Personalesse

Ik ben tot een vreemde conclusie gekomen, zomaar ineens, toen ik vannochtend wakker werd. Nou heb ik dat wel vaker als ik wakker word, en als je mijn blogs vaker leest, dan is dat vast al wel opgevallen. Ik weet niet hoe dat komt, misschien toch dat een nachtje erover slapen werkelijk nut heeft…

Maargoed. Het gaat om het volgende: Ik kan niet liegen. Dat wist ik al. Dat heb ik altijd al wel geweten. Met heel veel moeite kan ik een leugentje om bestwil uit mijn mond krijgen, maar van binnen vreet het me op en ik denk altijd dat iedereen het aan me kan zien. Het is namelijk zo ontzettend duidelijk als iemand niet helemaal oprecht is! En precies wat dat betreft ben ik nu tot mijn vreemde conclusie gekomen: “Ik kan niet liegen omdat ik niet kan geloven dat anderen het niet door hebben als ik lieg…” Ik durf het wel, dat is het niet. Ik ben niet bang dat iemand tegen me zegt: “Wat je daar zegt, dat is niet waar, dat lieg je…” Ik zie er werkelijk het nut niet van in om de schijn op te houden, dus ik zou het meteen toegeven… en opgelucht zijn. Niet liegen is voor mij hetzelfde als eerlijk contact onderhouden met anderen, echt zijn, oprecht zijn… Ik weet graag wie een ander is, werkelijk is, en ik kan me zo voorstellen dat een ander dat ook bij mij wil weten. Niemand wil dat je liegt, toch?

In mijn relatie lieg ik nooit. Ik ben recht voor z’n raap. Soms tot irritatie van mijn partner, maar ja, hij weet wel precies wat hij aan me heeft. Hijzelf liegt ook niet. Dat hoeft ook niet, ik ben niet zo snel geshockeerd. Hij heeft één keer gelogen tegen me over een bezoekje aan de MacDonalds, door te zeggen dat hij een salade had genomen. Dat was niet waar en ik wist het meteen. Ik vond het schattig dat hij het probeerde en ik moest lachen. Soms zou hij graag willen liegen, maar hij doet het niet. Dat komt omdat ik, nog voor hij één woord heeft gesproken, al voel wat hij wil gaan zeggen. Soms zeg ik het namens hem hardop, omdat hij zijn mond nog niet open durft te doen. Dat is misschien vervelend voor hem, maar ook gemakkelijk. Na een aantal jaren samen kun je elkaar lezen. Je trapt er gewoon niet meer in als iemand lulkoek en kletspraatjes wil verkopen. Voor mij is dat in ieder geval niet vervelend, maar gewoon bevrijdend. Het feit dat we elkaar “door” hebben maakt dat je net zo goed meteen met de waarheid voor de dag kan komen. Heel gemakkelijk.

Maar in mijn werk wordt geregeld van mij verwacht (zelf gevraagd) of ik alsjeblieft wil liegen. Ok, men noemt het dan “verzwijgen” of “anders brengen” maar het komt op hetzelfde neer. Zelf kies ik mijn woorden tamelijk zorgvuldig, ik ben koningin van de positieve en opbouwende kritiek, maar voorzichtig, nee. Ik ben er namelijk een groot tegenstander van om bijvoorbaat je publiek al te onderschatten. Mijns inziens zou iedere mens prima in staat moeten zijn te dealen met de mening van een ander, al helemaal als de intentie positief is. Begrijp me goed, dat is niet makkelijk, ik vind dat zelf ook moeilijk, maar die moeilijkheid kan je nou eenmaal niet op de ander verhalen. Met een mening wil je helemaal niemand aanvallen of afvallen, het is niet de bedoeling en dus ook niet het gedrag. Toch wordt het soms als zodanig opgevat. Jammer eigenlijk. En dan wordt er aan me gevraagd of ik in het vervolg wil liegen, want dat “werkt” beter.

Liegen kan ik niet. En ik weet nu waarom. Elke keer als ik iemand tegenover me heb die onecht is in een gemaakt lachje, een vreemdsoortig ongegrond compliment, een valse voorzichtigheid of in een zwijgen dat boekdelen spreekt, zegt mijn buik me dat er iets niet helemaal in de haak is. Ik hoor soms de gedachten die ik de ander toedicht, gedachten die veel beter passen bij de vibes, de energie, van die persoon op dat moment. Het is alsof ik met de gedachten van de ander praat, en de woorden die ik hoor, die uit zijn mond komen, die klinken anders, onwerkelijk. Ik zal het nooit per definitie liegen noemen, liegen heeft voor mij de ondertoon van achteloosheid of opzettelijkheid. Maar vaak is het onwetendheid: te vaak weten mensen echt niet dat ze onecht zijn. Te vaak weet ik het wel.

Een aantal jaren geleden heb ik besloten om alleen nog maar zuiver vanuit mezelf te handelen. Dat houdt direkt ook in dat ik niet meer zal liegen en me ook niet meer verschuil achter onwetendheid, want ik WEET het best, ik ken mijn gevoel, ik ken mijn gedachten en mijn intenties, ik kan alleen handelen vanuit die wetenschap. Als ik zou liegen dan zou het ECHT LIEGEN zijn, met achterliggende achteloosheid en opzettelijkheid. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen! Ik ben niet achteloos, en mijn intenties wil ik zo zuiver mogelijk houden! Mijn laatste uitvlucht, zwijgen, is de enige uitvlucht die ik nog ken waarin ik mijn zelfrespect kan behouden. Ik kan niet zoals vele anderen vanuit naïviteit klank en woorden gebruiken om anderen te behagen, zelfs te manipuleren… simpelweg omdat ik voorbij die naïviteit ben. Nu komt dus de verantwoordelijkheid.

Mijn eigen stem kan alleen maar echt de mijne zijn als ik erin klink. Ik kan alleen in een echt contact met een ander staan als ik mezelf werkelijk laat horen. Anderen kunnen mij alleen benaderen als ik open ben. Het is eerlijk, voor alle betrokkenen. Dat betekent niet dat ik al mijn onvrede over een ander uitgiet zonder deze te censureren. Het gaat me niet om onvrede, onvrede kan je hooguit delen, verder kan je daar alleen maar zelf uit komen… Nee, het gaat om interactie vanuit een positieve intentie, zoals willen helpen, willen zorgen, willen begrijpen, willen regelen, willen harmoniseren, willen structureren, willen aansluiten, willen verwarmen, willen stralen… Het is eigenlijk best kwetsend als je de ander een kans ontneemt om je werkelijk te leren kennen zoals je echt bent, met alles wat je te bieden hebt…

Hoe dan ook, ik snap niet dat mensen zoveel liegen tegen elkaar, want als iederen zijn antennes uit zou zetten, al de zintuigen zou gebruiken, dan zou het niet eens meer zinnig zijn, want niemand zou er nog intrappen…

Wat duurt dat toch lang…

Follow