Doe maar normaal, dan…
Kom je helemaal nergens.
Ik heb de afgelopen jaren geprobeerd normaal te doen. Normaal zijn, dat zat er hoe dan ook niet in, maar je kunt in ieder geval normaal doen. Dacht ik.
Maar wat schetst mijn verbazing: Als ik normaal doe, dan word ik gek. Juist. We zijn eruit. Het ei is gelegd. Dit geldt waarschijnlijk voor iedereen, maar ik heb het net ontdekt. Ik zal het even uitleggen voor de mensen die totaal niet snappen waar dit over gaat…
Iedereen die me kent, die begrijpt dat ik niet zomaar op het idee kom om normaal te doen. Iedereen weet namelijk dat ik afwijkend ben, en uniek, enzo… zoals iedereen… en dat ik dat ook heb geaccepteerd. Mijn idee om eens ‘normaal’ te gaan doen, had dan ook niets te maken met normaal willen zijn of mezelf niet accepteren zoals ik ben. Nee, het zat anders!
Voor mij zijn er drie dingen belangrijk om te onthouden: I am living. “I” verwijst naar iets dat groter is dan mijzelf maar waar ik deel van uitmaak. Ik ga niet proberen om het onder woorden te brengen, ieder mag het voelen zoals ie wil. “Am” verwijst naar het wezenlijke van die “I” en ook naar het verwezenlijken van “I” in “Living”. En “Living” is dan dus de verwezenlijking, de actie, de beweging, dat wat we beleven. Goed. Ik kan aan alledrie deze zaken weinig veranderen. I am living. En zo is het. Maar HOE ik dat doe, daar kan ik wel iets mee, of althans, dat denk ik. In dit geval dacht ik: Ik ga ‘normaal’ doen. Dat was dus een bewuste gedachte.
Een paar jaar daarvoor was ik juist niet ‘normaal’. Ik zag/fantaseerde dingen (ieder mag zijn eigen conclusies trekken) die niet ‘hier’ en ‘nu’ waren en ik gebruikte deze informatie in mijn leven. Ik sprak erover met mensen, ik maakte keuzes die hier op gebaseerd waren en ik zette dingen in de wereld die hiermee op een lijn lagen… Het hoorde bij mij en bij mijn leven. Dacht ik.
En toen ontmoette ik een mens (dat gebeurt op deze aarde vaker) en die zei me: Het leven speelt zich hier en nu af. Er zijn overigens meer mensen die dat zeggen. Ik kon daar niets tegenin brengen en ik besloot om alles wat niet bij ‘hier’ en ‘nu’ hoorde naast me neer te leggen. Mooi zo! Ik ben hier. I am living. En meer hoef ik niet te doen. Ik ben per slot van rekening niet voor niets geboren, als ik niet ‘hier’ en ‘nu’ hoorde, dan was ik er vast niet geweest. Dus, weg met vroeger en later en weg met elders! Dat hoorde niet meer bij mij. Ik ging maar eens leven zonder al die inzichten/fantasieën…
Was best leuk. Voor een paar jaar. De wereld is wel een stuk saaier en het vreemde is dat ik ook steeds minder zag/fantaseerde. Dat voelde wat arm, maar ik had me voorgenomen om dit echt te gaan doen. En dan doe ik het ook. Nog een jaar later en toen verdween de glans… De glans die er daarvoor altijd was geweest, maakte nu plaats voor een soort grijze grauwe kleurloze repetitie. Ik verlangde steeds meer naar hele basale dingen (die ik juist dacht gemakkelijker te zullen vinden door eens normaal te gaan doen) zoals veiligheid en vertrouwen, om maar te zwijgen over inspiratie… Het bleek helemaal niet makkelijker om die zaken te vinden. De gewone aardse simpele behoeftes waren minstens 10x zo ongrijpbaar voor mij geworden en ik voelde me ongelukkig, onveilig, onzeker en leeg.
Totdat ik ineens last had van hele gekke dingen… Ik wilde net heel ‘normaal’ overwegen om een heel ‘normale’ volgende stap te zetten in mijn leven, toen ik helemaal leek door te slaan in al dat ‘normale’… En dat was gek. Ik heb me nog nooit zo gek gevoeld. Ik voelde me verantwoordelijk voor zaken waar ik me nog nooit verantwoordelijk voor had gevoeld, ik voelde me schuldig en ontoereikend wanneer ik mijn zaakjes (en dat waren er ineens nogal wat) niet op orde had, en ik voelde me oninteressant. Dat laatste was nog wel het vreemdste… Voor het eerst in mijn leven begreep ik niet meer wat een ander nu precies in mij zag…
Nou ja, er was dan ook niet veel meer te zien. Er was niet veel meer van mij over.
Wat je doet, is een uiting van wie je bent. En wie je bent, dat weet je niet, maar je kunt het niet zomaar eventjes veranderen, voor een tijdje. En toen ik iets ging doen wat ik niet was, toen bleek ineens dat ik op die manier nooit gelukkig kon zijn. En ik ben gelukkig een intrinsiek gelukkig mens, dus ik wist dat er iets niet klopte…
- Ik weet niet wie ik ben. Ik ben geboren en ik heb een naam, zoals iedereen hier, maar ik weet niet wie ik ben. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
- Ik weet niet wat ik wil. Ik heb behoeftes en ik vind dingen leuk, maar wat ik werkelijk wil? Wat ik hier kom doen? Dat weet ik niet. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
- Ik weet niet wat ik moet. Ik heb plannen en ideeën, wie heeft dat niet? Maar ik weet niet wat ik moet. Ik heb geen gebruiksaanwijzing bij mezelf gehad. Dat is okay. Alleen… normale mensen praten niet zo.
Toen ik normaal ging doen ben ik rond gaan lopen alsof ik wist wie ik was. Esther. Zangeres. Dirigent. Student. Vriendin van… En toen lag mijn identiteit daar zo duidelijk omlijnd voor me… Toen ik normaal ging doen, ben ik ook dingen gaan willen. Gewoon als Esther. Ik wilde zingen. Ik wilde werken. Ik wilde geld verdienen. Ik wilde studeren. Ik wilde gezond zijn. Ik wilde een leuke relatie. Een kind? Ik wilde normale dingen. Toen wist ik dus ook wat ik zou gaan doen. Ik ging doen wat ik wilde. En wat moest ik? Nou ja, normale mensen moeten voor zichzelf zorgen, moeten aardig zijn voor anderen en moeten op tijd naar bed. Zulk soort dingen. Ik deed dat allemaal.
Ik hield het maar een paar jaar vol.
I was dying.
*
Het was een mooi experiment. Nu weet ik in ieder geval hoe het niet moet en ik heb het echt geprobeerd. De hele mikmak. Niets geen mambojambo meer, alleen maar het hele normale aardse leven.
Wat ik heb geleerd is heel simpel:
Je wordt uniek geboren, met een unieke gevoeligheid. Net zoals iedereen. In die zin ben je normaal. Je ben niet beter dan een ander, ook niet slechter, maar je bent ook niet gelijk. Wel gelijk als mens op aarde, maar niet gelijk in wat je hier op dit moment beleeft… Iedereen is in essentie (in het groot, kosmisch gezien) met hetzelfde bezig, maar we zijn niet allemaal met hetzelfde bezig als we ‘hier’ en ‘nu’ zijn. Tenzij je ‘hier’ en ‘nu’ op filosofische wijze interpreteert als ‘overal’ en ‘altijd’ (waar ‘hier’ en ‘nu’ natuurlijk binnen vallen).
Dus als ik geboren word met een raar soort antenne waardoor ik zaken zie (of fantaseer) die ik kan interpreteren en die maken dat ik om kan gaan met mijn werkelijkheid, dan ben ik met iets anders bezig dan mijn buurman. Die ook een raar soort antenne heeft voor vuil, en dat interpreteert als bedreigend, en dus de hele dag poetst. Of anders dan een vriendin van me, die een raar soort antenne heeft voor leugens, die ze heel goed kan herkennen… En dat is maar goed ook! We hebben allemaal dezelfde zintuigen en het is voor ons allemaal belangrijk om te interpreteren wat we waarnemen. We hebben onze zintuigen niet voor niets. Kun je dan niet meteen zeggen dat je ook de scherpte van die zintuigen niet voor niets hebt? Als we niet interpreteren, dan worden we gek (of we zijn verlicht en laten alles los, ook een filosofie, maar het leeft wat onhandig). Hoogsensitieve mensen praten dan al snel over ‘teveel prikkels’ en mensen die gewoon moe zijn (normale mensen?) zeggen dan ‘drukte’. Maar wat er eigenlijk aan de hand is, is dat die mensen niet meer kunnen interpreteren wat zich wel allemaal aandient, en als dat te lang duurt, dan word je gek.
Als ik dus zie/fantaseer wat ik zie/fantaseer maar ik weiger te interpreteren wat ik zie/fantaseer want ik had me voorgenomen normaal te doen: Dan word ik na een tijdje gek. Eerst moe, en dan gek, van mezelf. Want dingen gaan rondzoemen en ze worden een brei… of een berg… waar je tegenop kunt zien…
Dus: Je antenne is er. Je ziet, hoort, voelt, weet, leest, beleeft wat je ziet, hoort, voelt, weet, leest en beleeft. Dat kun je niet uitzetten. Dat is een deel van je “I” en van de “Am” en “Living”. En daar moet je iets mee. En heel erg vaak, echt heel erg vaak, is jouw unieke waarneming zo afgesteld op je wezen en op wat je mee mag maken, dat je er gratis en voor niets de tools bij hebt gekregen om je waarnemingen te interpreteren.
Blijf dat vooral doen. Interpreteer alles wat je ziet en hoort en voelt…. … .. Interpreteer het op je eigen unieke manier, met je eigen unieke, misschien wel gekke, kijk op de wereld. Met jouw verhalen. Met jouw woorden… En praat erover. Openlijk! Dan hebben we opeens een hele hoop om te delen!
Follow