Personalesse

Dag wereld!

Ik ben heel graag op je. Ik vind je mooi. Je kleuren en ook de wind en de zon, de bergen, de zee, een grassprietje of het uitgedroogde bed van een rivier… Ik vind je mooi en ik hou van je.

En ik mag op je zijn. Dat is een mooi cadeau. Dit is een plek vol wonderen, vol mogelijkheden, ook omdat ik hier niet alleen ben… Er zijn hier zoveel mensen om mee te delen en mee te spelen… om van te houden…

En dat precies vind ik heel moeilijk. Ik zou graag van al deze mensen houden, want zij zijn net als ik, op jou, in al dit moois. Maar het lukt niet!

Ik ben elke keer wel weer ergens bang voor en dat maakt dat ik niet kan genieten van jou of van de mensen die net zo zijn als ik… Ik verlies het van mijn angst.

Het is heel vreemd dat ik jaren lang niet eens door had dat ik vanuit angst leefde… Niet IN angst, maar wel VANUIT angst. Maar nu weet ik het zeker. En ik zie bij bijna alle mensen om me heen ook zoveel angst… Het uit zich in allerlei kleine dingen, sijpelt door het hele leven heen en het kleurt hoe ik je ervaar… Het kleurt hoe ik alles ervaar…

Vanochtend werd ik zo bang wakker, terwijl ik zo vol liefde naar bed was gegaan… En ik dacht nog: ‘Wat is er gebeurd? Waarom ben ik nou weer zo?’ Maar er is niets gebeurd. Al die angst is al zo lang de basis van mijn persoon, dat ik er mee wakker word. Vroeger voelde dat normaal, maar nu voel ik dat het angst is.

Wereld, ik wil je elke dag zien met de ogen van gisteravond. Ik wil je ervaren vanuit een liefdevolle vrijheid…

Dankjewel, wereld, dat ik dat hier mag leren…

Esther

Bijna alles wat we doen is gebaseerd op angst en het bedekken van die angst… Angst is het uitgangspunt voor de meeste van onze interacties. We zoeken veiligheid, vertrouwen en connectie, daar waar we bang zijn voor bedreiging, wantrouwen en alleen zijn… We ervaren dus geen veiligheid, vertrouwen en connectie, waarom zouden we anders zo hard zoeken???????? We leggen van alles vast om het veilig te stellen voor de toekomst… We willen iets of iemand ‘nooit meer kwijt’ wat impliceert dat we ergens bang zijn om te verliezen.

Angst is het uitgangspunt voor de zoektocht naar veiligheid. Je gaat zoeken omdat je je angst wilt bedekken.

Maar je kan alleen maar echte veiligheid, vertrouwen en connectie ervaren als je je angst niet meer bedekt en gaat zien dat je angst niet ‘waar’ is.

Als je naar de wereld zou kijken met ogen vervuld van liefde dan zou je niet bang zijn. Dan zou je angst niet ‘waar’ zijn. Je zou je niet onveilig voelen, want je zou je kern voelen. Je zou niet wantrouwen, want je zou kennen. Je zou niet eenzaam zijn, want je zou in connectie staan. Je zou onderdeel zijn van het grote geheel en totaal niet bang zijn om af te wijken of vrij te zijn… Dus waarom is angst dan een goed uitgangspunt? Waarom kiezen we massaal voor angst om ons te dirigeren? Terwijl liefde zoveel beter bij ons past?

Nu leef je mssn in angst, zonder dat je het weet? Je past je aan, je bent afhankelijk van de wereld om je heen om gelukkig te kunnen zijn, je voelt je zwart, grijs of saai of ongelukkig zelfs, je voelt je een half mens… Je conformeert en je functioneert… En anderen zeggen dan: ‘Het gaat goed met (vul hier je naam in)!’ Omdat je kennelijk prima conformeert en prima functioneert… Maar je bent niet vrij.

Zonder angst was je vrij geweest…

Follow