Och, was ik maar speciaal…
De slang sliste: “Ach liefje, je bent toch ook speciaal? Iedereen is op zijn manier speciaal… Jij bent ook heel bijzonder… Echt waar!”
Ze luisterde naar de woorden en ze voelde ergens bedrog, maar tegelijkertijd hoorde ze ook precies wat ze wilde horen…
En de slang lispelde: “Je bent prachtig. Je bent bijzonder. Ik ken niemand zoals jij.”
En ze voelde zich prachtig en bijzonder en speciaal…
Ach, ze wilde al zo lang dat iemand haar speciaal zou vinden… Ze zocht al jaren naar iemand die haar speciaal zou vinden. Een paar keer had ze deze woorden eerder mogen horen, maar de woorden stierven weg in de gangbare stilte, of werden vervangen door woorden die veel minder zeiden. Maar nu, nu keek ze in de spiegel, en ze sprak met zachte tong, en ze wist zichzelf voor één moment te overtuigen.
Het moment duurde even, net lang genoeg om weer te weten hoe het was. De glimlach was echt. De glans op haar wangen… Maar toen keken haar ogen vreemd terug in de hare… Ze waren leger dan ze zich had voorgesteld. Haar subtiele tong bewoog nog voort in haar mond, alsof hij niet van haar was… Ze stopte het gekronkel. De woorden waren echt, maar de betekenis was verdwenen.
“Wat ben ik aan het doen?”
“Waarom wil ik speciaal zijn?”
“Omdat ik niet durf los te laten…”
“Wat durf ik niet los te laten?”
“Dat ik speciaal wil zijn.”
Verward ging ze met haar vingers naar haar gezicht, ze onderzocht haar gelaatstrekken. De vragende blik die ze voelde werd door haar spiegelbeeld beantwoord en zag er zo onwerkelijk uit… Was dit haar gezicht? Ze keek zichzelf dieper aan… alsof ergens achter haar ogen een echt antwoord lag verscholen… Ze wilde niet meer hardop tegen zichzelf praten. Ze leek wel gek. Maar ze had nog één vraag…
“Heb ik het echt nodig om speciaal te zijn?”
“Neuj…”
Ze keek niet meer naar haar spiegelbeeld. Met haar ogen open zag ze slechts een afbeelding van haar zelf. Dit waren niet haar ogen, dit was niet haar gezicht. Ze lachte. Dit was haar beeltenis, waar zij naar kon kijken, meer niet. Even was ze gelukkig. En even was ze vergeten dat ze zo graag speciaal wilde zijn.
Follow