Personalesse

Sommige mensen vergeten “Hallo” te zeggen, andere mensen vergeten “Dag” te zeggen, sommige mensen vergeten niets, anderen vergeten alles en leven in hun eigen wereldje. Ik hoor bij de eerste categorie, ik vergeet “Hallo” te zeggen, maar ik zal nooit vergeten om “Dag” te zeggen.

Waarom is dit belangrijk? Dat weet ik niet. Ik VIND het belangrijk en dat maakt het voor mij belangrijk. Bovendien heb ik onlangs ervaren hoe het is als iemand geen “Dag” zegt en ik vind het vreselijk. Mijn partner heeft er ook een handje van, maar omdat die in hetzelfde huis woont als ik is het geen onoverkomelijk probleem. Anderen echter, mensen die niet in mijn huis wonen (de rest van de wereldpopulatie dus), zijn bij deze gewaarschuwd: Zeg “Dag”. Ik trek het me aan als je geen “Dag” zegt.

Geen “Hallo” zeggen is natuurlijk ook niet zo netjes. Ik zeg eigenlijk nooit “Hallo” en als ik “Hallo” zeg dan voel ik me opgelaten, want waarom moeten al die mensen weten dat ik gearriveerd ben? Wat is er zo belangrijk aan mij dat ik luid en duidelijk moet verkondigen dat ik ER ben? Waarom zou ik “Hallo” zeggen? Moet iedereen dan opkijken en “Hallo” terug zeggen? Ik zeg geen “Hallo”. Ik zeg wel: “Kom binnen,” als er iemand voor mijn deur staat en ik zeg ook “Gaat het?” als ik iemand zie die niet zo lekker in zijn vel zit. Vervolgens luister ik automatisch naar het verhaal wat die persoon vertelt en ik voel me beledigd als ik alleen maar “Ja hoor…” krijg te horen, vooral omdat ik weet dat het niet waar is.

Ik zeg geen “Hallo” en ik doe niet aan beleefdheden. En ik weiger mijn excuses daarvoor aan te bieden. Ik ben nl. prima zoals ik ben en iedereen weet wat ie aan me heeft. Dat is veel waard, ik wou dat ik dat kon zeggen van de meeste anderen die ik ken, of nou ja, eigenlijk niet ken…

Ik zeg altijd “Dag”. Niet uit beleefdheid, waarom zou ik? Ik meen het namelijk. “Dag” zeg ik omdat ik me verbonden voel met een ander, omdat ik die verbinding verbreek, tijdelijk of voorgoed en omdat ik dat met zorg wil doen. Zodra iemand in mijn leven stapt is die persoon hoe dan ook met mij verbonden. Daar hoef ik geen “Hallo” voor te zeggen, dat voel ik zo ook wel. Maar als er iemand uit mijn leven stapt, dan kan dat ook heel plotseling gebeuren en daar houd ik helemaal niet van. “Dag” is dan een soort aankondiging. Je zegt “Dag” zodat de ander ook nog even afscheid van je kan nemen. Zodat de ander de kans krijgt om dingen te zeggen die nog gezegd moeten worden. Zodat je niet ineens verdwijnt. Zodra je “Dag” zegt sta je eventjes stil bij wat de ander voor jou betekent, en dan ga je.

“Dag” zeggen doet misschien pijn, veel meer pijn dan “Hallo” zeggen, maar het is oneindig veel belangrijker.

Follow

Ik ben in de war. Iedereen is natuurlijk weleens in de war en niet iedereen schrijft daar dan over op het internet maar in dit geval vond ik het integer om eens met de wereld te delen wat er in mijn hoofd omgaat. Ik ben dus in de war. Niet omdat ik niet weet wat ik moet, hoor, nee zeg, het valt allemaal wel mee… nee, ik ben ik de war en dat heeft alles te maken met mijn poging om vooral maar integer te zijn.

Integriteit is mijns inziens een moeilijk begrip en vooral moeilijk toepasbaar. Integriteit lijkt een beetje op eerlijkheid, maar eerlijkheid is niet zo ingewikkeld, eerlijkheid is gewoon een kwestie van niet liegen, nooit liegen. Integriteit heeft echter weer niet per sé iets te maken met openheid, het kan heel integer zijn om geen openheid te geven over bepaalde zaken. Dat maakt dan weer dat de eerlijkheid in het geding komt, want zonder absolute openheid bestaat er geen werkelijke eerlijkheid. En dan is er nog oprechtheid. Dit heeft nog de meeste raakvlakken met integriteit omdat het dezelfde ethiek vertegenwoordigt, maar toch ook weer niet helemaal, want je kunt ook enorm oprecht zijn en toch niet integer. Het ligt er maar net aan wie jou op je integriteit beoordeelt.

Ik ben er namelijk achter gekomen dat integriteit te maken heeft met belangen. En ineens vind ik het een vreselijk woord. Geef mij maar eerlijkheid, oprechtheid en openheid, daar kan ik mee werken. Maar integriteit wil eigenlijk zeggen: ben zo eerlijk, oprecht en open mogelijk, voor zover “de belangen” dat toestaan.

En over wiens belangen hebben we het dan?
Want zijn dat dan mijn belangen?
Of de belangen van mijn werkgever?
Of zijn dat de belangen van de mensen die tegenover me staan?

Wiens belangen behartig ik en waarom ben ik integer?
Voor wie ben ik integer?
Ben ik eigenlijk wel integer?

En toen was ik dus in de war. Als je mijn gedachtegang kan volgen dan begrijp je dat en dan ben je, nu je dit leest, ook in de war. We doen allemaal zo ons best om integer te zijn (als we het ten minste nog niet hebben opgegeven) want we hebben allemaal een goed hart en goede bedoelingen (tenzij we ons geweten ergens onderweg verloren zijn of we hebben geleerd hoe we ons gedrag kunnen rechtvaardigen, hoe we onszelf voor de gek kunnen houden).

En nu ik weet dat integriteit zo ingewikkeld is, lijkt het me nog het makkelijkste om het maar gewoon op te geven. Ik zou dan veranderen in een roddeltante, die geen rekening meer houdt met de gevoelens van anderen, die zich niet meer inleeft in wat haar eigen gedrag teweeg kan brengen. Iemand die over de grenzen van anderen heen stapt zonder zich daar nog om te willen bekommeren.

Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil niet opgeven. Ik wil ook integer zijn. Dan hebben we gelukkig nog één uitweg, namelijk: Het grotere belang. Wat het ook is, het grotere belang maakt dat integriteit weer overzichtelijk wordt. Het grotere belang maakt dat integriteit weer niets anders is dan eerlijkheid, oprechtheid en openheid. Doordat je je loyaliteit legt bij het grotere belang hoef je je niet meer druk te maken over allerlei verschillende kampen, met elkaar conflicterende groeperingen, etc., etc. De politiek in het woord integriteit valt weg want het grotere belang doet niet aan politiek.

Als je wilt geloven dat er maar één groter belang is, zoiets als “een toekomst voor ons allen” dan is het woord integriteit enorm simpel. Integriteit is dan gelijk aan “handelend vanuit de beste bedoelingen”.

Maar in deze wereld is niets simpel en de meeste mensen hebben lak aan de goede bedoelingen van een ander, ze veroordelen je op je gedrag en niet op je bedoelingen. Hier, met beide poten op de aarde, heb je namelijk altijd te maken met politiek. De een wil dit, de ander dat, en zie daar, de strijd is geboren. Soms krijg ik het verwijt dat ik niet integer ben. Ik heb dan weer eens een mening geuit die anderen niet wilden horen, ik heb dan bijvoorbeeld openheid gegeven over zaken die verborgen moesten blijven… Politiek houdt niet van openheid. Ook vriendjespolitiek houdt niet van openheid. Openheid bedreigt de groep, eerlijkheid zet de groep voor het blok. Openheid maakt dat tekortkomingen zichtbaar worden, eerlijkheid maakt dat tekortkomingen worden gezien als problemen. Problemen en tekortkomingen mag je in de politiek niet benoemen. Kijken naar de eigen fouten, ervan leren, dat is iets engs.

Dus dan ben je hier, op deze aarde, en dan krijg je van mensen te horen dat ze een bepaalde integriteit van je verwachten. Wat deze mensen eigenlijk zeggen is het volgende: “Wij verwachten dat je onze belangen boven die van jezelf en boven die van de kosmos of de aarde stelt.” Ik denk dat ik voortaan al mijn integriteit laat varen wanneer iemand mij hierom vraagt…

En achteraf kan ik dan zeggen dat ik enorm integer ben geweest, voor mezelf, voor de aarde, voor de kosmos, voor het grotere belang… En in dat daglicht heb ik het goed bedoeld.

Follow