niet echt geïnteresseerd zijn in het onderwerp omdat ze niet houden van de “zweverigheid”. De mensen die liefst alles in Jip en Janneke taal lezen. Voor hun is dit een goed boek om eens te beginnen. Voor iedereen die wel zelf na wil denken is dit ook een goed boek om te lezen omdat je je er pijnlijk bewust van wordt dat we met zijn allen door een gekleurde bril zitten te kijken. Vooral dit onderwerp dat toch nogal ontastbaar is, wordt zo gekleurd beschreven, dat is in meer boeken. Ik heb daar moeite mee omdat ik voel dat er dan iets niet klopt.

Een voorbeeld is het “lopen” van sfeer naar sfeer. In het boek hebben ze het over lopen. Ik geloof niet dat er “gelopen” word, al weet ik niet precies hoe je je verplaatst tussen de sferen. Ik heb op de een of andere manier het gevoel dat het allemaal hier is, allemaal op dit moment, dus dat het geen nut heeft om jezelf te verplaatsen. 3-dimensionaal wandelen lijkt me nutteloos als je van de ene dimensie naar de andere gaat… Door het te omschrijven als “lopen” krijg ik een beeld in mijn hoofd van een meisje en een vrouw die met een gids door de wolken stappen, en dat voelt gewoon zo onwerkelijk. Maar nogmaals, het leest lekker!

De grootste winst kan je uit dit boek halen als je zelf gaat herinterpreteren. Althans, dat is wat ik deed, en dat bracht me verder op filosofisch gebied. Ik ben gaan voelen wat het is om de concepten tijd en ruimte los te laten, precies omdat ik het zo ongemakkelijk vond en vervelend dat dat in het boek juist niet werd losgelaten. Ik ben ervaringen gaan zien als reflecties van een werkelijkheid. Ik ben mijn eigen leven daardoor ook anders gaan bekijken.

Ik weet dat niet iedereen zoveel denkwerk wil verzetten bij het lezen van een boek, en dat hoeft gelukkig ook niet. Het is duidelijk dat Thea van Leent haar boek heeft geschreven voor mensen die juist niet na willen denken, maar ja, ze kan het me niet verbieden!!!

Follow

Ik heb thuis twee audiotapes van Barry Long, Being honest to love en being responsible for love. Beiden zijn aan te raden als je als je je als vrouw al een heel leven opnaait (dusss) over het feit dat intimiteit tegenwoordig toch niet zo intiem is als waar je van had gedroomd als jong meisje. Barry vertelt over onze teleurstellingen op het gebied van seksualiteit, hoe we moeten vechten voor een verloren stukje goddelijkheid en hoe we onze relaties weer (h)”echt” kunnen maken. Ik heb mijn vriend ook laten luisteren, arme hij, maar hij vond het toch wel interessant… Niet in laatste instantie omdat ik zo enthousiast was, maargoed.

Het is nu zo dat Barry zelf volgens mij niet echt gelukkig was in de liefde, dus het is maar de vraag of je iets aan wil nemen van iemand die zijn eigen draai niet kon vinden. Maar ja, bij de loodgieter lekt de kraan, en bij een IT-beheerder doet het internet het nooit… het is Barry vergeven, hij vertelt goed.

In al zijn woorden hoor ik hoe kwaad hij zich maakt over de “onrechtvaardigheid” in onze interpersoonlijke relaties. Deze man kan zich ontzettend opwinden! Maar het is wel lekker om mee te luisteren, want je wordt er even helemaal strijdvaardig van. Een soort verlaat “baas in eigen buik” gevoel. Barry werkt als man mee aan een vorm van oer-feminisme dat me enorm aanspreekt. Hoe de vrouw weer een vrouw kan worden en de man weer een man… En daar heeft hij geen knotsen of rieten rokjes bij nodig! Dat kan ook gewoon in een flatje in Rotterdam. Voor een klein fragment met film, verwijs ik je door naar Youtube:

http://www.youtube.com/watch?v=dv1e3xJY9sg&feature=channel

Wil je meer Barry Long, google dan even. Hij heeft een site met een hele hoop betaalde info. Zijn stem luistert, vind ik ten minste, prettig. Hij klinkt vrij dominant en dwingend. Het is zo iemand die je prompt zou geloven, ook al snap je geen hout van wat ie zegt… of dat goed is weet ik niet.

Er is nog een tape die erg interessant is: A journey into conscioussness. Barry neemt je mee op reis naar een soort nulpunt ergens diep in jezelf. Het punt waarop je alleen bestaat en niet meer denkt of waarneemt… Heel boeiend. Het voelt een beetje als een trance, behalve dan dat je er zo uit kan stappen. Deze tape is gebaseerd op een soort Boeddhistische wereldvisie die zoekt naar de ziel achter het Ego.

Follow

Een jaar geleden (ik heb een jaar nodig gehad om weer bij te komen) heb ik een boek gelezen van Eckhart Tolle. Dit was een goed idee, in eerste instantie, maar na een aantal hoofdstukken kon ik Eckhart niet meer volgen. Niet omdat Eckhart onduidelijk werd, maar omdat ik niet meer met hem mee wilde. Dit behoeft enige uitleg: Ik heb de afgelopen jaren flink veel moeite gedaan om te accepteren dat ik als mens behept ben met emoties en dat emoties ergens goed voor zijn. Emoties kunnen een signaalfunctie vervullen of bijvoorbeeld meer inzicht geven in jezelf. Maar Eckhart ziet dat anders, of althans, hij probeert emotie te scheiden van wie we werkelijk zijn. Dat precies ging er bij mij niet in.

Kijk, als iemand me vertelt dat ik geen boosheid ben maar boosheid heb, dan zeg ik ja. Maar als iemand me dan ook nog gaat vertellen dat ik niet naar mijn boosheid moet luisteren dan word ik pas echt boos. Boosheid is verdomde belangrijk. Boosheid is een krachtige emotie die je verder kan helpen als je hem op een goede manier gebruikt, en dan bedoel ik niet dat je iemand op zijn neus moet timmeren, dan bedoel ik dat boosheid een goede graadmeter is voor je grenzen, je angsten, je veiligheid… Boosheid maakt daadkrachtig. Zoals een leeuw haar wulpen beschermt kan boosheid je innerlijke kind beschermen. Zo’n emotie wil ik niet loskoppelen van mezelf, die koester ik. Als je je boosheid opkropt wordt je een soort vulkaan (niet aan te raden) die op onvoorspelbare momenten ontploft zonder dat je dat zelf nog in de hand hebt. Als je je boosheid opkropt mol je je lijf, je krijgt spanningen, je wordt ziek… Geen kattepis.

Maargoed, Eckhart zegt meer dan alleen wat je met emoties moet doen. En wat hij verder zegt vind ik eigenlijk allemaal wel best. Volgens mij zegt hij ook niet dat je niet boos mag zijn (ik heb het nu voortdurend over boosheid, dat zegt waarschijnlijk veel over mij, maar Eckhart had het ook over verdriet en angst, en overigens ook over blijheid), hij zegt alleen dat je je er niet door moet laten leiden. Dit is voor velen een goede wijze raad. Maar niet voor iedereen. Er zijn mensen (ik ben er één van) die al van voor tot achter doortrokken zijn met een gouden draad van zelfbeheersing en discipline. Die mensen leven niet, die sturen, constant. Sommige van die mensen laten chronisch over zichzelf heenlopen onder het mom van die zo fel begeerde zelfbeheersing. Ik heb zo’n vermoeden dat Eckhart dat niet voor ogen heeft als hij over zijn nieuwe aarde vertelt.

Dus wat doen we er dan mee, met die Eckhart? Ik weet het niet. Ik denk dat ie het goed bedoelt en ik vind het een prachtige theorie. Hij sluit naadloos aan bij de Boeddhistische kijk op het leven, en die interesseerde me altijd al. Op de een of andere manier krijg ik alleen het idee dat Tolle en zijn aanhangers dromen van een aarde waarin iedereen flegmatisch en onaantastbaar tegelijk is. Tja, dat is wat ik eruit haal. Maar wederom, dat zegt iets over mij… Ik word er gewoon opstandig van, mijn probleem.

Eckhart gaat diep in op het verschil tussen Ego, the pain body en de ziel. Ik zie dat verschil wel zitten. Ik zie ook een duidelijke parallel met de huidige psychotherapie en de TA-analyse waarin het Kind (de innerlijke behoefte en levenslust) gescheiden wordt van de Ouder (invloeden en boodschappen die je meekrijgt in je omgeving) en de Volwassene (een rationeel denkend onderdeel van je bewustzijn). Jammer vind ik het dan dat het Kind in een verdomhoekje wordt gestopt bij het Ego, als onderdeel van emotie en drift. Ego krijgt ook zo’n nare bijsmaak, terwijl ego niets anders betekent dan Ik, en er is niets mis met Ik, vooral niet als je beseft dat veel mensen helemaal niet goed zorgen voor hun Ik. Ego is niet ok, emotie is niet ok, Ik is niet ok, wat is er dan nog wel ok? Ik vind het Kind ook gelijk staan aan inspiratie, espressie en vrijheid. Het kind is ook mooi. Alles heeft twee kanten. Kind dus ook. Ik vind dat de twee kanten er beiden mogen zijn. Eckhart lijkt te promoten dat we allen vanuit onze Volwassene gaan leven, omdat we dan stabiel zijn. Een therapeut die ik ken noemt mensen die dat doen koude vazen. Vraag me niet waarom, maar de analogie is treffend. Ik heb geenszins de behoefte om een koude vaas te zijn.

Wat mij betreft heeft Eckhart niet zo’n goede reclame gemaakt voor zijn nieuwe aarde. Als de aarde zo wordt dan ren ik gillend weg, ik weet nog niet waarheen. Maar ook hier is het belangrijk dat ik maar één van de vele lezers ben, en een kritische ook… Mijn kritiek is zeer zeker ook gekleurd door mijn Ego, ai ai ai. En dat hoort niet volgens Eckhart. Dus ik wil hierbij iedereen aanraden om dit boek te lezen en een eigen kijk te vormen over dit onderwerp.

Het boek leest overigens heerlijk. Dus waarom zou je genoegen nemen met mijn review?

Eckhart Tolle
Een nieuwe aarde
Uitgeverij Ankh-Hermes, oktober 2005
ISBN 9020284061

Follow

Hieronder staan de gegevens van nog een boek over reïncarnatie… Ik heb het luisterboek beluisterd in het Engels, (het is niet moeilijk qua taalgebruik, iemand die redelijk is in Engels en The Bold and the Beautiful kan volgen, kan dit ook volgen) en ik heb nog gezocht naar een Nederlandse vertaling, maar die is er niet. Via Dr Brian Weiss ben ik steeds meer gaan lezen over dit onderwerp, maar dit is tot op heden het meest laagdrempelige boek over reïncarnatietherapie dat ik ben tegengekomen.

Dr Weiss behandelt in zijn boek enkele vorige levens van patiënten. Dit zijn vaak mensen met lichamelijke klachten maar ook mensen die psychische problemen hebben. Hij laat zien hoe deze mensen baat hebben bij begrip van hun vorige levens, hoe ze zich verzoenen met hun “lot” en hoe ze herstellen in gezondheid of in relatie tot anderen. Het is voor iedereen toegankelijk (die een beetje engels kan) omdat het ook een korte introductie geeft over Dr Weiss zelf, waarin hij uitlegt hoe hij van sceptische wetenschapper is gegroeid tot een reïncarnatietherapeut. In die inleiding wordt je als leek ook meegevoerd in het onderwerp, je groeit als het ware een stukje mee met de schrijver, zonder dat je het in de gaten hebt. De rest van het boek is zeer oprecht en direct, geen verkooppraatjes zoals je zo vaak tegen komt bij amerikaanse schrijvers, geen blablabla of poeha. Het is net alsof je je samen met de schrijver opnieuw mag verbazen over de “toevalligheden” die hij tegenkomt.

Same soul, many bodies

Dr Brian Weiss
Piatkus Books,  november 2004

Follow

Boyle wordt de nieuwe Paul Potts genoemd. Ik kan me daar niet in vinden. Boyle is anders. Anders omdat ze me niet aan het huilen maakt met haar stemgeluid, maar met wat ze doet met het stemgeluid. Potts had een goede stem en kon goed zingen. Boyle is een fantastische vrouw en geeft haar ziel aan een publiek dat haar in eerste instantie stenigt met dodelijke blikken van miskenning. Boyle staat naakt voor een hard, keihard, publiek. Ze wordt afgemaakt… En wat doet ze? Ze zingt. Ze zingt zoals ze misschien nog nooit heeft gezongen. Ze zingt niet alleen, ze raakt. Ze geeft…

Ik vind Boyle een prachtmens. Een stevig karakter en volgens mij een goed mens! Een gouden hart en dat klinkt door in haar gouden stem.

Iedereen die ooit veroordelend en miskennend is geweest naar een ander voelt hoe fout hij zat, het doet er niet toe wanneer je zo was, iedereen kent van dat soort momenten… Maar als je Boyle ziet dan krijg je spijt. Want hoe kunnen we, hoe kunnen we een ander zo kleineren, zo’n pijn doen, terwijl we eigenlijk zo blind zijn?

Boyle bewijst maar weer eens dat mensen mafketels zijn, die wakker moeten worden. Mij heeft ze in ieder geval gewekt. Ik kon er zelfs letterlijk niet meer van slapen!

http://www.youtube.com/watch?v=wnmbJzH93NU

Follow

Ik heb gisteren een prachtig concert bij mogen wonen van een vriend van vroeger, Harmen Fraanje, met Ernst Reijseger en Mola Sylla… Het was echt helemaal geweldig. Het programma draait nog een tijdje her en der in Nederland, ik kan het iedereen aanraden. Het is een combinatie tussen geïmproviseerd/jazz/wereldmuziek. Een heel geslaagde combinatie. Een lach en een traan, maar echt met gevoel. De muzikanten gaan helemaal los en het publiek wordt echt betrokken bij wat er op het podium gebeurt.

Een heerlijke avond!

Ga naar: http://www.harmenfraanje.nl/projects/reijseger-fraanje-sylla

Nog succes Harmen, met de concerten die nog volgen! Puik werk!

Follow

Gisteravond gerepeteerd met Voice Irene voor het Requiem van Fauré. Het ging erg goed, ik was helemaal niet zenuwachtig! Lekker! En ik vond het heerlijk om in die ruimte te zingen (Laurentiuskerk in Dongen) want je hoeft niets te doen en je vult zo de hele kerk met je geluid.

Ik vraag me dan altijd af of God me kan horen, als er al een God is… Ik weet het niet hoor, ik ben nooit zo bezig met God, maar ja, je staat in zo’n kerk, dan gebeuren er soms rare dingen met je. Zou je nu ook beloond worden in de hemel als je mooi hebt gezongen in een kerk? Ik vind het allemaal zo’n onzin. Sorry, hoor.

Het is een dodenmis, dus heel stemmig allemaal, maar de muziek sprankelt ook en is van tijd tot tijd zelfs even dramatisch theatraal. En dan moet ik zingen met mijn eigenlijk niet ijl genoege stemmetje (in die tijd werd er een jongetje voor gestrikt die in naam van God geen kindjes meer kon krijgen), en ik mag dan zorgen dat de mooie glas-in-loodramen springen. (Niet gelukt overigens.) En waarvoor eigenlijk? Voor wie eigenlijk? Voor mezelf? Omdat ik toch zo graag in het middelpunt van de belangstelling sta? Nou nee… Voor het publiek… Dat was er niet, het was een repetitie… Voor de dirigent? Ja, het is een leuke man, maar ik heb al een vriend. Bovendien denk ik niet dat het op die manier zou klikken. Dus dan sta ik daar, midden in zo’n kerk, en dan bedenk ik me dat ik het eigenlijk voor helemaal niemand doe. Voor de centen dan? Tja, das nooit veel, dat weten mijn collegamusici ook… En dus kom ik bij God. Dan zal het wel voor God zijn.

Of is het misschien toch voor mezelf? Omdat ik het mooie muziek vind? Of omdat ik het fijn vind om de muziek mooi te maken? En voor wie doe ik dat dan? Ik ga er niet uitkomen!!! Help!!!

Komend weekend zullen er twee voorstellingen zijn in de kerk. Het is een afstudeerproject van Rick Muselaers (dirigent) en het orkest speelt een symphonie van Dvorak en we zingen dus het Réquiem van Fauré!

Succes Rick!

Follow