Am I Hardcore?
Ik word oud. Dat is mijn eerste conclusie. Dan zeggen anderen altijd: “Je bent zo oud als je je voelt…” Nou, ik voel me ook OUD.
Vannacht heb ik ruzie gehad met de herrie om me heen, letterlijk. In Tilburg is het nu Kermis, de grootste reizende kermis van de Benelux, geloof ik, dus daar is Tilburg heel trots op. Die kermis op zich vind ik niet zo erg. Het is een herrie, dat is waar, maar die herrie is in het centrum dus ik hoor het niet, en daarnaast is die herrie bij elke attractie weer anders dus het geheel mengt zich tot een soort onbestemd geroezemoes… Vannacht echter was er in de “Bierhal” (vlakbij de Bratwursten) een groot feest met artiesten uit Nederland, met dreunende beats van boven de 120 bpm. Deze beats kwamen overal bovenuit en vonden met de wind hun weg naar ons slaapkamerraam…
Ik had me gedegen voorbereid op de nacht: een klamboe opgehangen tegen de muggen, een nachtmutsje gedronken om lekker rozig te worden en een goed boek klaargelegd om de laatste paar minuten mee door te brengen… Maar toen ik in mijn boek probeerde te kruipen stuiterde mijn energielichaam heen en weer door mijn lichaam met 120 bpm. In het begin dacht ik nog: “Ach, dat is even wennen, dat wordt zo wel minder.” Maar toen ik een uur later alleen maar heftiger meestuiterde ben ik oordoppen gaan halen. Ik had namelijk de illusie dat het dan minder vervelend zou zijn… Ik was al ontzettend moe en toch helemaal onrustig, ik voelde me echt verschrikkelijk, en ik begreep er niets van, vooral omdat ik vroeger toch echt ook op feesten ben geweest waar ze met 120 bpm door je heen stoomden… Toen had ik nergens last van, nou ja, ik kon daarna ook niet slapen, dat is waar, het duurde uren voordat ik daarna weer kon relaxen…
De oordoppen hielpen niets. Ik hoorde niets meer, zoals ik had gehoopt, maar ik stuiterde nog even hard door… Werd er zelfs een beetje wanhopig van! Gelukkig moesten ze na 2:00 ophouden. Dus kon ik eindelijk slapen. Althans, dat dacht ik.
De 120 bpm werden echter naadloos overgenomen door mijn overburen. Schreeuwend, bonkend en slaand kwamen zij een kwartier later tot een hoogtepunt… Mijn maag draaide zich om, vooral ook omdat de 120 bpm mij vertellen dat de liefde ver te zoeken is. Ver te zoeken in het dansen, in het feesten, in de gesprekken die je niet kan voeren omdat het zo’n herrie is, in de energieën van jou en van anderen, energieën die ook niet meer met elkaar kunnen communiceren omdat we allemaal zo stuiteren, en vervolgens in het tempo en het geweld van de hete seks van mijn overburen…
Een beetje bezorgd ben ik in slaap gevallen. Bezorgd omdat ik nu zo goed had gevoeld hoe heftig snelheid kan zijn, hoe je het contact en de controle over je concentratie en je wezen verliest als je alsmaar door pompt…
Maar ook bang omdat de wereld zo snel gaat. Omdat om me heen zoveel mensen 120 bpm op prijs stellen. En verdrietig omdat IK nu wel weet hoe mooi het leven kan zijn zonder de constante behoefte jezelf te overprikkelen, maar al die andere mensen zijn nog steeds verslaafd aan snel snel snel en hard hard hard.
Misschien ben ik wel niet ouder geworden, maar eerder wijzer! Of misschien ben ik wel niet wijzer of ouder geworden, maar bewuster… Bewuster van mijn eigen gevoel, van mijn gevoeligheid… Iets wat een kracht is, is tevens een hindernis. En voor je het weet voel je je heel oud en prikt de wijsheid als tranen achter je ogen.
Follow