Should I stay, or should I go now?
Iedereen gaat anders om met de uitdagingen in het leven. De een is een onvermoeibaar vechtertje, de ander steekt zijn kop in het zand of stuift er vandoor, en dan zijn er nog alle mogelijke combinaties en gradaties van deze twee uitersten…
Ik begin te ontdekken dat ik eigenlijk geen vechtertje ben maar dat ik lijd aan chronische zelfoverschatting. Natuurlijk denkt elk vechtertje dat op het moment dat het bijltje erbij neergelegd moet worden, maar het voelt alsof ik gewoon niet zo sterk ben als ik wel zou willen zijn! Zo VOELT het.
Je bent niet alleen. Ten minste, de meeste mensen leven niet alleen. Je leeft en werkt met mensen die je liefhebt, die je de moeite waard vindt en waar je je energie in wilt stoppen. Er is een moment geweest waarop je hebt besloten dat je daarvoor wilde vechten, en elke keer kom je na wat onrustig vaarwater weer in de kalmere stroom… Dan kan je bijkomen. Je kan ff dobberen. De zon voelen. Liefde voelen. Liefde geven. Productief zijn. Er is ruimte en er is tijd. Creativiteit.
Maar iedereen van boven de 16 weet dat er hele periodes in je leven zijn dat je NU moet dobberen maar dat je in een wildwaterattraktie zit…
Mijn eerste reactie is altijd de kop in het zand. Bij mij ziet dat er als volgt uit: Ik ontken dat het zo moeilijk is als het is, grotendeels omdat ik vind dat niets zo moeilijk hoeft te zijn, en ik houd mezelf voor dat het snel voorbij zal zijn. Allebei onzin. Als het een puinhoop is en het raakt je, dan is dat zo. Helpt echt niets om dat te ontkennen. En je weet nooit hoe lang zoiets nog blijft duren, dus jezelf sussen met ‘we zijn er bijna’ is geen garantie op een goede afloop. Wat zou je nu doen als je wist dat het eeuwig zo zou zijn? Maar dat is ‘t ‘m nou juist, dat willen we niet zien. We hopen op beter. We richten ons op een toekomst die er nog niet is. Wie zegt dat ie komt?
En dan ga ik ineens alles doen wat ik kan doen, want ik ben o zo bang dat het erger wordt of langer gaat duren… Dus ik loop mezelf 100 x voorbij om de chaos die er is te structureren, te bevatten, te controleren…
Ben ik de uitputting nabij dan ga ik voelen dat het ‘allemaal geen nut’ heeft. Logisch ook, waarschijnlijk heb ik zo hard gevochten in een paar weken als de gemiddelde gematigde aanpakker in een jaar… Maar omdat alles bij mij in een week of wat opgelost moet zijn, ‘poef’, kan ik niet gewoon relaxen als het ‘mis’ is.
Dus ik kan het niet oplossen. Ik hoor geen ‘poef’, ik ben doodop, en de complete futiliteit breekt mijn strijdvaardigheid. En wat dan???
Ja… Wat dan…
Dat was het vechtertje.
Esther was haar naam.
Het duurde haar te lang,
En toen is ze gegaan…
…
Ik ben niet gegaan. Ik ga eigenlijk bijna nooit. Ook als ik niet meer kan vechten, dan blijf ik meestal toch staan. En of dat nou zo slim is? Ik weet het niet… Ik weet nooit wanneer het tijd is om te gaan… En ik weet ook niet hoe lang ik moet blijven staan…
Mijn horloge geeft dat allemaal niet aan.
Follow
June 30th, 2012 at 20:57
Lectori Salutem, zei hij teder….
Hey Esther, ik zou natuurlijk AL je stukken moeten lezen die hieronder en ws maanden (dat ik je niet heb gelezen) teruggaan, maar ik begin met je allerlaatste zieleroerselen…
Nouwwww… daargatiedan vechtersbazinnetje…
Allereerst moet ik je zeggen dat ik je zelfkennis en relativeringsvermogen een 10 geef, nu ja, een 10- dan, want anders krijg je het nog maar hoog en den bol,zoals men wel eens placht te oreren…
Ten tweede, alverder lezende door jouw enigzins gedeprimeerd aandoende woorden, zie ik dat je iemand bent die door veel uitdagingen gegaan is en er nog voor veel staat, en dat je alles wat je aangaat niet ziet lukken, Ja Heej… wadagjedan, je bent maar een mens hoor, weliswaar met een Goddelijke vonk, maar toch, en weet je wat, jij weet..WEET van Karma enzo, dus aanvaard de weg, aanvaard de tegenslagen en aanvaard de uiteindelijke uitkomst, al weet je nog lang niet wat die zal zijn, toch? (maar daar kun je wat an doen!)
Het gaat om bewustzijn, om Bewust Zijn… dat je Weet dat Dat wat er op je pad komt, especially for you is, my dear, en daar heb je dus maar mee te dealen, toch?
Moeilijk, lastig, teleurstellingen, ze zijn er allemaal voor Jou, is dat niet fijn?
Het zullen geschenken blijken te zijn als je later…later… terug kijkt, vroeger of later, dawetikooknie….
Je zegt; je bent niet alleen… maar er zijn ZOveel mensen alleen, ook in gezelschap… maar zoals jij het beschrijft lijkt het mij dat je genoeg voedende en ontvangende energie om je heen hebt, en is dat niet FanTasTisch…?!?
En zijn niet alle mensen in je leven spiegels… waar je in mag en vaak ook moet kijken, die jou onbewust maar soms ook Bewust helpen door er simpelweg te zijn?
Warmte, delen, vriendschap, liefde, creativiteit en produktiviteit, als Dat allemaal in jouw leven aanwezig is… hoe Rijk ben je dan?!?
Wie dobbert gaat soms ook kopje onder.
Die berg die grijnzend en hooghartig voor je staat, en waarvan je denkt; eh Pfff nu ja…moet dat… en dan (natuurlijk) zegt, ach, ik Kan het, ik Wil het en ik Doe het, en ik GA ervoor… dan maak je die berg kleiner dan ie is en jezelf groter, en dan kan het haast niet anders dat je die berg verslaat, ja, kost inspanning en doorzetting, bloed, (kapotte knie?) zweet en tranen… maar mensen met zelfoverschatting MOeten die berg klein maken door ertegen te zeggen; ‘Moetje, klomp steen, ik kom heus wel over je heen… en dus gewoon gaan, want als je niet gaat, maakt ie je dus soldaat!
En dat wil je nu ook weer niet zijn… dus komt dat onvermoeibare vechtertje Toch tevoorschijn en klaart de klus!
En weet je, de beste en grootste bergbeklimmers halen vaak niet de eerste keer de top, maar gaan terug, bezinnen en beraden zich, bereiden zich voor en gaan Nog een keer, en desnoods nog een keer…. en welke paden je neemt tijdens die reis,’maakt het uit, als je er maar komt.
En anders beklim je toch gewoon ergens een duin..top… om te oefenen…hehehe….
Ergens proef ik iets in jou… iemand die teveel ontvangt, ontvangen Wil… maar het niet kan handelen… nu ja, het leven barst van de keuzes en als je ze niet maakt dan beheers Jij niet je leven maar beheerst het leven Jou!
En daar worje gek van… zeker als je een chaotische inslag hebt… dan is het helemaal moeilijk om je leven op een rijtje te krijgen, toch dwingt ‘het leven’ je altijd maar weer een bepaalde kant op, en aan jou te bepalen of dat de goede kant is.
Een chaotische regelneef, die dacht telkens dattie erin bleef…
Ach gut,, het was geen neef maar een regeltante, en ja, dat zijn altijd van die lastige klante
Dus toen die tante wat ging regelen omdat het weres Moest,riep ze opeens keihard ‘verroest’!
En ook nog Eureka! en toen ze zong vrolijk van je tra lala lala…
Want wat was er aan de hand met deze tante, die dus wist van wante …
Tijdens dat regelen liep ze ergens tegenaan, en ze dacht, Hmmm, DAT heb ik eerder gedaan
En besloot toen met een lach, ik maak me nooit meer zorgen voor een volgende dag
En zo beste mensen is het gekomen, dat je haar nu wat vaker ziet zitten dromen
Het Hoeft allemaal niet zo nodig meer, er komt toch altijd weer een volgende keer…?!?
Dus Esther Barten (wat heb je toch een Mooie naam!) Ga, en doe je ding en weet dat je het eigenlijk niet fout Kan doen, al Denk je in al je chaotisch Moeten, “stel niet uit tot morgen wat ge vandaag kunt doen’….. laat het maar eens waaien, en tracht te denken in de Eeuwigheid…………………………………………………………………………….ipv in je leef-tijd……..
Ga dus af en toe ff legge .. al zullen ZE en je Horloge wat anders zegge… en maak keuzes voor je rust, doe dat maar, doe dat maar gerust, natuurlijk laat je dat bijltje rechtop staan, want straks…. straks moet je dr weer tegenaan !
Hijg hijg…. nou eh… mn 1e antwoord na lange tijd, ik heb wat over voor zo’n leuke meid!
En nu… ga ik me nog even bezighouden met MIJN chaoszzzzz……
Namaste esther,
Hansz.