Bent u hetero of homo, mono of poly???
Al mijn leven lang vraag ik me af wat ik nou bèn? En ik geloof dat ik niet de enige ben.
Toen ik vijf was heb ik gezoend met een jongen. Dat is natuurlijk een ontzettend idiote leeftijd om te zoenen maar dat kwam omdat een 11-jarige vroegrijpe leerlinge op mijn basisschool me had uitgedaagd: “Jij durft ècht niet met je tong in zijn mond!” Maar ik durfde toen nog alles, dus dat ook.
Het was in ieder geval een jongen, die ik zoende, dus dat was ok. Ten minste, dat was gangbaar. Tegenwoordig zijn we aan het idee gewend (de meesten van ons) dat je ook van vrouwen kan houden als je een vrouw bent, of voor jongens kan vallen als je een jongen bent… Dat màg! Jaja! Fijn hè? Het màg! Nederland doet daar niet moeilijk over. En als je het mij vraagt: vrouwen zijn ook mooi. Ze doen niet onder voor mannen… Ik ben zelf een vrouw. Zou toch zonde zijn als ik dat niet kon waarderen…
Toen ik vijfentwintig was ging ik samenwonen met mijn vriend Angelo. En zoals alle mensen in deze maatschappij, moest ook ik in een hokje… Het was tijd!
En daar ging ik.
Ik ging keurig samenwonen met een man. “Ah! Dus ze is toch hetero!” Zult u nu denken! Ik zou het niet weten. Voor mijn idee was ik nòg niets! Niet hetero of homo… Niet het één of het ander… Maar ook niet per sé allebei… Geen principes maar ik sloot ook niets uit… Menig discussie met levensgenoten eindigde in verwoede pogingen om mij in een hokje te plaatsen… Soms maakte ik het makkelijk voor ze, maar van binnen was het een grote onbepaalde leegte vol mogelijkheden… For the record: Angelo zat er niet mee.
Maar ik had wel gekozen. Dat doen de meeste mensen. Kiezen. Ik dus ook. Misschien is 25 wel de leeftijd dat je besluit om toch ‘mee te gaan doen’… Ik weet het niet. En hé, ik was in ieder geval mono! Dat wil zeggen: ik ging voor één liefde in mijn leven en dat was Angelo. PUNT. Vervolgens ontmoet je eens iemand en dan denk je: “Ow nee, dat màg niet. Dat kàn niet. Dat doe ik niet. Ik ben al met (van) iemand.” En los van het feit dat heel veel mensen het dan toch wèl doen (dat heet dan vreemdgaan), heb ik goed geluisterd naar mijn eigen verboden. Dat is het minste wat je kan doen, als je dan toch verboden hebt, luister er dan naar. Dan probeer je ze ten minste echt goed uit.
Maar wat klopt er niet aan dit plaatje? In al het andere dat voor mij bepaald werd, heb ik de vrijheid van de onbepaaldheid gekozen… Ik heb gekozen niet te kiezen voor hetero of homo, maar nu koos ik ineens wel voor mono… (Terwijl er van àlles mogelijk is! Je kan het zo gek niet bedenken of het is mogelijk.)
En toen leerde ik een ander soort liefde kennen. Eerst was Angelo mijn liefde. Dat was heel zwaar voor hem. Want ik had nogal veel eisen aan ‘de liefde’. Als ‘mijn liefde’ moest hij zich perfect gedragen, hij moest ook mijn gedachten kunnen lezen en nog veel meer van dat soort zaken… Maar nu ik deze nieuwe liefde ontdekte, merkte ik dat Angelo helemaal niet ‘mijn liefde’ kon zijn… Niemand kan MIJN LIEFDE zijn. En vreemd genoeg was dat bevrijdend! Want nu hoefde Angelo niet meer zo hard te werken, en ik ook niet (want ik was ook niet langer ZIJN LIEFDE.) Er ontstond in mij een nieuw idee over liefde… Liefde is het uitgangspunt. Niet alleen in mijn relatie met Angelo maar ook in relatie tot anderen… Ook lòs van welke relatie dan ook: Liefde is het uitgangspunt.
“Nu heb ik haar!” Zult u nu zeggen: “Ze is poly-amoureus!”
Zucht.
Ik geloof eigenlijk van niet. Mono of poly? Ik ben erachter gekomen dat ik geen van beide ben. Als je mono bent, dan kies je ervoor om één persoon als JE LIEFDE te zien. Als je poly bent, dan kies je ervoor om meer dan één persoon als JE LIEFDE te zien. En ik kies ervoor om helemaal niemand als MIJN LIEFDE te zien. Dat is soms hard werken, want voor je het weet, zoek je weer in die ander naar datgene wat voor jezelf al het uitgangspunt is…
Dat is wat we doen. Wij mensen. Wij zijn geneigd te zoeken naar ONZE LIEFDE in de ander. Ik dus ook. Maar mijn keuze staat vast: Liefde is het uitgangspunt. En als liefde het uitgangspunt is, dan doet het er simpelweg niet toe met wie je liefde deelt. Of dat nou met één of met meerdere mensen is, met mannen of met vrouwen…
Het liefst deel ik liefde met zoveel mogelijk mensen. De ene keer is het een lied dat ik zing. De andere keer een glimlach. Weer een andere keer is het heel eenvoudig een beetje liefde uitstralen, in de hoop dat anderen mee mogen genieten… Want als liefde het uitgangspunt is, laten we er dan vooral samen van genieten. Dat lijkt me een veel mooier idee dan dat we het in hokjes gaan duwen…
Esther
P.S.: Voor meer en andere inzichten over liefde in relaties verwijs ik je graag door naar de website over “liefde delen”. Voor meer en andere inzichten over heterofilie en homofilie verwijs ik je graag door naar de website “homohetero”.
Follow