Personalesse

De afgelopen weken is de wereld voor mij veranderd. Ik had een droom, en dromen zijn eigenlijk nooit goed, want dromen worden maar zelden werkelijkheid. Ik wist dat het een droom was, maar het was ook een wens. Wensen is ook nooit goed, want je kan teleurgesteld raken. Maar het was ook een pad, een richting.

Ik had het gevoel van “Ik moet die kant uit…” en ik ben gaan lopen. Zoals ik altijd doe. Ik ga altijd gewoon lopen, ik probeer mezelf niet teveel druk te maken over “wat” het dan allemaal is en “waarom” het allemaal zo is. Dat zijn leuke filosofische vragen, waar ik me wel mee bezig houd bij een goed glas wijn, maar ik maak me er niet druk over. Dus liep ik daar, richting vriendschap, richting liefde… En ik was op de goede weg. Zoiets voel je. Tot een paar weken terug.

Een paar weken terug zei iemand tegen me “neem het leven zoals het komt, ervaar de dingen die op je pad komen, en laat ze daarna los”. En dat ben ik gaan doen, ik ben los gaan laten. En toen zag ik het, mijn pad was een wens. Die wens was een droom. Langzaam werd zichtbaar wat onzichtbaar was, ik had de ander gezien door een gekleurde bril…

De kleur van de bril was er een geweest van vrolijkheid, warmte, liefde. Het was een mooie bril. Maar het was een bril. En soms zag ik met die bril ook heel duidelijk onzekerheid en frustratie, maar ik bleef het pad zien, ik bleef het pad voelen. Zelfs je gevoel kan een bril op hebben.

Maanden lang ben ik een soort van hippie geweest met een droom: Ik droomde van een groep zielen, liefdevol en begripvol naar elkaar, elkaars spiegel, elkaars les, elkaars leven. In elkaars buurt, elkaars steun. Elkaar ontmoeten, los en toch ook vast… Gewoon er zijn en er mogen zijn. Mezelf delen, ik had er zo’n behoefte aan om te delen met anderen…

Ik ben dichterbij gekomen, heb mezelf zichtbaar gemaakt en heb aan de anderen gevraagd dat ook te doen. Maar met de bril die ik op had, was er iets mis. Het was namelijk een bril met “hoop”. Het is waar, hoop doet leven. Hoop maakt dat je handelt waar je anders misschien stil was blijven staan. Hoop maakt dat je jezelf en anderen de kans geeft om te handelen, om te groeien… Maar hoop maakt ook dat je het leven nu neemt zoals het is, omdat je denkt dat de toekomst anders zal zijn… Maar is dat wel zo? Zal die toekomst anders zijn?

Als alle partijen zichtbaar zijn, dan pas kun je elkaar echt ontmoeten. Als je je afsluit voor liefde (wat we allemaal weleens doen, onbewust al dan niet bewust) dan sluit je jezelf buiten. Ik had een droom dat iedereen zichzelf zichtbaar zou maken, ik ook, en dat we elkaar zouden accepteren en van elkaar zouden houden…

Ik denk dat ik moet vasthouden aan deze droom, want ik vind deze droom zoveel meer “waar” dan alle andere dingen die ik ooit heb gedroomd… En toch is deze droom nog niet waar, omdat ze een droom is, gebaseerd op hoop, en niet op de werkelijkheid, nu.

Misschien zijn we nog niet klaar om onszelf zichtbaar te maken, misschien is er teveel schaamte, teveel pijn, teveel onzin… Misschien zijn we nog niet klaar om een ander te accepteren als die ander zichtbaar is… Je krijgt zoveel te zien, zoveel te verwerken. Het kan dat je daar niet klaar voor bent.

Het kan.

Maar laat mij alsjeblieft dromen…

Follow