Macht versus authentieke macht
Dit is zo’n beetje het mooiste boek dat ik het afgelopen jaar heb opengeslagen…
Gary Zukav legt uit wat ik al meerdere keren zelf had bedacht, maar doordat het in zulke heldere taal wordt gepresenteerd, is het nu niet meer iets dat ik heb bedacht, maar iets waar ik van overtuigd ben. Soms heb je de woorden van een ander nodig om je op het goede moment over de streep te trekken.
Als wij mensen hier inderdaad van alles moeten leren… Wat kom ik hier dan doen? En hoe kom daar achter? Waar is de gebruiksaanwijzing?
Het is vrij logisch dat je pad bepaald wordt door wat je nog moet leren… Ik vind dit altijd wat ‘Jip en Janneke’-achtig, maar volgens de wet van oorzaak en gevolg is het abstract gezien ook heel begrijpelijk. Elk mens heeft in het verleden gehandeld vanuit verschillende intenties en die intenties beïnvloeden je energieveld en het energieveld van de mensen om je heen, het land waarin je woont, de wereld, het universum… Elke intentie verandert je energie. Leren is misschien niets anders dan je energie terug in balans brengen.
Wat als ik bang ben, bang dat ik het leven niet in de hand heb, dat ik niet kan bepalen wat er op mijn pad komt? Als ik handel vanuit die angst, dan zal mijn intentie altijd zijn dat ik mijn wereld en anderen in mijn wereld wil controleren. Ik zal boos worden als mensen zich niet aan mijn regels houden, omdat ik dan mijn angst weer ga voelen. Ik zal alles doen om maar niet te hoeven voelen dat ik bang ben, want bijna elk mens is bang te voelen dat ie geen macht heeft.
Maar wat gebeurt er met een mens als hij accepteert dat hij geen macht heeft? Je kan natuurlijk stil gaan staan, geen stap meer zetten, het nut er niet meer van inzien… Dan wil je eigenlijk nog steeds macht en je accepteert niet dat je het niet hebt, je geeft de hoop op, maar je geeft je niet over aan het leven. Maar het kan ook anders, je kan je ook bevrijd voelen. Als je accepteert dat je geen macht hebt over de wereld en anderen in je wereld dan kom je bij je angst. En als je je angst onder ogen komt, dan wordt die zachter. En uiteindelijk ben je vrij.
De afgelopen maanden heb ik geregeld gevoeld welke angst er onder mijn boosheid zat en ik voelde dat ik mijn ogen wilde sluiten voor iets dat essentieel was… Ik wilde boos blijven maar de gebruiksaanwijzing had ik zelf al bij me en intuïtief kon ik dat ook voelen. Ik kon er alleen niet bij komen, omdat ik net zoals iedereen geneigd ben om mijn angst te bedekken door macht uit te oefenen over de wereld en anderen in mijn wereld…
Ik probeerde macht uit te oefenen over mijn omgeving maar ik faalde hopeloos. Ik vroeg iemand iets niet te doen, omdat het me zou kwetsen, maar deze persoon deed toch wat ie zelf wilde. Ik vroeg anderen om me te accepteren, maar dat deden ze niet. Wat ik wilde dat er zou gebeuren, gebeurde niet. Ik voelde me machteloos. Ik voelde me bang.
Macht is iets dat we niet hebben. Je hebt uiteindelijk niets te zeggen over de wereld en anderen in je wereld. Die wereld is zo omdat je een verleden vol oorzaken hebt geleefd, vol intenties, die je wereld nu kleuren. Die wereld is nu zo, opdat jij je energie terug in balans kan brengen, opdat je kan leren.
We hebben geen macht. Wel is er zoiets als authentieke macht. Authentieke macht is de keuze die je hebt om elke dag opnieuw zorgvuldig te kiezen wat je intenties zijn, zo geef je de wereld de kleur die jij kloppend vindt. Elke seconde, bij alles wat je denkt, zegt en doet, heb je een intentie. Je kan heel goed voelen of je intentie positief of negatief is. Bijvoorbeeld dankzij het zogenaamde onderbuikgevoel…
De afgelopen maanden voelde ik dat het niet klopte als ik boos was, ook al was mijn boosheid nog zo gerechtvaardigd, ik wilde het niet meer. Anderen zeiden me dat ik voor mezelf op moest komen, mijn grenzen moest afbakenen, dat ik consequent moest zijn. Maar het was toch niet goed voor mij om vanuit boosheid in het leven te staan en ik snapte ook niet waarom ik zo boos was… Want eigenlijk kon ik het anderen helemaal niet kwalijk nemen dat zij hun leven leidden zoals zij dat wilden… Ik begreep ze. Om dan toch boos te zijn, dat leek onzinnig. Maar ik was het wel. Nu begrijp ik dat ik eigenlijk bang was…En ik bedekte mijn angst met boosheid.
En ik voel het nog steeds. Alsof er een stemmetje in mij roept om aandacht… “Ga op je strepen staan!” “Baken je territorium af!” “Bijt van je af!”
Vermoeiend is het wel, maar ik ben vastbesloten: Ik ga niet meer luisteren naar dit stemmetje, er zijn mooiere intenties waaruit ik kan kiezen…
Follow
June 10th, 2012 at 13:21
“Gevoelens” kan men berekenen, dat geeft zekerheid en zekerheid heeft de schijn van veiligheid en comfort. (Authentieke-) macht nemen of uitoefenen als doel per dag is je veilig stellen zodat je berekeningen niet verstoord worden. Maar als men het individuele “berekenmodel” niet toepast wat gebeurt er dan? Staat men dan pas echt open en is men vrij? Is kwetsbaarheid of schijnkwetsbaarheid een bepaald soort gevoel die in je zit, wat niet comfortabel is? Situaties ontvangen, plots meemaken zonder je gevoelens te moeten berekenen, wordt dat angst? Men kan leven in het nu, geen verleden of geen toekomst, katten zijn daar erg goed in. Zij nemen de situatie zoals die is, gedreven door lust, grote eetlust en als de geuren kloppen, sex. (Er zijn natuurlijk uitzonderingen net zoals bij de mens) Maar dan is de natuur genadeloos in de ogen van een mens.
June 11th, 2012 at 06:55
Een kat heeft niet het vermogen om na te denken over het nadenken zelf… Metadenken is iets dat vooralsnog uniek blijkt te zijn in de mens. Is het natuurlijk de vraag of je daar iets mee moet?
Toch, als een kat zijn muis vangt, ermee speelt, en hem daarna opeet, dan is dat de natuur, maar als een mens dit doet, dan is dat maar een deel van zijn natuur: Want de mens heeft het in zijn natuur om op metaniveau te kunnen denken over intenties…
Waarom we dat kunnen? Is een vraag waar ik totaal geen zinnig antwoord op kan geven, behalve dan: Waarschijnlijk zodat we er iets mee kunnen doen. Misschien vergroot het de overlevingskansen van de soort, misschien is het iets ‘goddelijks’… Het laatste vind ik leuk klinken, maar er staat geen stempeltje op en ik weet het niet.
Dus misschien is berekenen wel onderdeel van evolutie, misschien is het meer dan dat, misschien is zelfreflectie wel datgene dat groei mogelijk maakt… Zeker weten doe ik niets, maar voor mij ben ik overtuigd dat ik iets moet met dit vermogen en dat het me dierbaar is.