Tranen in mijn ogen dankzij Boyle
Boyle wordt de nieuwe Paul Potts genoemd. Ik kan me daar niet in vinden. Boyle is anders. Anders omdat ze me niet aan het huilen maakt met haar stemgeluid, maar met wat ze doet met het stemgeluid. Potts had een goede stem en kon goed zingen. Boyle is een fantastische vrouw en geeft haar ziel aan een publiek dat haar in eerste instantie stenigt met dodelijke blikken van miskenning. Boyle staat naakt voor een hard, keihard, publiek. Ze wordt afgemaakt… En wat doet ze? Ze zingt. Ze zingt zoals ze misschien nog nooit heeft gezongen. Ze zingt niet alleen, ze raakt. Ze geeft…
Ik vind Boyle een prachtmens. Een stevig karakter en volgens mij een goed mens! Een gouden hart en dat klinkt door in haar gouden stem.
Iedereen die ooit veroordelend en miskennend is geweest naar een ander voelt hoe fout hij zat, het doet er niet toe wanneer je zo was, iedereen kent van dat soort momenten… Maar als je Boyle ziet dan krijg je spijt. Want hoe kunnen we, hoe kunnen we een ander zo kleineren, zo’n pijn doen, terwijl we eigenlijk zo blind zijn?
Boyle bewijst maar weer eens dat mensen mafketels zijn, die wakker moeten worden. Mij heeft ze in ieder geval gewekt. Ik kon er zelfs letterlijk niet meer van slapen!
Follow
June 27th, 2009 at 22:34
Ja, ik schrijf dan hier dat ze een stevig karakter heeft, maar het is toch jammer dat ze er zelf uiteindelijk aan onderdoor gaat als ze zich laat beïnvloeden door de hele hype…
Ik hoop dat ze haar eigen basis weer gaat voelen, ze is gewoon bijzonder, ze zou zich helemaal niet moeten willen aanpassen.
Ik hoop dat ze dat zelf ook ooit zo ziet en dat de teleurstelling niet maakt dat ze in zichzelf gekeerd raakt, want deze vrouw moet stralen! De sterren van de hemel zingen!
Kom op Boyle! Zing!
Esther