Niemand is echt alleen…
Dit is de titel van een lied dat ik heb geschreven voor een club mensen die optreden voor ouderen in tehuizen en wijkcentra… De Gouden Mix maakt elke twee jaar een nieuwe produktie om een glimlach te toveren op de gezichten van mensen die wij in deze maatschappij in kamertjes wegstoppen, een programma vol herkenning met liedjes van toen. Ik ben dirigent bij deze warme groep mensen en omdat ik onlangs ben begonnen met het schrijven van songteksten (gedichten schrijven deed ik al veel langer, proza ook) wilde ik ook graag voor hun schrijven.
Nu is het zo dat ik elke repetitie volschiet van mijn eigen tekst. Dat vind ik eerlijk gezegd niet zo normaal, ik heb het geschreven, ik weet wat ik zeggen wil, dus het zou me niet meer mogen verrassen, maar dat doet het dus wel.
Als de wereld zo gemeen is, als je droevig bent of bang,
als de mensen je negeren en de regen duurt te lang,
als je moe bent van het reizen, dan help ik je er doorheen,
want we doen het allen samen, en niemand is echt alleen.Als we samen kunnen leven, kunnen delen met elkaar,
en we helpen steeds de ander, of je ‘t makk’lijk hebt of zwaar,
als je oog hebt voor de mensen van ver weg maar ook dichtbij,
en je laat de onzin varen, dan is hier nog slechts een WIJ.Als je ziel naar mij zal stralen, dan straal ik met je mee,
als je hart naar mij zal lachen, dan lachen wij met twee,
als je ogen willen huilen, kijk dan in die van mij,
en je ziet bij mij je tranen en even ben je vrij…
Afgelopen vrijdag zong één van mijn koorleden het eerste couplet, ze keek me aan alsof ze me wilde bedanken voor de tekst… Het was een vreemd moment, want ik wilde haar bedanken voor het feit dat zij het voor mij zong! We hebben elkaar het hele couplet lang aangekeken…
In de zomer 2010 heb ik een lama ontmoet en deze tekst is het direkte resultaat van die ontmoeting. Hij heeft me laten voelen dat niemand echt alleen is. Hij heeft me laten voelen hoe ik (van mezelf al) kan stralen en dat ik iets te geven heb… Ik heb in een paar weken tijd mogen ervaren hoe het is om een cirkel om je heen te hebben waarbinnen je alles voelt, de bomen, de natuur, en iedereen voelt, alsof het één groot organisme is, met jou in het midden… Pas sinds deze ontmoeting heb ik een heel zeker gevoel dat er waarde is, waarde aan het leven, waarde aan het lijden… En hoeveel onzin het ook is, de dingen die ons pijn doen, we ervaren ze, we leren ervan, we groeien… Ze hoeven alleen geen pijn te doen, die cirkel, maakt dat het geen pijn doet…
Als je werkelijk weet hoe het is om in de schoenen van een ander te staan, dan deel je het lijden, dan deel je het leven, en eigenlijk deel je dan liefde. Er ontstaat licht, in jezelf, omdat je voelt dat je werkelijk iets deelt, dat je werkelijk BENT, en er ontstaat licht om je heen, in de ander (die niet meer de “ander” is) en in je wereld en in iedereen die daarin rond mag lopen…
Sinds de zomer 2010 probeer ik me in te beelden hoe ik door de wereld wandel in een bubbel van licht. En iedereen is welkom. Althans, dat is de bedoeling… Maar ja, zoals altijd het geval is met proberen: Het lukt niet altijd. Ik grom nog steeds te vaak in stilte naar het winkelpersoneel, ik erger me nog steeds weleens aan bepaalde chauffeurs… Ik ben nog steeds niet precies wat ik wil zijn, maar ik weet wel waar ik het moet zoeken… en ook daarin hoef ik niet meer zo streng te zijn naar mezelf, want een volgend moment lukt het me weer wel…
Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd naar jullie… Hebben jullie ook zo’n keerpunt meegemaakt ooit in je leven, zo’n moment waarop je “richting” kreeg… Wat was dat? Wie was dat? Enne, hoe gaat het?
Liefs,
Esther
Follow