Samen of alleen…
Eenmaal gevonden weet je de weg, dat is echt zo, een short-cut naar waar je wezen moet. Er is een soort gat, waarvan je weet: Daar is het. En je weet: “…als ik nu zus of zo, dan zit ik d’r in!”. Maar het lijkt alsof ik weiger om d’r in te zijn. De weg: Allang afgelegd, allang bekend, maar koppig doe ik wat ik doe.
Sinds ik probeer om samen op weg te gaan, een weg van samen, ga ik hem vooral alleen. Hoe pijnlijk is deze conclusie… Je wilt samen, je gaat voor samen en hoe meer je daarin investeert, dat wilt maken, des te minder lijk je vervuld te zijn. Maar wat dan? Alleen gaan? En per ongeluk samen genieten van wat er per ongeluk is? Dankbaar, dankbaar, ja, natuurlijk!!!! Maar dat lijkt me weer het andere uiterste en dat ken ik al.
Ik wilde weten hoe dít was. Hoe is het wanneer je kiest voor samen? Verweven wilt zijn in samen, gewoon, omdat je er toch bent, en dit aarde is, en je mens bent… Dus why not? Ga het aan, leef het, doe het, en val en sta op… zoals normale mensen doen. Een tijdje terug bedacht ik mij: Mooi! Het is nu klaar met deze prachtige wijze en warme en onvoorwaardelijke glimlach van binnen… leuk leuk leuk, maar ga eens leven!!!! Doe eens mee!!!! Met je medemens!!!! Je weet wel, die niet zo zweverige varianten op het thema…
Goed. Ik doe dat.
En nu ben ik dus samen. Maar alleen. En vandaag was ik daar vreselijk bedroefd van.
Terwijl ik weet waar dat ‘gat’ is dat ik als een feestje ken!
Bewust kiezen voor een realiteit waarin hechten in samen en verwachtingen koesteren in elkaar een toekomst met hoop en verbinding wordt… Het is een mooi idee en ik wil het nog steeds proberen, maar hoe doe je dat als je niet tegelijk met je wezen in dat fijne ‘gat’ zit? Want buiten het ‘gat’ is hechten gelijk aan verlies, verwachten gelijk aan teleurstelling, toekomst gelijk aan vergankelijkheid, hoop gelijk aan angst, en verbinding gelijk aan eenzaamheid. In al deze facetten voel ik de kop van Janus die me doordringt met een pijnlijke DUALI-teit. Bah, wat klinkt dat zweverig, maar tis wel waar: Elke keer klappen de uitersten om de beurt tegen elkaar, volgen elkaar op, buitelen en tuimelen over elkaar, vertroebelen elkaar… Ik word er zooooo moe van… Het evenwicht dat je ervaart in het fijne ‘gat’ is ver te zoeken als je zo van hot naar her geslingerd wordt.
Nee, ik denk niet dat het nut heeft om een mensenleven te leiden zonder te lijden, zonder mens te zijn op aarde en in de dualiteit te leven, dit mee te maken… het lijkt alsof ik ervoor kies. Het lijkt ook alsof ik telkens weer mag kiezen, maar dan nog bewuster, voor dat ‘gat’ waar het een feestje is.
Wereldvreemd, word ik weleens genoemd. Wie verlangt er nu naar een ‘gat’?
(Note: Ongeveer de helft van de mensheid, laat de analyse maar aan Freud over…)
Ik verlang naar dat ‘gat’. Want er is daar eenvoud. En eenvoud is ook van deze wereld. Ik verlang naar eenvoud. EEN-voud. Maar wanneer kan ik deze oefening in ‘samen’ loslaten en zeker weten dat ik niets heb overgeslagen? Om vervolgens in EEN-voud samen te zijn?
> Doe wat mensen doen. Je weet wel, die gewone nuchtere varianten op het thema. En dan kom je vanzelf waar je wezen moet. Dat is ook een weg. Ook al ken je de andere weg al, deze ken je nog niet. Je hebt nog niet elke stap gezet.
Follow