Personalesse

Iedereen gaat anders om met de uitdagingen in het leven. De een is een onvermoeibaar vechtertje, de ander steekt zijn kop in het zand of stuift er vandoor, en dan zijn er nog alle mogelijke combinaties en gradaties van deze twee uitersten…

Ik begin te ontdekken dat ik eigenlijk geen vechtertje ben maar dat ik lijd aan chronische zelfoverschatting. Natuurlijk denkt elk vechtertje dat op het moment dat het bijltje erbij neergelegd moet worden, maar het voelt alsof ik gewoon niet zo sterk ben als ik wel zou willen zijn! Zo VOELT het.

Je bent niet alleen. Ten minste, de meeste mensen leven niet alleen. Je leeft en werkt met mensen die je liefhebt, die je de moeite waard vindt en waar je je energie in wilt stoppen. Er is een moment geweest waarop je hebt besloten dat je daarvoor wilde vechten, en elke keer kom je na wat onrustig vaarwater weer in de kalmere stroom… Dan kan je bijkomen. Je kan ff dobberen. De zon voelen. Liefde voelen. Liefde geven. Productief zijn. Er is ruimte en er is tijd. Creativiteit.

Maar iedereen van boven de 16 weet dat er hele periodes in je leven zijn dat je NU moet dobberen maar dat je in een wildwaterattraktie zit…

Mijn eerste reactie is altijd de kop in het zand. Bij mij ziet dat er als volgt uit: Ik ontken dat het zo moeilijk is als het is, grotendeels omdat ik vind dat niets zo moeilijk hoeft te zijn, en ik houd mezelf voor dat het snel voorbij zal zijn. Allebei onzin. Als het een puinhoop is en het raakt je, dan is dat zo. Helpt echt niets om dat te ontkennen. En je weet nooit hoe lang zoiets nog blijft duren, dus jezelf sussen met ‘we zijn er bijna’ is geen garantie op een goede afloop. Wat zou je nu doen als je wist dat het eeuwig zo zou zijn? Maar dat is ‘t ‘m nou juist, dat willen we niet zien. We hopen op beter. We richten ons op een toekomst die er nog niet is. Wie zegt dat ie komt?

En dan ga ik ineens alles doen wat ik kan doen, want ik ben o zo bang dat het erger wordt of langer gaat duren… Dus ik loop mezelf 100 x voorbij om de chaos die er is te structureren, te bevatten, te controleren…

Ben ik de uitputting nabij dan ga ik voelen dat het ‘allemaal geen nut’ heeft. Logisch ook, waarschijnlijk heb ik zo hard gevochten in een paar weken als de gemiddelde gematigde aanpakker in een jaar… Maar omdat alles bij mij in een week of wat opgelost moet zijn, ‘poef’, kan ik niet gewoon relaxen als het ‘mis’ is.

Dus ik kan het niet oplossen. Ik hoor geen ‘poef’, ik ben doodop, en de complete futiliteit breekt mijn strijdvaardigheid. En wat dan???

Ja… Wat dan…

Dat was het vechtertje.
Esther was haar naam.
Het duurde haar te lang,
En toen is ze gegaan…

…

Ik ben niet gegaan. Ik ga eigenlijk bijna nooit. Ook als ik niet meer kan vechten, dan blijf ik meestal toch staan. En of dat nou zo slim is? Ik weet het niet… Ik weet nooit wanneer het tijd is om te gaan… En ik weet ook niet hoe lang ik moet blijven staan…

Mijn horloge geeft dat allemaal niet aan.

Follow

‘Dag mevrouw, meneer… Is uw romanticus ook weleens moe?’

Ik heb onlangs gesproken met mijn romanticus. De romanticus is het Goethe-deel van mijn persoonlijkheid. Sommige mensen hebben er geen. Bijna alle kunstenaars hebben er in ieder geval wel een… En de mensen die er geen hebben vinden de mensen die er een hebben over het algemeen emotioneel en dramatisch…

Ik sprak mijn romanticus omdat ie de laatste tijd zo moedeloos doet… En dat is irritant, want ik heb een heel sterke romanticus en dat moedeloze overheerst nogal. Dus we moesten praten. Daar hoort dan een kop thee bij…

En ik vroeg hem (het is een hij…) of hij me kon vertellen waarom hij zo moedeloos was?

Hij roerde afwezig in zijn kop thee zonder suiker en gaf een ogenblik geen antwoord. Keek me toen betekenisvol mistroostig aan en zei: ‘Ik verlang naar meer…’

Kijk, het probleem met de romanticus is dat ie niet snel tevreden is. Alleen wanneer hij op zijn top mag beleven wat het leven kan geven, dan voelt hij zich vol en vrij… Maar daarna volgt altijd de onverteerbare pijn van het verlangen naar het volgende volle en vrije moment…

Ik keek hem in zijn mistroostige ogen en voelde hoe hij al weken had rondgelopen met dit ‘verlangen’… Het was meelijwekkend om te voelen hoeveel melancholie iemand meedraagt wanneer vervulling zijn enige doel van bestaan is… Hoe leeg voel je je als je naar niets anders verlangt dan opperste vervoering?

Er is een probleem met de romanticus en zijn verlangen: Het duurt langer dan hij kan dragen. Mijn gesprekspartner liet zich kennen, vertelde me hoe leeg hij was in zijn hart, hoe hij schreeuwde om voldoening en hoe hij elke keer weer werd geconfronteerd met die leegte en de honger…

Hij is niet dom. Allerminst. Hij zit vol levenswijsheden, ook over geduld en tevredenheid. Het was een goed gesprek. En op het laatst schoot me iets te binnen… ‘Misschien, als je zo graag wilt verlangen, kan je naar iets verlangen wat je al hebt…’

Hij schudde zijn hoofd, roerde in zijn kop thee en zei, ‘ik denk niet dat dat gaat werken.’

Follow

En dat is dan pas het begin.

Je kunt echt tijden ophikken tegen iets onvermijdelijks, maar er komt een moment dat je er niet meer onder uit kan: “Het is zoals het is, en er is niets aan te doen.”

Zo hik ik al tijden op tegen iets heel belangrijks dat ik moet accepteren, wil ik nog een beetje genieten van dit leven, met de mensen die dichtbij me staan… En in mijn geval heeft dat alles te maken met mijn lijf.

Je lijf is het prachtige organische pak waarin je mag leven, mag voelen en ervaren… Maar wat doe je als je lijf niet meewerkt? Hoe sta je in het leven als je lichaam je elke keer weer beperkingen oplegt?

Als klein kind ben ik me, zoals denk ik alle mensen, gaan identificeren met mijn lichaam. Ik had het altijd aan, het kon niet uit, en grote mensen spraken me erop aan… Maar ik voelde dat ik dingen kon denken die mijn lichaam niet kon doen, en dat was heel raar… Want was ik nou dit lichaam of zat ik er per ongeluk in?

Mijn moeder gaf les aan de dansacademie en ik ging als kleine drol al mee naar lessen, repetities en voorstellingen. Soms deed ik mee met de les, vooral het modern ballet met schildpadbewegingen erin, op muziek van Sergei Prokofiew, was voor mij de uitnodiging om me achter in de zaal op te stellen en de bewegingen mee te doen. Ik had niet de lange benen van de danseres die ik imiteerde, ik had niet de souplesse en ik had niet de kracht, maar ik zag mezelf en ik zag wat ik wilde zien. Ik was mooi.

Ik ervoer iets anders dan mijn lichaam, ik heb nooit mijn lichaam ervaren als kloppend, passend bij mij. Mijn lichaam is niet mij, ik woon er nu alleen maar even in. Maar wat ik voelde als ik meedanste was mijn energie, wat ik zag, was mijn energie. Ik zag het fijnstoffelijke en bekommerde me niet om het stoffelijke… Ik voelde lange benen, ik voelde souplesse en ik voelde kracht. Alles was er.

Tot ik een paar jaar later werd toegelaten tot de vooropleiding van de dansacademie. In rap tempo werd het mij duidelijk dat ik moest functioneren in mijn stoffelijk lichaam. En hoe mooi ik ook dacht dat ik kon dansen, het was niet goed genoeg. Ik werd na een paar jaar afgewezen, en de pijn in mijn stoffelijk lichaam zei me dat dat ook de enige gezonde optie was. Dit was niet mijn leven, dat was niet mijn lijf. Het was een droom.

De grootste beperkende factor in mijn leven, en in het leven van heel veel mensen, is het lichaam. Als sensitief mens is het voor mij niet te rijmen dat ik dit beperkende lichaam heb terwijl ik me zo vrij voel… De tegenstelling tussen vrij in de geest en beperkt in het lichaam, is voor mij de grootste belasting tot nog toe…

Maar er is een andere kant…

Onlangs is gebleken dat er iets mis is met mijn lichaam, echt iets mis, zichtbaar op de MRI, en de Westerse geneeskunde heeft er vooralsnog geen geneesmiddel voor. Ik was doodmoe, twee uur overeind op een dag was het maximum en boodschappen doen was een dagtaak… En ik kreeg een voorlopige diagnose die niemand wil krijgen.

Ik was er kapot van. Weer was mijn lijf de beperkende factor. Weer kon ik niet genieten en had ik alleen energie voor een mooi leven in mijn hoofd… Een fantasieleven… Niet alleen kon ik niet dansen, eigenlijk was alles min of meer onhaalbaar geworden. En de verwachting was dat ik achteruit zou gaan…

Dat is niet gebeurd. Ik heb mijn diepste angst gevoeld: Vast moeten zitten in dit lijf als het niets meer kan. En ik kwam aan de overkant. De angst was de tunnel naar acceptatie. En wat ik nog nooit had geaccepteerd, accepteerde ik nu wel. Dit lichaam is van mij, hoort nu bij mij, ik mag het hebben nu. Het doet niet precies wat ik wil, maar de hele wereld doet nooit precies wat ik wil! Zo is de wereld!

Ik mag hier leven, ik mag hier wonen, ik mag mezelf ervaren in alles wat hier is, en dus ook in dit lichaam…

Het is zoals het is, er is niets aan te doen.

En mijn lichaam gaf antwoord. Ik ging niet achteruit, maar mijn gezondheid verbeterde, en ik ben nu sterker dan ik was voor ik ziek werd… Ik voel de hele dag dat ik gezegend ben met de mooiste les die ik had kunnen krijgen; de hele dag is voelbaar dat mijn lichaam niet precies doet wat ik wil… En de hele dag ben ik dankbaar dat ik hier ben, waar niets precies is zoals ik het wil… Nu pas, nu ik 30 ben geweest, heb ik me verzoend met mijn lichaam en dankzij mijn lichaam ook met de wereld om me heen. Ook als ze niet doet wat ik wil.

Follow

Ik denk dat de beste therapie voor neerslachtigheid toch echt “uit je dak gaan” is! Dus toen ik vandaag weer eventjes dreigde om het contact met de stralende wereld binnen in me te verliezen, toen moest ik iets en ik koos ervoor om uit mijn dak te gaan.

Bij de aftiteling van de film “Snowwhite and the Huntsman” had ik de geweldige Shazam-functie op mijn iPhone gebruikt om titel en band te registreren van hetgeen mij ter oren kwam… Indrukwekkend stukje muziek was het… Alles door elkaar… Rock, soul, klassiek, en een ontzettend lekkere groove… Een vol koor erbij… Jummie! En de techniek staat voor niks: Je kunt gewoon direct vanuit Shazam naar iTunes en het nummer kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Even inpluggen op mijn geluidsinstallatie en hoppa hoppa, lekkere herrie… En dit nummer leent zich echt perfect om het UIT TE SCHREEUWEN tot je weer helemaal leeg bent…

Bevrijdend…

Majestueus…

Enerverend…

Bezielend…

Verbindend…

Beeldschoon!

Follow

Volgens mij hebben mannen hier meer last van dan vrouwen… Je hebt je doel pas bereikt als je klaar bent. En ik ken genoeg mensen die dat een prima filosofie vinden, en er zit natuurlijk ook logica in. Maar het werkt gewoon niet en je wordt me er toch ongelukkig en ontevreden van!

Dus je moet wat doen? Je moet iets afmaken, afronden, je hebt misschien zelfs een deadline? Maar waar ben je eigenlijk helemaal mee bezig?

Ik moet mijn carrière op de rails krijgen, ik moet meer tijd met mijn man doorbrengen, ik moet het huis opruimen, ik moet de dakgoot repareren en ik moet mijn opleiding afronden, ik moet mijn boek afschrijven, ik moet bloggen, ik moet mijn tanden poetsen, ik moet lichamelijke activiteiten beoefenen, ik moet beter worden, ik moet de tuin netjes maken, ik moet dat allemaal gedaan hebben, want dan heb ik ten minste wat gedaan, dan is er wat af. Dan ben ik ergens mee klaar en dan kan ik dus trots zijn op wat ik heb bereikt.

Het moet af. Het moet van mijn lijstje af. Ik moet het weg kunnen strepen!!!

Ondertussen heb ik nu bijna al mijn nagels opgevreten… This is NOT the way to go!

Zelfs al puilt mijn lijstje uit, dan nog gaat dit niet werken, juist áls mijn lijstje uitpuilt gaat het niet werken… Maar wat dan? Een beetje stil gaan zitten? Niets doen? Het moet allemaal toch gebeuren en het had eigenlijk al gebeurd moeten zijn…

Soms ben ik mijn realiteitszin kwijt. Het is gewoon bullshit! Het hoeft helemaal niet gebeurd te zijn, het kán helemaal niet gebeurd zijn, dus als dat is wat MOET, dan heb ik een groot probleem!

Tijd voor een nieuwe manier van kijken…

Ja, leuk! HOE DAN???

Nou ja, God zou een rare zijn als ie ons opdrachten zou geven die onhaalbare kaart zijn… En als God ofzo niet bestaat of niet God is dan zou het vreemd zijn als we onszelf voor uitdagingen stellen die we niet aankunnen. Dus misschien zijn al de dingen op zich totaal niet belangrijk. Sowieso, wie gaat mij belonen als ik het huis schoon heb gemaakt? Wat levert het me op als ik de dakgoot heb gerepareerd? Toegegeven, een schoon huis is fijn. Een hele dakgoot is prettig. Maar als dat HET DOEL is, wat heb je dan bereikt?

Mijn lijstje is een uitstelllijstje… Ik ben pas ok als alles af is, of in ieder geval veel… Ik heb pas rust als ik iets heb gedaan… En dat is foute boel, want er staat best veel op mijn lijstje…

Lijstjes zijn bijna altijd, bij bijna iedereen, uitstellijstjes. Ze stellen een heel belangrijke toestand uit: Tevredenheid. En ondertussen ben je blind voor alles wat je al wel bent (geworden)…

Want wat doe je wel? Elke dag? Elk uur?

Je groeit. Elk moment. Je verandert. Elk moment. De dingen die je tegenkomt, die op je lijstje staan, zijn de dingen die je helpen groeien… Ook al heb je niets afgerond van je lijstje, zolang je groeit, gebeurt er van alles… Van alles wat veel meer oplevert dan alle afgeronde zaken op heel het lijstje bij elkaar…

Sommige mensen zeggen dat je procesgericht moet zijn maar dat is nog steeds slechts de oppervlakte… Als ik een gat in mijn relatie ervaar en het gat moet dicht, dan is de weg van het dichten misschien wel belangrijker dan het dichte gat. Het is zelfs maar de vraag of het gat ooit dicht kan zijn… Maar meer in de diepte groeit er iets veel mooiers: Jij.

Terwijl je het gat dicht, stel je jezelf vragen, wordt je geconfronteerd met je leven, met liefde, met alles wat er bij hoort… En je groeit. Je verandert.

Je ziet zelf niet dat je verandert als je je teveel richt op de oppervlakte… Of je je nu richt op het doel of het proces van elk item op je lijstje, je mist het allerbelangrijkste… Je mist je eigen groei.

En elk item op je lijstje heeft één ding gemeen: Het staat op jóúw lijstje. Dus het vertelt je iets over jou. Mijn lijstje is vol mogelijkheden en vol onzekerheden. En dat zegt iets over mij! Ik zit vol mogelijkheden en vol onzekerheden, vol verantwoordelikheid vol creativiteit en verbinding… En met mijn lijstje in de hand leer ik hoe ik om kan gaan met mogelijkheden, onzekerheden en verantwoordelijkheden, ik groei in mijn creativiteit en ik verbind me…

Dat is nog eens iets moois om naar te kijken….

Follow

Op een turbulente middag in mei zei ik: “Graag zou ik met respect behandeld worden.”
Er kwam een vraag terug: “Hoe ziet dat eruit?”

“Eh…”

Als ik vraag of iemand mij met respect wil behandelen, wat vraag ik dan eigenlijk? Ik wil natuurlijk dat de ander rekening met me houdt, dat mijn belangen ook belangrijk gevonden worden… Maar over welk belang heb ik het dan eigenlijk?

Behandel mij met respect. Want ik ben een mens en ik verdien respect. De meeste mensen vinden dat vast ‘waar’. Ik denk graag iets dieper na, en dan kom ik toch uit bij een iets minder rooskleurige kijk… Want waarom vraag ik om respect? Ben ik meer dan ik zou zijn zonder dat respect? Maakt het mij beter als ik respect krijg? Of heeft het te maken met veiligheid? Loop ik minder risico als een ander mij met respect behandelt?

Op die bewuste middag zat ik vast in mijn veroordeling. Ik was boos en ik eiste respect… “Maar,” zei mijn gesprekspartner, “de vraag is of jij in deze modus wil blijven zitten, niet of ik me er aan aanpas…” Sjonge, sommige mensen zijn wel heel direct! Daar kan je wat van leren… Oef.

En hij had gelijk. Ik kan dan wel om respect vragen, maar het is nogal belangrijk vanuit welke hoedanigheid ik daar om vraag… In dit geval vroeg ik vanuit onzekerheid om respect (verpakt in boosheid, want het is zoveel makkelijker om je pijn bij de ander neer te leggen, wijzend met het vingertje). En wat bedoelde ik eigenlijk?

“Doe mij geen pijn.”

Maar hoe kan ik nou groeien of leren als ik de ander verbied om mij nog pijn te doen? En hoe kan de relatie nou authentiek zijn, beide personen werkelijk zichzelf, wanneer ik eis dat er rekening met mij wordt gehouden?

Respect was in dit geval iets wat ik dacht nodig te hebben om me veilig te voelen, om me geliefd te voelen, om me mens te voelen…

Menselijke angsten maakten dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn borg en zelfrespect buiten mezelf wilde leggen.

Degene met wie ik hierover praatte heeft me er niet mee laten wegkomen. Ik weet nog dat ik dat heel respectloos vond, maar ik ben wel gegroeid, ik heb er wel van geleerd. En dat had ik anders niet gekund.

Misschien is echt respect wel dat je elkaar de les niet ontneemt…

Follow

Dit is zo’n beetje het mooiste boek dat ik het afgelopen jaar heb opengeslagen…
Gary Zukav legt uit wat ik al meerdere keren zelf had bedacht, maar doordat het in zulke heldere taal wordt gepresenteerd, is het nu niet meer iets dat ik heb bedacht, maar iets waar ik van overtuigd ben. Soms heb je de woorden van een ander nodig om je op het goede moment over de streep te trekken.

Als wij mensen hier inderdaad van alles moeten leren… Wat kom ik hier dan doen? En hoe kom daar achter? Waar is de gebruiksaanwijzing?
Het is vrij logisch dat je pad bepaald wordt door wat je nog moet leren… Ik vind dit altijd wat ‘Jip en Janneke’-achtig, maar volgens de wet van oorzaak en gevolg is het abstract gezien ook heel begrijpelijk. Elk mens heeft in het verleden gehandeld vanuit verschillende intenties en die intenties beïnvloeden je energieveld en het energieveld van de mensen om je heen, het land waarin je woont, de wereld, het universum… Elke intentie verandert je energie. Leren is misschien niets anders dan je energie terug in balans brengen.

Wat als ik bang ben, bang dat ik het leven niet in de hand heb, dat ik niet kan bepalen wat er op mijn pad komt? Als ik handel vanuit die angst, dan zal mijn intentie altijd zijn dat ik mijn wereld en anderen in mijn wereld wil controleren. Ik zal boos worden als mensen zich niet aan mijn regels houden, omdat ik dan mijn angst weer ga voelen. Ik zal alles doen om maar niet te hoeven voelen dat ik bang ben, want bijna elk mens is bang te voelen dat ie geen macht heeft.

Maar wat gebeurt er met een mens als hij accepteert dat hij geen macht heeft? Je kan natuurlijk stil gaan staan, geen stap meer zetten, het nut er niet meer van inzien… Dan wil je eigenlijk nog steeds macht en je accepteert niet dat je het niet hebt, je geeft de hoop op, maar je geeft je niet over aan het leven. Maar het kan ook anders, je kan je ook bevrijd voelen. Als je accepteert dat je geen macht hebt over de wereld en anderen in je wereld dan kom je bij je angst. En als je je angst onder ogen komt, dan wordt die zachter. En uiteindelijk ben je vrij.

De afgelopen maanden heb ik geregeld gevoeld welke angst er onder mijn boosheid zat en ik voelde dat ik mijn ogen wilde sluiten voor iets dat essentieel was… Ik wilde boos blijven maar de gebruiksaanwijzing had ik zelf al bij me en intuïtief kon ik dat ook voelen. Ik kon er alleen niet bij komen, omdat ik net zoals iedereen geneigd ben om mijn angst te bedekken door macht uit te oefenen over de wereld en anderen in mijn wereld…

Ik probeerde macht uit te oefenen over mijn omgeving maar ik faalde hopeloos. Ik vroeg iemand iets niet te doen, omdat het me zou kwetsen, maar deze persoon deed toch wat ie zelf wilde. Ik vroeg anderen om me te accepteren, maar dat deden ze niet. Wat ik wilde dat er zou gebeuren, gebeurde niet. Ik voelde me machteloos. Ik voelde me bang.

Macht is iets dat we niet hebben. Je hebt uiteindelijk niets te zeggen over de wereld en anderen in je wereld. Die wereld is zo omdat je een verleden vol oorzaken hebt geleefd, vol intenties, die je wereld nu kleuren. Die wereld is nu zo, opdat jij je energie terug in balans kan brengen, opdat je kan leren.

We hebben geen macht. Wel is er zoiets als authentieke macht. Authentieke macht is de keuze die je hebt om elke dag opnieuw zorgvuldig te kiezen wat je intenties zijn, zo geef je de wereld de kleur die jij kloppend vindt. Elke seconde, bij alles wat je denkt, zegt en doet, heb je een intentie. Je kan heel goed voelen of je intentie positief of negatief is. Bijvoorbeeld dankzij het zogenaamde onderbuikgevoel…

De afgelopen maanden voelde ik dat het niet klopte als ik boos was, ook al was mijn boosheid nog zo gerechtvaardigd, ik wilde het niet meer. Anderen zeiden me dat ik voor mezelf op moest komen, mijn grenzen moest afbakenen, dat ik consequent moest zijn. Maar het was toch niet goed voor mij om vanuit boosheid in het leven te staan en ik snapte ook niet waarom ik zo boos was… Want eigenlijk kon ik het anderen helemaal niet kwalijk nemen dat zij hun leven leidden zoals zij dat wilden… Ik begreep ze. Om dan toch boos te zijn, dat leek onzinnig. Maar ik was het wel. Nu begrijp ik dat ik eigenlijk bang was…En ik bedekte mijn angst met boosheid.

En ik voel het nog steeds. Alsof er een stemmetje in mij roept om aandacht… “Ga op je strepen staan!” “Baken je territorium af!” “Bijt van je af!”

Vermoeiend is het wel, maar ik ben vastbesloten: Ik ga niet meer luisteren naar dit stemmetje, er zijn mooiere intenties waaruit ik kan kiezen…

Follow

Al mijn leven lang vraag ik me af wat ik nou bèn? En ik geloof dat ik niet de enige ben.

Toen ik vijf was heb ik gezoend met een jongen. Dat is natuurlijk een ontzettend idiote leeftijd om te zoenen maar dat kwam omdat een 11-jarige vroegrijpe leerlinge op mijn basisschool me had uitgedaagd: “Jij durft ècht niet met je tong in zijn mond!” Maar ik durfde toen nog alles, dus dat ook.

Het was in ieder geval een jongen, die ik zoende, dus dat was ok. Ten minste, dat was gangbaar. Tegenwoordig zijn we aan het idee gewend (de meesten van ons) dat je ook van vrouwen kan houden als je een vrouw bent, of voor jongens kan vallen als je een jongen bent… Dat màg! Jaja! Fijn hè? Het màg! Nederland doet daar niet moeilijk over. En als je het mij vraagt: vrouwen zijn ook mooi. Ze doen niet onder voor mannen… Ik ben zelf een vrouw. Zou toch zonde zijn als ik dat niet kon waarderen…

Toen ik vijfentwintig was ging ik samenwonen met mijn vriend Angelo. En zoals alle mensen in deze maatschappij, moest ook ik in een hokje… Het was tijd!

En daar ging ik.

Ik ging keurig samenwonen met een man. “Ah! Dus ze is toch hetero!” Zult u nu denken! Ik zou het niet weten. Voor mijn idee was ik nòg niets! Niet hetero of homo… Niet het één of het ander… Maar ook niet per sé allebei… Geen principes maar ik sloot ook niets uit… Menig discussie met levensgenoten eindigde in verwoede pogingen om mij in een hokje te plaatsen… Soms maakte ik het makkelijk voor ze, maar van binnen was het een grote onbepaalde leegte vol mogelijkheden… For the record: Angelo zat er niet mee.

Maar ik had wel gekozen. Dat doen de meeste mensen. Kiezen. Ik dus ook. Misschien is 25 wel de leeftijd dat je besluit om toch ‘mee te gaan doen’… Ik weet het niet. En hé, ik was in ieder geval mono! Dat wil zeggen: ik ging voor één liefde in mijn leven en dat was Angelo. PUNT. Vervolgens ontmoet je eens iemand en dan denk je: “Ow nee, dat màg niet. Dat kàn niet. Dat doe ik niet. Ik ben al met (van) iemand.” En los van het feit dat heel veel mensen het dan toch wèl doen (dat heet dan vreemdgaan), heb ik goed geluisterd naar mijn eigen verboden. Dat is het minste wat je kan doen, als je dan toch verboden hebt, luister er dan naar. Dan probeer je ze ten minste echt goed uit.

Maar wat klopt er niet aan dit plaatje? In al het andere dat voor mij bepaald werd, heb ik de vrijheid van de onbepaaldheid gekozen… Ik heb gekozen niet te kiezen voor hetero of homo, maar nu koos ik ineens wel voor mono… (Terwijl er van àlles mogelijk is! Je kan het zo gek niet bedenken of het is mogelijk.)

En toen leerde ik een ander soort liefde kennen. Eerst was Angelo mijn liefde. Dat was heel zwaar voor hem. Want ik had nogal veel eisen aan ‘de liefde’. Als ‘mijn liefde’ moest hij zich perfect gedragen, hij moest ook mijn gedachten kunnen lezen en nog veel meer van dat soort zaken… Maar nu ik deze nieuwe liefde ontdekte, merkte ik dat Angelo helemaal niet ‘mijn liefde’ kon zijn… Niemand kan MIJN LIEFDE zijn. En vreemd genoeg was dat bevrijdend! Want nu hoefde Angelo niet meer zo hard te werken, en ik ook niet (want ik was ook niet langer ZIJN LIEFDE.) Er ontstond in mij een nieuw idee over liefde… Liefde is het uitgangspunt. Niet alleen in mijn relatie met Angelo maar ook in relatie tot anderen… Ook lòs van welke relatie dan ook: Liefde is het uitgangspunt.

“Nu heb ik haar!” Zult u nu zeggen: “Ze is poly-amoureus!”

Zucht.

Ik geloof eigenlijk van niet. Mono of poly? Ik ben erachter gekomen dat ik geen van beide ben. Als je mono bent, dan kies je ervoor om één persoon als JE LIEFDE te zien. Als je poly bent, dan kies je ervoor om meer dan één persoon als JE LIEFDE te zien. En ik kies ervoor om helemaal niemand als MIJN LIEFDE te zien. Dat is soms hard werken, want voor je het weet, zoek je weer in die ander naar datgene wat voor jezelf al het uitgangspunt is…

Dat is wat we doen. Wij mensen. Wij zijn geneigd te zoeken naar ONZE LIEFDE in de ander. Ik dus ook. Maar mijn keuze staat vast: Liefde is het uitgangspunt. En als liefde het uitgangspunt is, dan doet het er simpelweg niet toe met wie je liefde deelt. Of dat nou met één of met meerdere mensen is, met mannen of met vrouwen…

Het liefst deel ik liefde met zoveel mogelijk mensen. De ene keer is het een lied dat ik zing. De andere keer een glimlach. Weer een andere keer is het heel eenvoudig een beetje liefde uitstralen, in de hoop dat anderen mee mogen genieten… Want als liefde het uitgangspunt is, laten we er dan vooral samen van genieten. Dat lijkt me een veel mooier idee dan dat we het in hokjes gaan duwen…

Esther

P.S.: Voor meer en andere inzichten over liefde in relaties verwijs ik je graag door naar de website over “liefde delen”. Voor meer en andere inzichten over heterofilie en homofilie verwijs ik je graag door naar de website “homohetero”.

Follow

Oftewel: Ik was van het padje af.

Het is zo mooi illustratief, hoe zo’n blog werkt… Je begint eraan, je bent gemotiveerd, en dan ineens blokkeer je en kun je of wil je niet meer schrijven. En waarom? In mijn geval omdat mijn leven ‘te ingewikkeld’ is geworden.
Maar dat is werkelijk de stomste reden om niet meer te schrijven op een blog over bewustwording!!! Volgens mij valt dat onder de categorie vermijding.

Of het valt onder de categorie geheimhouding…

Want wat doe je als je je diepste hersenspinsels wilt delen met de wereld en je komt een spinsel tegen dat je niet wilt delen met de hele wereld? Eh… Tja… Ik ben ook een mens. Ik kan leuk alles hier op willen schrijven maar dit is een wereld vol mensen die oordelen. Als je alles deelt, dan zijn daar risico’s aan verbonden voor het dagelijks leven…

De hierna volgende zaken zijn niet aan de orde: Maar wat denk je, groet mijn overbuurman mij nog als hij weet dat ik bijvoorbeeld graag hondenvlees eet? Kan ik nog een baan krijgen als mijn toekomstige werkgever weet dat ik geloof dat er een kobold in mijn kelder woont? En hoe verandert het contact met mijn schoonfamilie als ze weten dat ik terminaal ziek ben?

Soms verander je. Soms maak je ontzettend veel mee… Maar dat wil niet zeggen dat je wilt dat de wereld waar je in functioneert je ook met andere ogen gaat bekijken… Soms verander jij, maar wil je niet dat je omgeving mee verandert…

Ik ben veranderd. Mijn leven is veranderd. Maar niet iedereen hoeft dat te weten. Ik denk echter dat ik er toch over kan schrijven. Ik ga het in ieder geval proberen.

Nu alles een beetje is gezakt en ik zelf ben gewend aan alle veranderingen, die maar dóór blijven gaan, kan ik er makkelijker over schrijven zonder meteen mijn privéleven op het net te gooien. Misschien komt er ooit een tijd waarin het gros van de mensen niet meer oordeelt, niet meer invult… Dat zou heel erg mooi zijn. Geen mens is gelijk. De diversiteit maakt ons rijk. VerANDERing maakt ons verschillend en het illustreert onze groei…

Waarom schamen we ons daarvoor?

Esther

Follow