Vluchten kan niet meer!
Soms heb je van die momenten dat je er eventjes helemaal klaar mee bent. Die momenten hebben we allemaal, neem ik aan, alhoewel ik denk dat Eckhart Tolle nooit bij de pakken neer zit… Maargoed, ik ben van mening dat Eckhart Tolle een bijna buitenaardse dosis zelfrelativering bezit, die zo ver doorwerkt dat hij meteen ook eventjes de hele mensheid en het bestaan op aarde mee-relativeert… Een handige eigenschap. Een eigenschap die de meeste mensen niet bezitten, ik ook niet, maar ik heb zo mijn momenten.
Onlangs werd ik me bewust van het feit dat NIETS ook GENOEG is. Het vertrouwen dat het zelfs niet vervelend is om helemaal te verdwijnen, op te lossen in het NIETS, het bestaan in zijn totaliteit te verliezen… (Jaja, waar je maar over nadenkt als je in gesprek bent met je medemens.) Daarnaast besefte ik dat ik er ook vertrouwen in had dat bewust meemaken dat je NIETS hebt en NIETS weet over wat er komen gaat, geen belemmering hoeft te zijn voor het ervaren van geluk…
Deze twee vormen van vertrouwen samen maakten me bewust van het idee dat ik wellicht best gelukkig kan zijn te midden van alle chaos en anarchie… Dat vond ik wel een persoonlijke overwinning! Maar ook het vertrouwen dat mijn eigen omgeving altijd gedeeltelijk maakbaar / vormbaar / kneedbaar is en dat ik me altijd nog kan verplaatsen mocht dit niet langer het geval zijn, gaf me rust. Rust die akelig veel leek op vermijding, want ik heb het hier dus ook over de mogelijkheid tot verplaatsen, weggaan, verhuizen, afzonderen… Afzondering van de rest van de wereld, van de 120 bpm mensen, van de industrie, van de ego-moraal… Het woordje afzondering doet me meteen denken aan rare gebochelde mensen die liever niet gezien willen worden, aan melaatsen die besmettelijk zijn, aan priesters die zich in een cel opsluiten om met God te kunnen praten… Maar ook moet ik denken aan de vraag of afzondering geen vlucht is? Is de vrijheid die je dan vindt geen illusie, even werkelijk als de vrijheid die je kan vinden te midden van alle chaos en anarchie? Of ervaar je vrijheid in je hoofd als je binnen in je ruimte hebt, ongeacht de situatie, door de gedachten die je jezelf eigen hebt gemaakt? Kort samengevat: WAAR moet je precies vandaan om gelukkig te kunnen zijn?
In mijn dromen vlieg ik door volmaakte landschappen, perfect strijklicht, sprookjesachtige glinsteringen… Maar in werkelijkheid kan ik daar niet heen. Ik ben namelijk HIER. En dood wil ik ook niet per se, en de vraag is dan nog of ik DAAR dan naartoe ga of dat het gewoon een one-time-lights-off ervaring zal zijn… En tja, daar doe ik het niet voor… Dus de opmerking dat het hier “best mooi” is, is voor mij nog steeds doorslaggevend, want het IS hier ook mooi en beter dit dan ECHT NIETS. Want gewoon NIETS hier is eigenlijk al heel erg veel en ECHT NIETS kan altijd nog, dus ik blijf nog even. Bovendien heb ik ontdekt dat je hier zelfs schoonheid kan vinden in de dingen die aan de andere kant lelijk zijn… (Les 1 in optimisme: Hoe creëer ik een roze bril?) Vluchten voor de dingen die lelijk zijn, maakt alleen maar dat je weer nieuwe dingen ontdekt, die ook een lelijke kant en een “schone” kant in zich hebben, zoals alles dat in zich heeft. ECHT NIETS is hier niet te vinden, hier is er altijd wel IETS, daar zorgen je zintuigen wel voor. Dus dat is al heel wat. En als alles twee kanten heeft, nou ja, doe mij die roze bril dan maar…
Maar als je niet vlucht voor IETS, dan kan je altijd nog vluchten voor mensen. Mensen zijn mensen. Mensen maken fouten, veel fouten misschien, de één maakt meer fouten dan een ander… De fouten van de één hebben grotere consequenties dan de fouten van een ander… Maar allemaal maken we constant fouten… En samen maken we nog grotere fouten! Je bewust worden van de schoonheid in alles om je heen, maakt dat je voorzichtiger wordt met de wereld en de mensen om je heen. Schoonheid maakt dat ik respect krijg voor, en zelfs GENIET van de kleine dingen in het leven… Kleine dingen waar anderen aan voorbij stuiven nog voor ze stil hebben leren staan. In hun vlucht raken ze de wereld om zich heen, schampen ze de natuur, en de wereld verandert door die aanraking… Maar wat als je geen schoonheid ziet? Niet iedereen ziet IETS, veel mensen zien NIETS (of niet veel). Als je NIETS ziet, ben je waarschijnlijk veel minder voorzichtig… Kun je het iemand kwalijk nemen, die nog nooit IETS heeft gezien, dat hij geen oog heeft voor de wereld om zich heen?
Sommige van ons worden éérst bewust, dán wijs en dán ouder. Anderen van ons worden éérst oud, dán bewust en dán wijs. Ongeacht de volgorde, we zijn allemaal bezig met opgroeien, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik mij ook het liefst zou bevinden in een wereld waarin iedereen volgorde nummer 1 verkiest boven volgorde nummer 2. Maar toch, in het kader van “Ik ben nou toch hier”, is afzonderen voor mij geen optie. Liever oefen ik mijzelf in het behouden van mijn roze bril en graag verkoop ik zoveel mogelijk van deze brillen aan de mensen om me heen… Want pas als iets werkelijk zichtbaar / voelbaar / waarneembaar is, pas dan zal een mens er rekening mee gaan houden…
Een eye opener!
Follow
July 26th, 2010 at 00:02
Volgens mij is dit niet te volgen… Fantastisch. Ik ben niet te volgen…
P.S.: Vergeet het liedje niet, klikken op het plaatje! Misschien dat dat wat opheldert?