Es ist volbracht
En dat is dan pas het begin.
Je kunt echt tijden ophikken tegen iets onvermijdelijks, maar er komt een moment dat je er niet meer onder uit kan: “Het is zoals het is, en er is niets aan te doen.”
Zo hik ik al tijden op tegen iets heel belangrijks dat ik moet accepteren, wil ik nog een beetje genieten van dit leven, met de mensen die dichtbij me staan… En in mijn geval heeft dat alles te maken met mijn lijf.
Je lijf is het prachtige organische pak waarin je mag leven, mag voelen en ervaren… Maar wat doe je als je lijf niet meewerkt? Hoe sta je in het leven als je lichaam je elke keer weer beperkingen oplegt?
Als klein kind ben ik me, zoals denk ik alle mensen, gaan identificeren met mijn lichaam. Ik had het altijd aan, het kon niet uit, en grote mensen spraken me erop aan… Maar ik voelde dat ik dingen kon denken die mijn lichaam niet kon doen, en dat was heel raar… Want was ik nou dit lichaam of zat ik er per ongeluk in?
Mijn moeder gaf les aan de dansacademie en ik ging als kleine drol al mee naar lessen, repetities en voorstellingen. Soms deed ik mee met de les, vooral het modern ballet met schildpadbewegingen erin, op muziek van Sergei Prokofiew, was voor mij de uitnodiging om me achter in de zaal op te stellen en de bewegingen mee te doen. Ik had niet de lange benen van de danseres die ik imiteerde, ik had niet de souplesse en ik had niet de kracht, maar ik zag mezelf en ik zag wat ik wilde zien. Ik was mooi.
Ik ervoer iets anders dan mijn lichaam, ik heb nooit mijn lichaam ervaren als kloppend, passend bij mij. Mijn lichaam is niet mij, ik woon er nu alleen maar even in. Maar wat ik voelde als ik meedanste was mijn energie, wat ik zag, was mijn energie. Ik zag het fijnstoffelijke en bekommerde me niet om het stoffelijke… Ik voelde lange benen, ik voelde souplesse en ik voelde kracht. Alles was er.
Tot ik een paar jaar later werd toegelaten tot de vooropleiding van de dansacademie. In rap tempo werd het mij duidelijk dat ik moest functioneren in mijn stoffelijk lichaam. En hoe mooi ik ook dacht dat ik kon dansen, het was niet goed genoeg. Ik werd na een paar jaar afgewezen, en de pijn in mijn stoffelijk lichaam zei me dat dat ook de enige gezonde optie was. Dit was niet mijn leven, dat was niet mijn lijf. Het was een droom.
De grootste beperkende factor in mijn leven, en in het leven van heel veel mensen, is het lichaam. Als sensitief mens is het voor mij niet te rijmen dat ik dit beperkende lichaam heb terwijl ik me zo vrij voel… De tegenstelling tussen vrij in de geest en beperkt in het lichaam, is voor mij de grootste belasting tot nog toe…
Maar er is een andere kant…
Onlangs is gebleken dat er iets mis is met mijn lichaam, echt iets mis, zichtbaar op de MRI, en de Westerse geneeskunde heeft er vooralsnog geen geneesmiddel voor. Ik was doodmoe, twee uur overeind op een dag was het maximum en boodschappen doen was een dagtaak… En ik kreeg een voorlopige diagnose die niemand wil krijgen.
Ik was er kapot van. Weer was mijn lijf de beperkende factor. Weer kon ik niet genieten en had ik alleen energie voor een mooi leven in mijn hoofd… Een fantasieleven… Niet alleen kon ik niet dansen, eigenlijk was alles min of meer onhaalbaar geworden. En de verwachting was dat ik achteruit zou gaan…
Dat is niet gebeurd. Ik heb mijn diepste angst gevoeld: Vast moeten zitten in dit lijf als het niets meer kan. En ik kwam aan de overkant. De angst was de tunnel naar acceptatie. En wat ik nog nooit had geaccepteerd, accepteerde ik nu wel. Dit lichaam is van mij, hoort nu bij mij, ik mag het hebben nu. Het doet niet precies wat ik wil, maar de hele wereld doet nooit precies wat ik wil! Zo is de wereld!
Ik mag hier leven, ik mag hier wonen, ik mag mezelf ervaren in alles wat hier is, en dus ook in dit lichaam…
Het is zoals het is, er is niets aan te doen.
En mijn lichaam gaf antwoord. Ik ging niet achteruit, maar mijn gezondheid verbeterde, en ik ben nu sterker dan ik was voor ik ziek werd… Ik voel de hele dag dat ik gezegend ben met de mooiste les die ik had kunnen krijgen; de hele dag is voelbaar dat mijn lichaam niet precies doet wat ik wil… En de hele dag ben ik dankbaar dat ik hier ben, waar niets precies is zoals ik het wil… Nu pas, nu ik 30 ben geweest, heb ik me verzoend met mijn lichaam en dankzij mijn lichaam ook met de wereld om me heen. Ook als ze niet doet wat ik wil.
Follow
June 18th, 2012 at 15:26
Zo herkenbaar! Als jong meisje danste ik ook mee op allerlei soorten muziek. Als puber werd ik uitgelachen, voelde me dik en lelijk. Maar als ik danste, voelde ik me een jonge zwaan die de wereld aan kon. Mijn beeld over mezelf spoort nog steeds niet met de werkelijkheid. Ik voel me dik en onhandig. Behalve als ik dans of zing. Dan ligt de wereld aan mijn voeten. Ik hoop dat ik me steeds beter in mijn lijf voel zitten. Doe de dingen die daarbij helpen. En als ik dan kreupel wegloop na de dansles met mijn man, dan is dat maar zo. Al dansend voelde ik me als een veertje zo licht, rank en bevallig! We komen er wel ;-)!!!!