Personalesse

Een paar jaar geleden sprak ik met iemand die “het kon weten” over bescherming. Destijds deed ik niet aan bescherming, ten minste, niet aan zelfbescherming… Ik vond het niet zo belangrijk. Ik vond dat ik het allemaal maar gewoon moest kunnen. Ik ben niet de enige die zo denkt, met mij zijn er legio vrouwen die proberen om zowel moeder, geliefde en carrièrevrouw te zijn (liefst alle drie even perfect), iets wat heel dicht in de buurt komt bij hoe ik dacht dat ik moest zijn… Bij mij ging het echter niet om het moederschap, ook niet om de carrière, maar het ging vooral om relaties… Zakenrelaties, liefdesrelaties, vriendschappen…

Relaties heb je in veel vormen en maten. Ik heb ze ook, net zoals iedereen, en daarnaast heb ik ook nog een paar anti-relaties: Mensen waar je in je hoofd veel mee bezig bent maar die je in het dagelijks leven nooit ziet. Zo heb ik een goede vriendin die ik al jaren niet meer heb gezien. De vriendschap is officieel verbroken, officieel zou er geen sprake meer moeten zijn van een band, maar die is er wel, in ieder geval in mijn hoofd. Zo’n zelfde soort situatie heb ik met een collega, ik deel een vriendschap met haar maar daar is geen ruimte voor op het werk. Ik heb dus een werkrelatie met haar, niet zo’n goede overigens, en die vriendschap lijdt daaronder zonder dat je concreet van een vriendschap kan spreken…

In relaties heb ik mezelf nooit leren beschermen. Ik heb geleerd en ook altijd gedacht dat je “je alles” moet geven en dat je altijd rekening moet houden met de ander. Ik heb ook geleerd dat je altijd je uiterste best moet doen om de andere kant van het verhaal, de visie van de ander, te begrijpen. Ook als iemand je heeft gekwetst is het belangrijk dat je het contact aan blijft gaan, je behoort te vergeven, te vergeten…  Maar beschermen, dat kwam niet in mijn woordenboek voor. Tot voor kort was me dat nog niet eens echt opgevallen, behalve dan dus dat iemand die “het kan weten” het er met me over had gehad.

Kort geleden heb ik echter ontdekt dat ik anderen wel bescherm en toen ben ik toch eens na gaan denken, want waarom verdient die ander wel die bescherming en ik niet? Dat is toch raar? Dus ik ben me eens gaan oefenen in zelfbescherming. Ik kan allicht een poging wagen. Met een aantal zelfhulpboeken (die ik maar voor de helft heb ingekeken) op mijn schoot ben ik mijn relaties te lijf gegaan met een geheel nieuwe invalshoek: Zelfbescherming. Nu ben ik er achter dat dat iets heel anders is dan zelf”verdediging”: Zelfbescherming is vol liefde, zonder frustratie en eerder voorkómend dan genezend. Zelfverdediging is mijns inziens mosterd na de maaltijd, al ben ik er erg goed in, waarschijnlijk goed getraind omdat ik nooit aan zelfbescherming deed, want: Zelfbescherming maakt dat je je niet in situaties zult bevinden waarin je zelfverdediging nodig gaat hebben. Daar kun je in doorslaan, door nooit meer je huis te verlaten, maar dat was ik niet van plan. Wel heb ik nu zo de smaak te pakken wat betreft die zelfbescherming, dat ik er niet meer mee op zal houden.

Zelfbescherming geeft namelijk een enorm gevoel van bevrijding. Dat had ik nooit kunnen weten en ook nooit verwacht, maar het blijkt waar te zijn. Elke keer als ik mezelf bescherm, zorg ik ervoor dat ik rustig adem kan blijven halen. Daar komt nog bij dat ik niet in allemaal vervelende kronkels verzeild raak, dus ik heb energie en tijd over om fijne dingen te doen. Deze schijnbare tegenstelling tussen bescherming (jezelf beschermen, schermen, afschermen, sluiten) en bevrijden (vrij maken, open maken, openen) vind ik toch wel intrigerend. Want hoe kan iets dat “sluit” ook “open” maken op hetzelfde moment?

Het kost even wat logisch denk werk, maar ik ben eruit. Misschien wist iedereen dit allang, maar ik heb het pas ontdekt, dus voor mij is het allemaal heel bijzonder: Je beschermt jezelf tegen iets buiten je, maar dat is een soort one-way-mirror (je weet wel, zo’n verhoorkamerspiegel) en je laat jezelf daardoor in alle veiligheid naar buiten. Zoals een hond aan de lijn: Als ie onder de auto’s zou rennen zou ie snel dood zijn, maar door die lijn kan ie naar buiten. Om nou te zeggen dat een lijn bevrijdend werkt, nee, dat niet, de wilde natuur, dat zou pas vrijheid zijn. Maar de wereld waarin wij leven is geen wilde natuur. Wel wild, maar geen natuur. Jezelf beschermen is een must om je vrij te kunnen voelen. Vrij omdat je weet dat je er zelf voor zal zorgen dat je geen gevaar loopt. Zoals een kind een ouder heeft die toekijkt als het speelt, zo kan je toezien op jezelf als je zelf wil gaan “spelen”. Dat zouden we eigenlijk veel vaker moeten doen, “spelen” onder eigen toezicht.

Het is verslavend.

Esther

Follow

Balans is voor de meeste van ons een economisch woord. Het is echter ook een psychologisch getint woord, je kunt “in balans” zijn, hoe dat voelt weet ik niet, maar het kan. Je kan ook “uit balans” zijn, dat gevoel ken ik wel al kan ik het niet echt omschrijven. Dus balans is psychologisch en economisch maar psychologie heeft niet zoveel met economie te maken. Ten minste, dat lijkt zo te zijn. Maar heeft iemand ooit nagedacht over de economie van een persoon? Dat heeft niets met geld te maken, niets met hypotheekrente, niets met pensioenen, maar wel met groei, met vooruitgang en met investeren.

De afgelopen weken ben ik bezig geweest om mijn psychische balans op te maken, ik ben aan de slag gegaan met mijn psychische boekhouding. En dat ging nog een stapje verder, ik heb meteen eventjes de boekhouding van mijn ziel opgemaakt.

Tjonge, dat is verhelderend. Dat zou iedereen moeten doen.

Je psychische boekhouding is de kosten- en batenanalyse van je mentale investeringen en opbrengsten. Waar stop je je energie in, waar pieker je over, waar haal je plezier uit, hoeveel energie levert het je op? Het duurde eventjes voordat ik alles op een rijtje had, maar toen was het ook een stuk duidelijker. Ik heb geluk, mijn werk levert me energie op en ik haal er plezier uit, niet iedereen kan dat zeggen. Ik, als talenthouder, (want zo voelt het een beetje, ik mag een talent houden, ik heb het niet, ik houd het vast, in mijn handjes, en ik koester het) mag doen wat ik leuk vind.

Ik mag zingen, spelen, dirigeren, coachen, etc… Maar toch is het zo dat niet alles van mijn werk me energie oplevert. Ik merkte dat ik ook dingen deed waar ik wel plezier uit haalde maar die me geen energie opleverden. Dingen waar ik over piekerde maar waar ik ook plezier aan beleefde… Iets wat ik economisch en psychologisch gezien niet zo goed kon verklaren. Hoe kun je nu iets leuk vinden en er toch zo moe van worden?

Als je maar diep genoeg graaft dan vind je het antwoord. Althans, IK vond het antwoord. Midden in de nacht wel te verstaan. Ik weet dat ik niet zo laat naar bed moet gaan, want dan lig ik daarna veel langer wakker, maar ja, ik was zo lekker bezig geweest en nu lag ik dus in bed. Ik verveelde me, kon de slaap niet meer vatten maar ik wilde ook niet meer actief zijn want dat zou me niet verder helpen. Ik ben dus maar de balans van mijn ziel op gaan maken. Dat doet iedereen toch ‘s nachts?

Ik begon meteen waar ik was gestrand met de psychische balans, om tijd te winnen, zelfs om 2:00 ‘s nachts heb ik nog de behoefte om efficiënt te werk te gaan. Zingen is leuk, acteren is leuk, spelen is leuk, mensen zijn leuk. Ik pieker en het vreet energie maar ik heb plezier. Is dit een kwestie van gradatie? Staan er drie nullen achter de negatieve getallen op mijn balans, zodat de positieve waarden er niet meer tegenop kunnen boksen? Wat is er dan zo mis? Waar komen al die nullen achter mijn negatieve getallen vandaan?

Om 2:00 ‘s nachts sloeg er een torpedo in in mijn hart en duizelde het in mijn hoofd. Mijn negatieve getallen hadden te maken met respect en waardering. Respect niet voor mijn zang, niet voor mijn inlevingsvermogen, niet voor mijn spel, niet voor mijn vlotte babbel, maar respect voor mijn ziel en voor wat mijn ziel kwam doen. Dat klinkt wel heel erg schizofreen, ik bedoel: “Weet je wel wat je mijn ziel aandoet?” Maar ik denk toch dat er een kern van waarheid in zit. Misschien heb je als mens niet altijd in de gaten hoe je tot in de kern van je ziel gekrenkt kan worden, omdat het zo logisch is in dit leven dat je gekrenkt wordt… Ik bedoel, iedereen doet het. Krenken.

Mensen moeten wijken voor produkten, zielen moeten wijken voor mensen die behoefte hebben aan produkten en daarmee andere zielen kwetsen. Wij zijn allen zowel mens als ziel. Hoe vaak een ander ook zegt dat ie je ziet, dat ie je ziel voelt, dat ie je bezieling begrijpt, zolang die persoon niet handelt naar dat inzicht, kwetst ie je ziel.

En dat doen we allemaal, dagelijks. Ik maak mezelf er vast ook schuldig aan. Ik zal er eens extra goed op gaan letten. Want een mens kwetsen dat is lelijk, maar een ziel kwetsen, daar wil ik mijn handen niet aan branden!

Esther

Follow